Αυτή τη φορά είναι πολύ δύσκολο να αποκρυπτογραφήσει κανείς με σαφήνεια τις αιτίες αυτής της εξέγερσης... 11χρονα, δάσκαλοι, έγχρωμοι, λευκοί, γυναίκες κλπ. συμμετείχαν σε διάφορες μορφές ανομίας. Φυσικά θεωρώ αφελή την διαπίστωση του Βρετανού πρωθυπουργού για το pure, simple crime. Προφανώς δεν είναι αφελής ο άνθρωπος αλλά το να αναγνωρίζεις social malaise σε μια κοινωνία θέλει πολύ θάρρος. Υπάρχει γκετοποίηση όπως και στο Παρίσι και το Los Angeles (τα riots του οποίου κάνουν αυτά του Λονδίνου να φαίνονται ήπια - 54 νεκροί, 1 δις δολλάρια ζημιές, εν έτει 1992) αλλά σίγουρα το θέμα είναι πιο σύνθετο. Ο οικογενειακός ιστός στην Αγγλία έχει χαλαρώσει επικίνδυνα και το community spirit φαίνεται πως δεν είναι ικανό από μόνο του να αναπληρώσει το κενό. Η Αγγλία έχει βιώσει generous welfare conditions και tough austerity measures στην ιστορία της οπότε δεν μπορώ να αποδώσω τα riots καθαρά στο πολιτικό σύστημα όπως στην Ελλάδα (διαφθορά και στα 2 κόμματα εξουσίας). Είναι βέβαιο ότι ο θεσμός της οικογένειας πάσχει και δυστυχώς η πίεση για multicultural integration παρουσιάζει προβλήματα. Βέβαια η φτώχεια και η περιθοριοποίηση ΔΕΝ μπορούν και δεν πρέπει να αγνοηθούν ως υπόστρωμα...
Ας μην ξεχνάμε ότι στα riots του Brixton το 1981, τα οποία ήταν εκτεταμένα, η Margaret Thatcher απέρριψε τους ισχυρισμούς ότι η ανεργία και ο ρατσισμός έπαιξαν κάποιο ρόλο και απλά αναφέρθηκε σε criminal behaviour. Όμως το επίσημο Report του Lord Scarman ανέφερε ότι: "the riots did represent the result of social problems, such as poverty and deprivation." Τέσσερα χρόνια αργότερα είχαμε και πάλι riots στην ίδια περιοχή! Πάντως και επί Tony Blair (τρίτος δρόμος, New Labour) δεν έγινε καμία αξιομνημόνευτη προσπάθεια ώστε να χτυπηθεί το institutional racism και το anti-social behavior. Δυστυχώς, η αποτυχία ομαλής ένταξης των εθνοτικών ομάδων στο κοινωνικό σύνολο κάνει το cocktail ακόμη πιο εκρηκτικό. Επίσης υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα αλκοολισμού, υπάρχει πρόβλημα με τα teenage pregnancies, υπάρχει πρόβλημα με το bullying και το truancy στα σχολεία και πάει λέγοντας. Όλα αυτά έχουν τραυματίσει τον κοινωνικό ιστό και δύσκολα θα ανακοπεί αυτή η πορεία χωρίς γενναία μέτρα για την αποκατάστασή του. Τα προβλήματα δεν λύνονται με την ανάπτυξη του στρατού και τη διακοπή των social networking sites. Μπορεί μεν να ανακόψεις τη δυναμική τους αλλά η φωλιά θα εξακολουθεί να υπάρχει και εκεί θα επωάζονται συνεχώς νέα αυγά!
Τα προβλήματα είναι πολύπλοκα και σύνθετα και αφορούν πλέον στο σύνολο μιας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας. Για μένα η έννοια έθνους-κράτους με τη σημασία του 19ου αιώνα είναι πια «νεκρή». Εγώ θα συνεχίσω να επιμένω ότι οι σύγχρονες προκλήσεις είναι πια κοινές και μας αφορούν όλους! Ο εγκλωβισμός σε παρωχυμένους πολιτικούς, οικονομικούς και θρησκευτικούς σχηματισμούς μας ομαδοποιεί και μας στερεί τη δυνατότητα να κατανοήσουμε τη σκέψη του άλλου. Χρειάζεται διαφορετική, ανοιχτόμυαλη προσέγγιση αλλά δυστυχώς στον ορίζοντα δε διαφαίνεται κάτι τέτοιο. Είναι πολύ λίγοι εκείνοι που μπορούν να ξεφύγουν από τους κλασικούς «ρόλους» τους οποίους έχουν κληθεί να παίξουν και τα «κοστούμια» τα οποία έχουν επιλέξει να φορέσουν. Θα χρειαστούν πολλά συγκλονιστικά γεγονότα για να κατανοήσει η ανθρωπότητα ότι η προάσπιση του κοινού συμφέροντος είναι η αποτελεσματικότερη στρατηγική αντιμετώπισης των κοινών μας προβλημάτων. Όσο αποφεύγουμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη τόσο η πραγματικότητα θα αλλοιώνεται όλο και περισσότερο σε σημείο που όταν πια θα κάνουμε το βήμα και θα σταθούμε μπροστά του δε θα αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας… Η αυταπάτη είναι ένα «γλυκό» ναρκωτικό από το οποίο θέλει πολλά κότσια κάποιος για να απεξαρτηθεί…
Ας μην ξεχνάμε ότι στα riots του Brixton το 1981, τα οποία ήταν εκτεταμένα, η Margaret Thatcher απέρριψε τους ισχυρισμούς ότι η ανεργία και ο ρατσισμός έπαιξαν κάποιο ρόλο και απλά αναφέρθηκε σε criminal behaviour. Όμως το επίσημο Report του Lord Scarman ανέφερε ότι: "the riots did represent the result of social problems, such as poverty and deprivation." Τέσσερα χρόνια αργότερα είχαμε και πάλι riots στην ίδια περιοχή! Πάντως και επί Tony Blair (τρίτος δρόμος, New Labour) δεν έγινε καμία αξιομνημόνευτη προσπάθεια ώστε να χτυπηθεί το institutional racism και το anti-social behavior. Δυστυχώς, η αποτυχία ομαλής ένταξης των εθνοτικών ομάδων στο κοινωνικό σύνολο κάνει το cocktail ακόμη πιο εκρηκτικό. Επίσης υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα αλκοολισμού, υπάρχει πρόβλημα με τα teenage pregnancies, υπάρχει πρόβλημα με το bullying και το truancy στα σχολεία και πάει λέγοντας. Όλα αυτά έχουν τραυματίσει τον κοινωνικό ιστό και δύσκολα θα ανακοπεί αυτή η πορεία χωρίς γενναία μέτρα για την αποκατάστασή του. Τα προβλήματα δεν λύνονται με την ανάπτυξη του στρατού και τη διακοπή των social networking sites. Μπορεί μεν να ανακόψεις τη δυναμική τους αλλά η φωλιά θα εξακολουθεί να υπάρχει και εκεί θα επωάζονται συνεχώς νέα αυγά!
Τα προβλήματα είναι πολύπλοκα και σύνθετα και αφορούν πλέον στο σύνολο μιας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας. Για μένα η έννοια έθνους-κράτους με τη σημασία του 19ου αιώνα είναι πια «νεκρή». Εγώ θα συνεχίσω να επιμένω ότι οι σύγχρονες προκλήσεις είναι πια κοινές και μας αφορούν όλους! Ο εγκλωβισμός σε παρωχυμένους πολιτικούς, οικονομικούς και θρησκευτικούς σχηματισμούς μας ομαδοποιεί και μας στερεί τη δυνατότητα να κατανοήσουμε τη σκέψη του άλλου. Χρειάζεται διαφορετική, ανοιχτόμυαλη προσέγγιση αλλά δυστυχώς στον ορίζοντα δε διαφαίνεται κάτι τέτοιο. Είναι πολύ λίγοι εκείνοι που μπορούν να ξεφύγουν από τους κλασικούς «ρόλους» τους οποίους έχουν κληθεί να παίξουν και τα «κοστούμια» τα οποία έχουν επιλέξει να φορέσουν. Θα χρειαστούν πολλά συγκλονιστικά γεγονότα για να κατανοήσει η ανθρωπότητα ότι η προάσπιση του κοινού συμφέροντος είναι η αποτελεσματικότερη στρατηγική αντιμετώπισης των κοινών μας προβλημάτων. Όσο αποφεύγουμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη τόσο η πραγματικότητα θα αλλοιώνεται όλο και περισσότερο σε σημείο που όταν πια θα κάνουμε το βήμα και θα σταθούμε μπροστά του δε θα αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας… Η αυταπάτη είναι ένα «γλυκό» ναρκωτικό από το οποίο θέλει πολλά κότσια κάποιος για να απεξαρτηθεί…
