Τα όνειρα μιας γενιάς απειλούνται με εξαφάνιση! Είναι αλήθεια ότι ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Έφτασε η ώρα της τραγικής συνειδητοποίησης όπου τα πάντα ανατρέπονται μονομιάς και όλοι αναρωτιόμαστε πως και γιατί φτάσαμε εδώ. Η κοινωνία μας πιάνεται στον ύπνο και ξυπνώντας βίαια ψάχνει αποδιοπομπαίους τράγους και αναζητά μαγικές λύσεις σωτηρίας. Είναι όμως πολύ αργά. Δυστυχώς έχουμε φτάσει στο σημείο να μη σεβόμαστε ο ένας τον άλλον ενώ πιστεύουμε βαθιά μέσα μας ότι μόνον εμείς κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια. Από λόγια έχουμε χορτάσει. Γνωρίζουμε πολύ καλά τι δε θέλουμε και αυτό μας ενώνει ως ένα βαθμό. Τι όμως επιθυμεί και τι οραματίζεται ο καθένας όχι! Και εκεί είναι το πρόβλημα. Είναι τόσο εύκολο να γκρεμίζεις τα πάντα στο διάβα σου. Το δύσκολο όμως είναι να χτίζεις και να δημιουργείς κάτι νέο στη θέση του παλιού. Δεν έχω διαγνώσει μια τέτοια διάθεση στην ελληνική κοινωνία. Ακούμε τα απίθανα κάθε μέρα. Μονομερής διαγραφή του χρέους! Έξω από την ΕΕ! Δικό μας νόμισμα! Μακριά από εξαρτήσεις και δάνεια! Διερωτώμαι γιατί δεν τα λένε αυτά και για τους εαυτούς τους; Μια κοινωνία πνιγμένη στα χρέη, συνηθισμένη στην πελατειακή συμπεριφορά, εξαρτημένη από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, μαθημένη στον ψεύτο-τσαμπουκά, μια κοινωνία ανάλγητη και αποχαυνωμένη, αποξενωμένη και φοβική που δε γνωρίζει τι σημαίνει communal spirit, ξαφνικά ξυπνά από το λήθαργο και θέλει να καταστρέψει το σύστημα. Το σύστημα όμως δεν είναι κάτι απρόσωπο, δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Αποτελείται από όλους εμάς. Απειλούμε, φωνασκούμε, απαιτούμε, βρίζουμε, απαξιώνουμε, δεν ακούμε ποτέ το συνομιλητή μας, αδιαφορούμε για τον εθελοντισμό, το περιβάλλον και τις πανανθρώπινες αξίες αλλά απαιτούμε να μας σέβονται, να μας τιμούν, να μας θαυμάζουν και να μας διασώζουν! Βρίζουμε και φτύνουμε τον καθρέφτη δηλαδή.
Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως η πραγματικότητα δεν εξαφανίζεται όταν την αγνοείς. Οπότε τώρα που τη βλέπουμε όλοι κατάματα βρισκόμαστε πια στο χείλος του γκρεμού (αν και υπήρχαν άνθρωποι που φώναζαν εδώ και πολλά χρόνια αλλά θεωρούντο γραφικοί). Τι έχουμε λοιπόν να χάσουμε λένε πολλοί. Από υποταγμένοι και χρεωμένοι καλύτερα ελεύθεροι, περήφανοι και φτωχοί! Νομίζουν ότι με το χάος θα απελευθερωθούμε από τις εξαρτήσεις εν μία νυκτί. Εμπρός για τα σπήλαια ελεύθεροι λοιπόν! Εμπρός για τα Βαλκάνια του 1960! Όμως μετά το χάος και όταν καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός, σε μια χώρα με ανύπαρκτες δομές, δε χρειάζεται πολύς κόπος ώστε να 'σκάσει' ξανά το αυγό του φιδιού που επιμελώς εκκολάπτεται από τα άκρο-αριστερά και τα άκρο-δεξιά στοιχεία της κοινωνίας μας. Αυτό λοιπόν πρέπει να το αποφύγουμε πάση θυσία! Η αλλαγή νοοτροπίας είναι το ζητούμενο αφού τα προβλήματα είναι πολύπλοκα και σύνθετα και αφορούν πλέον στο σύνολο μιας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας. Χρειάζεται διαφορετική, ανοιχτόμυαλη προσέγγιση γιατί ο εγκλωβισμός σε παρωχυμένους πολιτικούς, οικονομικούς και θρησκευτικούς σχηματισμούς μας ομαδοποιεί και μας στερεί τη δυνατότητα να κατανοήσουμε τη σκέψη του άλλου. Θα χρειαστεί μια τιτάνια και μακρόχρονη προσπάθεια ώστε να αντιληφθούμε ότι η προάσπιση του κοινού συμφέροντος είναι η αποτελεσματικότερη στρατηγική αντιμετώπισης των κοινών μας προβλημάτων. Ειλικρινά, ελπίζω να μη ζήσουμε ποτέ τη δυστοπία που κάποιοι οραματίζονται. Όπως έχει πει άλλωστε και ο σπουδαίος Γερμανός φιλόσοφος Φρειδερίκος Νίτσε: Όποιος παλεύει με τα τέρατα θα πρέπει να προσέξει να μη γίνει και ο ίδιος τέρας...
