Δε θα πω πολλά
γιατί κατά καιρούς τα έχω γράψει στο blog μου. Μια παρατήρηση θέλω να κάνω σχετικά με τις τελευταίες
εξελίξεις σε κοινωνία και οικονομία. Δυστυχώς η κατάσταση δεν εμπνέει καμία
εμπιστοσύνη. Πήραμε πάλι μια παράταση από τους δανειστές μας ώστε να «φτιάξουμε
τα του οίκου μας» και αντί να ομονοήσουν πολιτικές δυνάμεις και κοινωνικοί
εταίροι καθιερώνοντας ένα εθνικό μορατόριουμ ώστε να σωθεί η χώρα, αυτό που
παρακολουθούμε είναι ένα κρεσέντο βίας και ανομίας. Η κυβέρνηση παίζει με τη
φωτιά προσπαθώντας μεν να εφαρμόσει το νόμο αλλά καταφεύγοντας σε ακραίες
ενέργειες βίας που δυναμιτίζουν το ήδη πολωμένο κλίμα. Καθημερινά
παρακολουθούμε συγκρούσεις των ΜΑΤ με τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας οι
οποίες βέβαια αρνούνται να συναινέσουν σε βίαιες και απότομες αλλαγές. Η
αντιπολίτευση προσπαθεί να αποκομίσει τα όποια πολιτικά οφέλη πρωτοστατώντας σε
όλες ανεξαιρέτως τις κινητοποιήσεις ενώ η κοινωνία χάσκει αποχαυνωμένη και
παγιδευμένη σε μια διελκυστίνδα μεταξύ δύο άκρων. Εν τω μεταξύ η επίσημη
ανεργία σκαρφάλωσε στο 27% και φαίνεται ότι τους επόμενους μήνες θα σπάσει το
φράγμα του 30%! Αυτό το νούμερο είχαν πιάσει μόνο η Αμερική μετά το μεγάλο κραχ
του 1929 αλλά και η μεσοπολεμική Γερμανία λίγο πριν την άνοδο του Ναζισμού.
Είναι γνωστό ότι
η μακροχρόνια ανεργία όχι μόνο διαρρηγνύει τον κοινωνικό ιστό αλλά υπονομεύει
και την οικονομία. Αν δεν αναστραφεί σύντομα αυτό το θανάσιμο σπιράλ ύφεσης και
ανεργίας τότε οι εξελίξεις στο κοινωνικό μέτωπο θα είναι ραγδαίες επί τα χείρω
φυσικά. Μία ολόκληρη γενιά νέων βλέπει τα όνειρά της να εξαφανίζονται και την
πόρτα του μέλλοντος κλειστή επ' αόριστον ενώ ένας στους τρεις Έλληνες βρίσκεται
πλέον κάτω από το όριο της φτώχειας. Προσωπικά
δε βλέπω φως γιατί η κοινωνία παραδέρνει ταλαιπωρημένη, εξαντλημένη και
απογοητευμένη από την αναποτελεσματικότητα των εκάστοτε κυβερνήσεων να
χειριστούν την κρίση. Το πρόβλημα επιδεινώνεται από την οικονομική δυσπραγία πολλών
χωρών της Ευρώπης, την ασυνεννοησία μεταξύ του δημοσιονομικά υγιούς Βορρά και
του καταχρεωμένου Νότου αλλά και την έλλειψη ευρωπαϊκής ηγεσίας με τόλμη και
όραμα. Εδώ στην Ελλάδα η παραοικονομία, η διαφθορά, η ανομία και η έλλειψη
λογοδοσίας ζουν και βασιλεύουν τρία ολόκληρα χρόνια μετά το ξέσπασμα της
κρίσης. Μόνιμα υποζύγια ο ιδιωτικός τομέας, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι ενώ
η ολοκληρωτική διάλυση της μεσαίας τάξης, δηλαδή της ραχοκοκαλιάς κάθε υγιούς
οικονομίας, είναι πια πολύ κοντά. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ξεφύγουμε από
αυτό το τέλμα. Είναι απορίας άξιον ότι συνεχίζουμε να σερνόμαστε σε έναν
αποπνικτικό βάλτο και μάλιστα έχω πλέον την πεποίθηση ότι έχουμε αρχίσει να
συνηθίζουμε και την αποφορά του. Δεν είναι λοιπόν μακριά η εποχή που θα μάθουμε
να ζούμε όπως τα κράτη της Βόρειας Αφρικής τα οποία συνήθισαν τα νεο-αποικιακά
καθεστώτα που ανέλαβαν την τύχη των χωρών αυτών μετά την ανεξαρτησία τους από
τις ξένες δυνάμεις και τώρα κινούνται μεταξύ σφύρας και άκμονος πελαγοδρομώντας
ανάμεσα στην ανέχεια και την απαξίωση και ψάχνοντας ταυτότητα, προσανατολισμό
και προορισμό.
Δυστυχώς οι
παθογένειες του συστήματος είναι βαθιά εμπεδωμένες και πολύ δύσκολα θα
εκριζωθούν. Εδώ χρειάζεται ένα μεγαλόπνοο αλλά ταυτόχρονα ρεαλιστικό
αναπτυξιακό σχέδιο με έμφαση στη διαφάνεια και τις διαρθρωτικές αλλαγές. Ποιος
όμως είναι αυτός που θα ηγηθεί αυτής της προσπάθειας; Αυτοί που μας έφεραν ως
εδώ είναι ικανοί και έχουν τη θέληση να αναστρέψουν την πορεία προς την
καταστροφή; Εκείνοι που ετοιμάζονται να μας κυβερνήσουν έχουν συναίσθηση της σοβαρότητας
και της πολυπλοκότητας των προβλημάτων ή ετοιμάζονται και αυτοί να ζεστάνουν
καρέκλες; Και τέλος εμείς ως κοινωνία είμαστε έτοιμοι να συναινέσουμε σε αλλαγές
και τομές που θα αλλάξουν μια για πάντα τον τρόπο ζωής που ξέραμε ως τώρα; Πολύ
φοβάμαι ότι έως ότου απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα θα ζούμε τον αργό και
βασανιστικό θάνατο μιας κοινωνίας της οποίας το πρόσωπο έχει ήδη αρχίσει να
παραμορφώνεται...
