Όταν πρωτοεπισκέφθηκα το Παρίσι, το 1997, και κατευθυνόμενος με ταξί γύρω στις 10 το βράδυ από το αεροδρόμιο Charles de Gaulle προς το κέντρο της πόλης, το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν η φωτισμένη Παναγία των Παρισίων στα αριστερά μου κατά μήκος του Σηκουάνα. Ο καιρός ήταν μουντός και τα σύννεφα είχαν στοιβαχτεί άτσαλα στον Παριζιάνικο ουρανό. Άρχισε να ψιχαλίζει όταν ο οδηγός σταμάτησε σε ένα κόκκινο φανάρι. Ένα καραβάκι διέσχιζε νωχελικά τη στιγμή εκείνη τον ποταμό ενώ για πρώτη φορά άκουσα με ρίγος τις θρυλικές καμπάνες της Notre-Dame να δονούν την ατμόσφαιρα με το μελαγχολικά μελωδικό τους ήχο. Ο πατέρας μου είναι λάτρης του μεγάλου Γάλλου συγγραφέα και ποιητή Βίκτωρ Ουγκώ οπότε με την παρότρυνσή του είχα διαβάσει τους Άθλιους και την Παναγία των Παρισίων. Μπήκα αμέσως στο πνεύμα της πόλης. Εκεί ψηλά στο καμπαναριό θαρρούσα πως θα έβλεπα ολοζώντανο τον Κουασιμόδο να ατενίζει την πόλη με το θλιμμένο του ύφος. Όταν έφτασα στο ξενοδοχείο ήμουν ζαλισμένος και καταγοητευμένος. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή είχα ερωτευτεί το Παρίσι.
Έμεινα μια ολόκληρη εβδομάδα στην πόλη και όταν ήρθε η στιγμή να φύγω θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι καθόμουν σε ένα παγκάκι απέναντι από το Bourse de Commerce και ξέσπασα σε λυγμούς. Δεν ήθελα να πάω πουθενά! Δεν το έχω πάθει ποτέ ξανά αυτό όπου και αν ταξίδεψα ακόμη και όταν στεκόμουν απέναντι από τον αγαπημένο μου Big Ben στο Λονδίνο, όταν βρισκόμουν πάνω στο Empire State Building στη Νέα Υόρκη ή όταν έμενα με το στόμα ανοιχτό καθώς ατένιζα τη Φλωρεντία από το Forte di Belvedere. Το Παρίσι είναι κάτι το μοναδικό, κάτι το ασύλληπτο. Είναι το Παρίσι του Rick και της Ilsa από την ταινία Casablanca, το Παρίσι του Mickey και της Ellen από την ταινία Forget Paris, το Παρίσι του Κουασιμόδου και της Εσμεράλδας, το Παρίσι του Cyrano, της Amélie, του Rémy από το Ratatouille και τέλος το Παρίσι του αθεράπευτα ρομαντικού Gil Pender από το μεθυστικό Midnight in Paris. To Παρίσι είναι για πάντα χαραγμένο στην καρδιά μου και θα μείνει εκεί μέχρι να σφαλίσω τα μάτια μου...
