Ήταν το τελευταίο μου απόγευμα στην Αιώνια Πόλη μετά από μια εβδομάδα περιήγησης στα γραφικά στενά της. Το ανέβασμα προς το θόλο της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου ήταν πολύ δύσκολο μέσα από στενά, ελικοειδή και φαινομενικά ατελείωτα σκαλοπάτια. Κάποιοι ένιωσαν κλειστοφοβία και πανικό και γύρισαν γρήγορα προς τα πίσω, άλλοι δυσκολεύτηκαν με το ανέβασμα και έμειναν στη μέση της πορείας ενώ οι υπόλοιποι το παλέψαμε ώστε να φτάσουμε στον προορισμό μας. Άραγε θα άξιζε την ταλαιπωρία; Όταν πια ανέβηκα και έφτασα στο μπροστινό κεφαλόσκαλο του θόλου, αυτό που αντίκρισα ήταν η ίδια η ιστορία. Ένα απαλό αεράκι από τον Τίβερη μας χάιδευε τα πρόσωπα ενώ τα ιριδίζοντα χρώματα του μαγευτικού ρωμαϊκού ηλιοβασιλέματος έπαιζαν με χάρη πάνω στις στέγες της πόλης. Για μια στιγμή έμεινα άναυδος μπροστά σε αυτό το μεγαλείο.
Δεξιά στο βάθος αφουγκραζόμουν τις ιαχές από το Κολοσσαίο καθώς τα αλαλάζοντα πλήθη ζητούσαν από τον αυτοκράτορα να πάρει την τελική του απόφαση για την τύχη ενός γενναίου μονομάχου από την Όστια. Μπροστά μου και στην ευθεία, στο Castel Sant'Angelo, ο Πάπας Ροδερίγος Βοργίας ευλογούσε τους πιστούς λοξοκοιτώντας με ένα σαρδόνιο χαμόγελο την κόρη του Λουκρητία ενώ στα αριστερά μου μπορούσα να ακούσω τον Μιχαήλ Άγγελο να δίνει γοργά τα παραγγέλματα στους τεχνίτες του καθώς έβαζε τις τελευταίες πινελιές στη θρυλική οροφή της Καπέλας Σιξτίνας. Ω! Τι ομορφιά, τι μαγεία! Έμεινα ακίνητος για μερικά λεπτά καθώς η κάψουλα του χρόνου με ταξίδευε νοερά στα μονοπάτια της ιστορίας. Ήταν ένα από τα ωραιότερα πράγματα που θαύμασα στη ζωή μου και λίγα λεπτά αργότερα σκέφτηκα πόσο άξιζε το κοπιώδες ανέβασμα. Η επιβράβευση θέλει κόπο και χρόνο αλλά η γεύση της ολοκλήρωσης με επιτυχία σβήνει τα δύσκολα μονομιάς και στη θέση τους τοποθετεί έναν υπέροχο πίνακα ζωγραφικής με τα χρώματα που ο καθένας από εμάς θα επιλέξει...
