Τώρα ή Ποτέ!

Λοιπόν έλεος με τη μίρλα και τη μιζέρια! Σίγουρα τα νέα για τη χώρα μας, στην παρούσα φάση, ήταν τα καλύτερα δυνατά! Αυτή η εμμονή στην καταστροφολογία με τσιτάτα τύπου «Θάνατος με τους πολλούς, θάνατος δε λογάται» μου φέρνει στο νου μοιρολάτρες και ανθρώπους ανίκανους να διαχειριστούν τα του οίκου τους. Ας μην ξεχνάμε ότι μας χάρισαν (κυριολεκτικά) 107 δις ευρώ! Από εμάς εξαρτάται να καταφέρουμε να σταθούμε στα πόδια μας. Αν αρχίσουμε πάλι τη μίρλα και την ατέρμονη καταστροφολογία σε λίγο καιρό θα βρισκόμαστε και πάλι στο χείλος της αβύσσου. Αυτή είναι η τελευταία μας ευκαιρία! Είμαστε ένα βήμα πριν μας ξεγράψει η Ιστορία και παραμείνουμε μόνο ως αξιοθέατα στα μουσεία. Ας κάνουμε μια δυνατή προσπάθεια να υπερβούμε τον εαυτό μας! Με τον άκρατο κυνισμό, τα γελοία ψευτοδιλήμματα και τις τζάμπα μαγκιές δεν πάμε πουθενά. Πουθενά όμως! Οι τρομεροί κίνδυνοι για την Ελλάδα δεν προέρχονται μόνο από τους οικονομικούς δείκτες ή τη σκληρή στάση των δανειστών μας. Προέρχονται κυρίως από τους ανεγκέφαλους λαϊκιστές αλλά και τους πρόθυμους κήρυκες του μίσους στο δημόσιο λόγο, οι οποίοι δυστυχώς επηρεάζουν πάντα έναν ταπεινωμένο και ευρισκόμενο σε απόγνωση λαό… Ας ξεκινήσουμε επιτέλους από το σπίτι και τη γειτονιά μας και ας προχωρήσουμε συλλογικά και με σταθερό βήμα προς το μέλλον. Σε διαφορετική περίπτωση η ιστορία θα μας κρίνει σκληρά και θα μας καταδικάσει εσαεί στην απόλυτη απαξίωση και την ολοκληρωτική λήθη... Last chance, folks!

Αφήσαμε την Αμερική και πιάσαμε τη Γερμανία…

Τελικώς καλά το είπε ο ποιητής. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς Βαρβάρους, βρε αδελφέ! Πάντα κάποιος άλλος πρέπει να φταίει για τα δεινά μας. Τόσα χρόνια είχαμε την Αμερική με τον ιμπεριαλισμό της, κάναμε μια στάση στα Σκόπια και συνεχίζουμε ακάθεκτοι προς το Βερολίνο! Τώρα φταίει η Merkel και ο Schäuble! Τελικά χωρίς εξωτερικούς εχθρούς δεν μπορούμε να ζήσουμε. Πέραν του αστείου όμως όταν ακούς μορφωμένους ανθρώπους να ομιλούν για Παγκόσμιους Πολέμους και Ολοκαυτώματα αλλά και να χαρακτηρίζουν τον Υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας «σακάτη», τότε καταλαβαίνεις για άλλη μια φορά ότι είμαστε ανάξιοι του πολιτισμού για τον οποίο διαρκώς καυχιόμαστε.

Φυσικά και αντιλαμβάνομαι τις αδικίες και την αλαζονική συμπεριφορά μιας υπερδύναμης. Όμως πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψην μας ότι άλλο είναι η αντίθεση στην εξωτερική πολιτική και άλλο ο πολιτιστικός ρατσισμός (οι Αμερικανοί είναι ηλίθιοι, οι Γερμανοί φασίστες, οι μουσουλμάνοι τρομοκράτες κλπ.). Η αντίθεση σε μια πολιτική είναι κατανοητή αλλά ο ρατσισμός και η χυδαία αντιμετώπιση ενός λαού καταδεικνύει μια εξόχως συμπλεγματική συμπεριφορά, μια φοβία και μια αδυναμία υποστήριξης των δικών μας προτερημάτων.

Όπως γράφει και ο «αιρετικός» blogger Θοδωρής Γεωργακόπουλος: «Οι Γερμανοί (οι μισητοί αυτοί τύποι που μας έδωσαν τα λεφτά τους για να μην πτωχεύσουμε πέρυσι, και γι'αυτό τους βρίζουμε) έχουν μια λέξη-σιδηρόδρομο που λέγεται Vergangenheitsbewältigung που σημαίνει «το να συμφιλιώνεσαι με το παρελθόν σου». Είναι μια σπουδαία κατάκτηση. Οι άνθρωποι αυτοί έφεραν την ανθρωπότητα στο χείλος του χαμού, εξόντωσαν εκατομμύρια ψυχές, έχασαν, ισοπεδώθηκαν, και μέσα σε πολύ λίγες δεκαετίες κατόρθωσαν να το παραδεχτούν, να το αποδεχτούν και να το αναγνωρίσουν. Τι κέρδισαν από αυτό; Αυτογνωσία, θεραπεία, ανάρρωση, εξιλέωση. Θυμάμαι ως παιδάκι να κάνω μαθήματα Γερμανικών και τις Γερμανίδες δασκάλες να μας μιλάνε συνέχεια για τον πόλεμο και τους κακούς Γερμανούς, και ένιωθα τελείως μπερδεμένος. «Δεν ντρέπονται να μιλάνε για τον εαυτό τους έτσι;», αναρωτιόμουν. Δεν ήμουν συνηθισμένος σε τόση αλήθεια».

Συμφωνώ απόλυτα με τα λεγόμενά του και έχω να προσθέσω μια παρόμοια εμπειρία. Ο επί εικοσαετίας καλός φίλος μου από τη Φρανκφούρτη, ονόματι Uwe, μου έλεγε όταν σπουδάζαμε μαζί στην Αγγλία ότι είχε πια κουραστεί με την ενοχή του Ολοκαυτώματος. Βλέπετε οι Γερμανοί δίδαξαν στις επόμενες γενιές διεξοδικά και με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τις μαύρες σελίδες της ιστορίας τους. Δεν τα κουκούλωσαν και δεν κρύφτηκαν πίσω από το δάχτυλό τους. Δε θυμάμαι ποτέ να διδαχθήκαμε στο σχολείο ότι ο Μέγας Αλέξανδρος μετά την πολύμηνη πολιορκία της Τύρου, το 332 π.Χ., έκανε σκλάβους τις γυναίκες και τα παιδιά και θανάτωσε με σταύρωση 2000 νέους της ισοπεδωμένης από το στρατό του πόλης, ενώ τον ίδιο χρόνο στη Γάζα, μετά την άλωσή της, διέταξε να σφαγιαστούν όλοι οι νέοι, πάνω από 10.000 στο σύνολό τους. Ήταν τόσο συστηματική η τρομακτική σφαγή κατά την προέλαση στο εσωτερικό της Ασίας που, όπως έλεγαν οι ίδιοι οι Μακεδόνες, «τα σπαθιά στόμωσαν και παραμορφώθηκαν καθώς λιάνιζαν τα κορμιά». Αν μπούμε λοιπόν σε αυτή τη λογική του μίσους και των πολιτιστικών συμψηφισμών θα πάμε αιώνες πίσω!

Ο διαχωρισμός με βάση τη θρησκεία, την εθνότητα, το χρώμα, την ομάδα, τις πεποιθήσεις, είναι η αρχή του κακού και σε μια χώρα με ανύπαρκτες δομές, δε χρειάζεται πολύς κόπος ώστε να «σκάσει» ξανά το αυγό του φιδιού που επιμελώς εκκολάπτεται από τα άκρο-αριστερά και τα άκρο-δεξιά στοιχεία της κοινωνίας μας. Ο εγκλωβισμός σε παρωχυμένους πολιτικούς, οικονομικούς και θρησκευτικούς σχηματισμούς μας ομαδοποιεί και μας στερεί τη δυνατότητα να κατανοήσουμε τη σκέψη του άλλου. Χρειάζεται διαφορετική, ανοιχτόμυαλη προσέγγιση αλλά δυστυχώς στον ορίζοντα δε διαφαίνεται κάτι τέτοιο.

Είναι τόσο εύκολο να τσουβαλιάζουμε τα πάντα! Διαβάζουμε 2-3 blogs, ακούμε αποσπασματικά 1-2 δελτία ειδήσεων, ξεφυλλίζουμε 2-3 βιβλία χωρίς εμπεριστατωμένη τεκμηρίωση, ακούμε και 3-4 ανθρώπους στο σχολείο, στη δουλειά, στο λεωφορείο και βγάζουμε με άνεση την κοσμοθεωρία μας η οποία όλως τυχαίως εμπεριέχει και μπόλικη συνωμοσιολογία! Εν πάσει περιπτώσει αν και οι απόψεις μου για την ανόρθωση μιας κοινωνίας σε κρίση είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με πολλές από αυτές που διαβάζω και ακούω τους τελευταίους μήνες, θα επιμείνω σε ένα πράγμα. Σεβασμό στη διαφορετικότητα! Μη βγάζετε αυθαίρετα συμπεράσματα και μη δαιμονοποιείτε την αντίθετη άποψη αλλιώς η ζούγκλα είναι επί θύραις. Δυστυχώς έχουμε φτάσει στο σημείο να ηδονιζόμαστε με τον αρνητισμό και την καταγγελία. Έχουμε προ πολλού πάψει να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον ενώ πιστεύουμε βαθιά μέσα μας ότι μόνον εμείς κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια.

Θα πρέπει επιτέλους κάποια στιγμή, εμείς οι νεοέλληνες, να μάθουμε να κάνουμε ουσιαστικό και εμπεριστατωμένο διάλογο. Να κερδίζουμε από αυτόν το διάλογο και να προσπαθούμε να ωφελούμαστε από τις αντιθέσεις μας. Να αναπτύσσουμε λογικά επιχειρήματα, να φιλτράρουμε απόψεις, να διαφωνούμε κόσμια, να επιχειρηματολογούμε χωρίς ύβρεις και προσωπικές επιθέσεις, να σεβόμαστε τη διαφορετική άποψη, να συνδιαλεγόμαστε πολιτισμένα τέλως πάντων. Αυτές τις αξίες οι αρχαίοι ημών πρόγονοι μας τις είχαν επιμελώς μεταλαμπαδεύσει, αλλά δυστυχώς στην πορεία τις λησμονήσαμε ολότελα. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο λοιπόν ότι αν εμείς επιμείνουμε στον ίδιο στραβό δρόμο θα επιστρέψουμε σε χρόνο dt στην εποχή του Homo habilis για να μην πω του Australopithecus afarensis…

Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους…

Η Ελλάδα, αν θέλουμε να πούμε την πραγματική αλήθεια, δεν αξίζει να σωθεί! Σοκαριστική δήλωση, ναι! Θα την επαναλάβω ώστε να γίνει αντιληπτό ότι αυτό που δήλωσα στην παραπάνω γραμμή το έκανα μετά λόγου γνώσης και με απόλυτη ψυχραιμία. Σάββατο βράδυ, γράφω αυτές τις γραμμές στο γραφείο μου, απ'έξω ακούγεται ο ήχος από το μονότονο ψιλόβροχο, απολαμβάνω ένα ζεστό τσάι, ενώ παράλληλα ακούω το κοντσέρτο για πιάνο Νο. 21 του αγαπημένου μου Mozart. Είμαι λοιπόν νηφάλιος και ήρεμος παρόλο που ήδη διανύουμε το κρισιμότερο εικοσιτετράωρο στην ιστορία του τόπου μας από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Ελλάδα λοιπόν δεν αξίζει να σωθεί! Γιατί θα μου πείτε… Γιατί ποτέ δεν υπήρξαμε συνεπείς, ειλικρινείς και μπεσαλήδες! Να γιατί. Γιατί μάθαμε να ζούμε μέσα στο ψέμα από τα μικράτα μας. Μαθαίνουμε ένα κάρο ψέματα από το σχολείο ακόμη, μεγαλοποιούμε τις επιτυχίες μας και αποκρύπτουμε ήττες και αποτυχίες. Όλες οι νίκες μας έχουν και από έναν «Πατέρα». Έναν Αθηναίο στρατηγό, ένα Βυζαντινό αυτοκράτορα, ένα Γερμανόφιλο δικτάτορα ακόμη και την Παναγία τη Βρεφοκρατούσα! Οι ήττες μας όμως είναι πάντα «ορφανές»! Είναι η κακοτυχία, ο φθόνος, τα καιρικά φαινόμενα και πάντοτε οι ξένοι οι οποίοι είναι καταφανώς υπεύθυνοι για κάθε εθνική τραγωδία και για όλα μας τα δεινά. Κι αν πρέπει να αποδώσουμε ευθύνη σε «δικούς» μας ανθρώπους τότε αυτοί σίγουρα υπήρξαν λακέδες της εξουσίας, προδότες, πουλημένοι, ρουφιάνοι και δοσίλογοι. Όλοι έχουν ευθύνη εκτός από εμάς τους ίδιους. Κάποιος άλλος πρέπει πάντα να είναι ο φταίχτης. Πολύ βολικός μύθος αφού απενοχοποιεί τα πάντα, μας αναβαπτίζει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και μας καθιστά ακόμη πιο βέβαιους για την ορθότητα των όποιων αποφάσεων και ενεργειών μας. Η εθνική υπερηφάνεια και η χαλύβδωση της εθνικής συνείδησης μέσω της διδασκαλίας της Ιστορίας στα σχολεία έχει δημιουργήσει μια αρτηριοσκληρωτική νοοτροπία που δύσκολα αντιλαμβάνεται τις αλλαγές στο παγκόσμιο στερέωμα. Η ανοχή μας στη διαφορετικότητα και την πολυπολιτισμικότητα είναι πολύ χαμηλή ενώ αδυνατούμε να κατανοήσουμε ότι η χώρα μας είναι μέρος αυτού του κόσμου και όχι το κέντρο του κόσμου!

Έτσι με την πεποίθηση ότι όλοι οι λαοί μας «χρωστούν» για το γεγονός ότι σε αυτόν τον τόπο γεννήθηκε ο Σωκράτης και ο Περικλής, πορευόμαστε μέσα στο ρου της Ιστορίας χωρίς να δημιουργούμε, να συνεισφέρουμε ή και να βελτιωνόμαστε ως λαός. Μπορεί όντως η ομαδική δουλειά, το δημιουργικό πνεύμα, η φιλομάθεια, η άμιλλα και ο σεβασμός σε αρχές και αξίες να ήταν αρετές που γεννήθηκαν εδώ. Όμως στον ίδιο ακριβώς τόπο «θάφτηκαν» και λησμονήθηκαν επί μακρόν. Στην πορεία της ιστορίας πήραμε λάθος δρόμο, χαθήκαμε σε σκοτεινά μονοπάτια και αρνηθήκαμε πεισματικά να αλλάξουμε ρότα. Φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα και για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια αντιμετωπίζουμε το φάσμα της καταστροφής από δικά μας εγκληματικά λάθη, ασυγχώρητες παραλείψεις και συνεχή στραβοπατήματα. Αρνούμαστε να δούμε τη σκληρή πραγματικότητα στα μάτια και βαυκαλιζόμαστε με στρεβλά ιδεολογήματα περασμένων και μακρινών μεγαλείων. Δηλώνουμε περήφανοι λόγω της ιστορίας μας. Όμως περήφανοι πρέπει να νοιώθουμε για κάτι που καταφέραμε εμείς και όχι κάποιοι πριν απο εμάς.

Είναι σαφές ότι το αξιακό μας σύστημα, βρίσκεται στα πρόθυρα της ηθικής κατάπτωσης. Η έννοια της συλλογικής προσπάθειας έχει πάει περίπατο και ο καθένας προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε μια ζούγκλα! Ό Έλληνας πολίτης δρα αποκλειστικά και μόνο με γνώμονα το ατομικό του συμφέρον αντιλαμβανόμενος τον εαυτό του ως νησίδα. Μια κοινωνία σε ολοκληρωτική άρνηση που ζητά μετ'επιτάσεως την καταστροφή της. Πτώχευση ζητάμε ώστε να μη ζητιανεύουμε. Έχουμε αξιοπρέπεια βλέπεις. Αξιοπρέπεια με τρύπια βρακιά, για να το πω κι εγώ πολύ λαϊκά! Όπως είπα σήμερα και σε έναν καλό φίλο που ζει στην Αγγλία, προφανώς βιώνουμε ένα παραληρηματικού τύπου συνωμοσιολογικό κλίμα «ενημέρωσης» και διασποράς πληροφοριών και έτσι έχουμε χάσει εντελώς το μέτρο. Ακούω τελευταία το περίφημο: «Να πτωχεύσουμε να ησυχάσουμε»! Είναι τόσο γελοία αυτή η ρήση που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν και ανάξια σχολιασμού. Όσοι υπόσχονται μαγικές λύσεις και λαγούς με πετραχήλια ή εθελοτυφλούν ή δημαγωγούν ή είναι απλά άσχετοι…

Τα πράγματα είναι απλά! Με 75 δις ευρώ έξοδα και 50 δις ευρώ έσοδα, με 44 δις εισαγωγές και 16 δις εξαγωγές στο εμπορικό ισοζύγιο της χώρας και με δημόσιο χρέος που με τα 350 δις ευρώ που έχει φτάσει, υπολογίζεται κοντά στο 160% του ΑΕΠ η πτώχευση ισοδυναμεί με αυτοκτονία για όποιον έχει στοιχειώδεις μακρο-οικονομικές γνώσεις. Αν η όποια στάση πληρωμών συνοδευόταν και με επιστροφή στη δραχμή τότε τα 44 δις ευρώ των εισαγωγών θα έπρεπε να προσαρμοστούν αυτόματα στο μισό της αξίας τους. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό για τρόφιμα, καύσιμα, φάρμακα. Μιλάμε για αλβανοποίηση και επιστροφή στη δεκαετία του '50!!

Ακούμε εύκολες και ανέξοδες προτάσεις από τους αριστεροπατριώτες για μονομερή διαγραφή του χρέους. Στην Ελλάδα μας περισσεύουν οι τζάμπα μάγκες, είναι γνωστό αυτό. Ο καλός πατριώτης προτιμά να ζει με το χέρι απλωμένο (από τα δανεικά) παρά να προσπαθήσει να τηρήσει δεσμεύσεις έναντι εαυτού και τρίτων. Τα χρέη όμως δε διαγράφονται έτσι και σίγουρα όχι χωρίς τις ανάλογες επιπτώσεις. Ας μην είμαστε αφελείς. Θα υποστούμε τις συνέπειες πολλών στρεβλών πρακτικών. Δεν υπάρχουν Μεσσίες στη ζωή. Ο λογαριασμός θα είναι μεγάλος και οι ευθύνες βαραίνουν το σύνολο της κοινωνίας μας. Δεν υπάρχουν άφθαρτοι σε μια φθαρμένη κοινωνία. Το κράτος δεν είναι κάτι το απρόσωπο, ούτε και το σύστημα φυσικά. Αποτελείται από ΟΛΟΥΣ μας! Η Δημοκρατία μας έχει δώσει τη δυνατότητα να εκφραζόμαστε, να επιδοκιμάζουμε και να αποδοκιμάζουμε. Όχι τη μία να χειροκροτούμε και την άλλη να μουτζώνουμε.

Μάθαμε στη συναλλαγή και βολευτήκαμε. Απειλούμε, φωνασκούμε, απαιτούμε, βρίζουμε, απαξιώνουμε, δεν ακούμε ποτέ το συνομιλητή μας, αδιαφορούμε για τον εθελοντισμό, το περιβάλλον και τις πανανθρώπινες αξίες αλλά απαιτούμε να μας σέβονται, να μας τιμούν, να μας θαυμάζουν και να μας διασώζουν! Βρίζουμε και φτύνουμε τον καθρέφτη δηλαδή. Δεν υπάρχει τσίπα σε αυτό τον τόπο γιατί η έλλειψη ανοχής στη διαφορετικότητα, η πατριδοκαπηλεία, η συναλλαγή, η επιλεκτική ερμηνεία του νόμου, η ισοπέδωση και ο εκχυδαϊσμός των θεσμών από ΟΛΟΥΣ μας έφεραν κοντά στον πάτο...

Έχουμε κατρακυλήσει σε όλους τους δείκτες ενώ και η ατιμωρησία πάει σύννεφο! Η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση της λίστας των 27 σε διαφάνεια, ανταγωνιστικότητα και ηλεκτρονική διακυβέρνηση. Βρισκόμαστε στην 90η θέση της παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας ενώ τα τελευταία δύο χρόνια η χώρα μας έχει χάσει 19 θέσεις! Είμαστε λιγότερο ανταγωνιστικοί από την Αλβανία, τη Γουατεμάλα, την Ουγκάντα και την Μποτσουάνα... Έχει διαλύσει ο πυρήνας του κράτους ενώ και οι πολίτες έχουν καλομάθει στη συναλλαγή και τη διαφθορά. Κανένας δε θέλει το ξεβόλεμά του. Είναι όμως πια πολύ αργά για δάκρυα…

Το συμπέρασμα είναι πως ακόμη και χωρίς μνημόνιο θα πρέπει να κόψουμε κράτος και να πουλήσουμε κάποια περιουσιακά στοιχεία, να πατάξουμε τη φοροδιαφυγή, να επιβάλλουμε παντού πόθεν έσχες, να χτυπήσουμε τη βυζαντινή γραφειοκρατία και να σταματήσουμε την καχυποψία προς τα ξένα επενδυτικά κεφάλαια μέχρι να ορθοποδήσουμε σαν οικονομία. Με ύφεση της τάξης του 5-6%, με τις ελάχιστες εναπομείνασες σημαντικές ελληνικές επιχειρήσεις έτοιμες να φύγουν εκτός Ελλάδος, με το γραφειοκρατικό τέρας του δημοσίου αλώβητο και τη διαφθορά ακμάζουσα, κανένα χρέος δεν είναι βιώσιμο, ούτε καν το μηδενικό. Από την παράνομη εργασία και τη φοροδιαφυγή η Ελλάδα χάνει ετησίως 30 δις ευρώ! 15 δις ευρώ είναι το ποσό των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο. Το κράτος αδυνατεί να τα μαζέψει και έτσι επιβάλλει χαράτσια στα γεροντάκια, τους μισθωτούς και τους μαγαζάτορες βυθίζοντας τον τόπο σε μια πρωτοφανή ύφεση που όμοιά της σε βάθος και σε διάρκεια, εν καιρώ ειρήνης, δεν έχει υπάρξει μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο! Κατά συνέπεια η Τρόϊκα αφού βλέπει ότι το κράτος δεν μπορεί να συμμαζέψει τη διαφθορά επιβάλει πλέον δυσβάσταχτα μέτρα ώστε να εξασφαλίσει την αποπληρωμή των δανείων που μας δίνονται.

Τούτων λεχθέντων, η άτακτη χρεοκοπία ΔΕΝ είναι λύτρωση! Μια άτακτη χρεοκοπία τώρα θα φέρει άνευ προηγουμένου σεισμικές δονήσεις. Αντί για «Ευρωπαϊκό Μπανγκλαντές» θα γίνουμε Αλβανία του '50 χωρίς καμία πιθανότητα επανόδου αφού τη χώρα θα λυμαίνονται και επισήμως τα λαμόγια που την επιζητούσαν και προετοιμάζονταν μεθοδικά για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Το να πας στον πάτο δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα αρχίσεις να ανεβαίνεις κιόλας. Μπορείς να μείνεις εκεί για πάντα! Δείτε τα αφρικανικά κράτη της Υποσαχάριας Αφρικής μετά την απελευθέρωσή τους από τα δεσμά της αποικιοκρατίας...

Βεβαίως όταν και οι δανειστές μας «θωρακιστούν» από το συστημικό κίνδυνο θα γίνει και αυτό φυσικά. Και δε νομίζω ότι θα αργήσει εφόσον συνεχίσουμε στον ίδιο καταστροφικό δρόμο... Αυτό το παιχνίδι σώστε μας ή σας παίρνουμε στον πάτο μαζί μας θα καταλήξει σαν το μύθο του Αισώπου με τον ψεύτη βοσκό και τα πρόβατα! Το θέμα δεν είναι αν θα μείνουμε στο ευρώ ή θα επιστρέψουμε στη δραχμή. Αυτό που κρίνεται είναι πολύ μεγαλύτερο. Αν θα μείνουμε, δηλαδή, μια χώρα προσανατολισμένη στην Ευρώπη ή αν θα γίνουμε έρμαιο μαφιόζικων παρακρατικών πρακτικών, μια χώρα σκουπίδι, όπως τα ομόλογά μας σήμερα.

Η κοινωνία αλλάζει συντεταγμένα, με συντονισμένα βήματα ή άλματα προόδου, υγιούς ανταγωνισμού, άμιλλας, καλλιέργειας του ομαδικού πνεύματος και της πολιτικής αγωγής, προάσπισης των αρχών και αξιών και προώθησης του εθελοντισμού, μεταξύ άλλων. Δεν αρκεί η αλλαγή πολιτικών προσώπων! Πρέπει μια ολόκληρη κοινωνία να ανανεωθεί και να επαναπροσδιορίσει πολλές στρεβλές πρακτικές, να κινηθεί γρηγορότερα σε πολλά μέτωπα, οικονομικά, πολιτιστικά, πολιτικά αλλά και να παραδώσει τα ηνία για μια εκ βάθρων κοινωνική αλλαγή σε αυτούς που είχαν περιθωριοποιηθεί στο παρελθόν. Αν δε γίνουν άμεσα οι απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές, εάν αυτό το κρατικοδίαιτο και αντιπαραγωγικό ελληνικό μοντέλο δεν αλλάξει σε ένα άλλο ικανό το οποίο να παράγει πρωτογενή πλεονάσματα τότε θα βρεθούμε και πάλι στην ίδια θέση.

Επειδή λοιπόν πιστεύω βαθιά ότι για να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει η αλλαγή να ξεκινήσει από το ίδιο μας το σπίτι αλλά και τη γειτονιά μας δεν είμαι πλέον καθόλου αισιόδοξος. Με την «αυτιστική» εμμονή μας στη μονομερή απόδοση όλων των ευθυνών στο πολιτικό σύστημα αλλά και τον άκρατο εθνοφυλετικό κομπλεξισμό που μας χαρακτηρίζει δεν υπάρχει καμία αληθινή διέξοδος για πραγματική βελτίωση. Μπήκαμε πλέον σε ένα μακρύ και σκοτεινό τούνελ χωρίς την παραμικρή αχτίδα φωτός στο βάθος. Κινούμαστε άτσαλα πάνω σε ένα θανατηφόρο «ιστό» και όσο κι αν κάνουμε κινήσεις ώστε να απελευθερωθούμε από αυτόν, τόσο πιο πολύ παγιδευόμαστε. Δυστυχώς η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια τα χειρότερα χαρακτηριστικά της φυλής μας. Είμαστε γεμάτοι τυφλό μίσος για τους «άλλους», αναζητούμε μαγικά λυχνάρια σωτηρίας και μετά Χριστόν προφήτες! Κάνουμε το χειρότερο δυνατόν στην κρισιμότερη στιγμή. Διχόνοια, φθόνος, αντιζηλία, εγωϊσμός μας έχουν κυριεύσει και ψάχνουμε μανιωδώς αποδιοπομπαίους τράγους. Όμως όπως έχει πει και ο μεγάλος Αμερικανός πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν: «A house divided against itself cannot stand».

Αν θέλουμε να ξεφύγουμε από τον ιστό της αράχνης πριν να είναι πολύ αργά θα πρέπει πρώτα να ρίξουμε μια καλή ματιά στον καθρέφτη και αφού αποδεχτούμε τα λάθη μας και συμφιλιωθούμε με αυτά, αφού αποτινάξουμε το απεχθές κουκούλι που μας περιβάλλει, τότε θα πρέπει να ανακαλύψουμε από την αρχή πανανθρώπινες αξίες και αρχές και να τις ακολουθήσουμε κατά γράμμα. Όσο αποφεύγουμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη τόσο η πραγματικότητα θα αλλοιώνεται όλο και περισσότερο σε σημείο που όταν πια θα κάνουμε το βήμα και θα σταθούμε μπροστά του δε θα αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας. Μέσα από μια ισχυρή δόση αυτοκριτικής θα πρέπει να βρούμε το «στίγμα» μας σε αυτόν τον κόσμο, θα πρέπει να προσφέρουμε και να συνεισφέρουμε, να παρακινήσουμε, να προχωρήσουμε μπροστά. Θα πρέπει να ομονοήσουμε αλλά και να δουλέψουμε σκληρά. Αλλιώς το μίζερο και ζοφερό μέλλον για το οποίο πολλοί μας μιλούν αλλά ελάχιστα το γνωρίζουν, θα μας δείξει τα δόντια του και θα μας «πετάξει» με μεγάλη ευκολία στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Και από εκεί φίλοι μου δεν υπάρχει επιστροφή… Καλή μας δύναμη!