Ψευδαισθήσεις...

Το Δεκέμβρη του 60 π.Χ. ο Κικέρωνας, ένας από τους «Πατέρες» της δυτικής κουλτούρας, μέγας φιλέλληνας και δεινός ρήτορας, έγραφε επιστολή από τη Ρώμη στον αδελφό του Κόϊντο, ο οποίος ήταν διοικητής σε πρώην Ελληνικά εδάφη και παραπονείτο για την κατάρα που του έτυχε να διοικεί Έλληνες:

«Ο πολιτισμός είναι ελληνική εφεύρεση, η παιδεία έχει ελληνικές ρίζες και από τις ρίζες αυτές τραφήκαμε κι εμείς σαν έθνος. Γι'αυτούς τους λόγους, είμαστε σήμερα ηθικά υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε τους Έλληνες με το σεβασμό που αρμόζει στη μεγάλη τους ιστορία».

Ο Κόϊντος όμως αντέτεινε:

«Αδελφέ μου, έχω κάνει τα πάντα! Και ελληνικά τους μίλησα και επί μακρόν συζήτησα με τους εκπροσώπους τους. Αλλά αυτοί δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, οι μεν διαβάλλουν τους δε και όλοι μαζί κάνουν ότι μπορούν για να φανούν αφερέγγυοι και αναξιόπιστοι. Δεν είμαι βέβαιος αν μισούν τη ρωμαϊκή διοίκηση περισσότερο από ότι επιβουλεύονται ο ένας τον άλλον. Τι έχεις να πεις επ'αυτού;».

Και ο Κικέρωνας απάντησε:

«Τίποτε από αυτά που μου γράφεις δε μου κάνει εντύπωση. Ναι, δυστυχώς, εδώ και πολύν καιρό ο χαρακτήρας των Ελλήνων διαμορφώνεται από την πολιτική τους υποτέλεια παρά από τις παραδόσεις του ένδοξου παρελθόντος τους. Πολλοί από αυτούς έχουν γίνει καιροσκόποι και κόλακες και, όπως διαπίστωσες και μόνος σου, ενώ έχουν ισχνή αίσθηση της σύγχρονης πολιτικής τους κατάστασης, διατηρούν ακέραιη την ικανότητά τους να πλατειάζουν και να θεωρητικολογούν με τον πιο άκαιρο τρόπο. Υπήρξα κι εγώ ο ίδιος, αποδέκτης της ελληνικής επιπολαιότητας και δουλοπρέπειας. Απλώς από έναν ενστικτώδη σεβασμό στο λαμπρό παρελθόν τους προσπαθώ να τους κατανοώ και να πορεύομαι ανάλογα».

Αντιλαμβάνεστε φαντάζομαι τη διαχρονικότητα αυτών των επιστολών που γράφτηκαν πριν από 2000 χρόνια!! Φυσικά τη «ζημιά» την έκανε ο Κικέρωνας, άθελά του, αφού τα «παιδιά» του Κικέρωνα στη Δύση, ενθυμούνται για αιώνες πολλούς τα λόγια του σπουδαίου Ρωμαίου ρήτορα και φιλοσόφου όταν αναφέρονται στην Ελλάδα και τους Έλληνες. Οι μεγάλοι Ευρωπαίοι φιλέλληνες του 18ου και 19ου αιώνα έδειξαν μεγαλύτερη συμπάθεια και κατανόηση για τους «ραγιάδες» της Τουρκοκρατίας και νοσταλγούσαν το ένδοξο ελληνικό παρελθόν με τον ίδιο τρόπο που το νοσταλγούσε και ο Κικέρωνας πριν 1800 χρόνια!!

Τι καταφέραμε λοιπόν ανά τους αιώνες; Σπαταλήσαμε ένα σπουδαίο πολιτιστικό κεφάλαιο με μεγάλη ευκολία, ενώ δεν καταφέραμε ποτέ να σταθούμε στο ύψος της λαμπρής προγονικής μας κληρονομιάς. Συνεχώς βαυκαλιζόμαστε με τα στρεβλά ιδεολογήματα ενός μεγαλείου που είχε ξεθωριάσει πριν καλά καλά γεννηθεί ο Ιησούς! Δε χρειάζεται να κάνω καμία ιστορική αναδρομή αφού τα περισσότερα είναι γνωστά. Οι βυζαντινές φαυλότητες, οι εμφύλιοι σπαραγμοί κατά τη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα, οι φατριαστικές αντιλήψεις που οδήγησαν στη Μικρασιατική Καταστροφή, ο μεγάλος Εμφύλιος, οι πολιτικοί διωγμοί, η Χούντα κλπ. Μετά λοιπόν από μια σχετικά ήρεμη Μεταπολίτευση επιστρέψαμε πανηγυρικά στο «Τις πταίει;» του Τρικούπη και το «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;» του Καραμανλή. Είναι πραγματικά απορίας άξιον πως καταφέρνουμε και βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας. Χύνουμε πάντα την καρδάρα με το γάλα κι έπειτα κατηγορούμε την κατσίκα ότι την κλώτσησε!

Κοιτάξτε, ότι ήταν να ειπωθεί ειπώθηκε, τουλάχιστον από εμένα. Τα έχω γράψει πολλές φορές και πολύ αναλυτικά μάλιστα. Συνοψίζοντας λοιπόν έχω να πω τα εξής. Δεν υπάρχει καμία σωτηρία όσο βαδίζουμε σε αυτό το μονοπάτι όσο δηλαδή επιμένουμε να συντηρούμε μούμιες στη φορμόλη. Άλλο η αγάπη για το παρελθόν και άλλο η παρελθοντολαγνεία. Εμείς έχουμε την αταλάντευτη πεποίθηση την οποία καλλιεργούμε μετ'επιτάσεως μάλιστα, ότι όλος ο κόσμος μας χρωστά! Τους δώσαμε τα φώτα και αυτοί τολμούν να μας χρεώνουν το ρεύμα; Αφού λοιπόν τα έκαναν όλα ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης και η παρέα τους εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να εμφανιζόμαστε κατά καιρούς στην πόρτα της Ευρώπης και να λαμβάνουμε τα δέοντα, τα πνευματικά μας δικαιώματα δηλαδή. Από εκεί και πέρα ακολουθεί το ουζάκι μας, το ταβλάκι μας, τα ξενύχτια μας, το αραλίκι μας ενώ οι «ξενέρωτοι» Ευρωπαίοι είναι υποχρεωμένοι να μας τα «σκάνε». Άκου να τους χρωστάμε κιόλας; Αφού λοιπόν μας συμπεριφέρονται έτσι θα φύγουμε κι εμείς από το κοινό νόμισμα και θα ζήσουμε μόνοι μας με τις πατατούλες, τις ελίτσες και τα χωραφάκια μας.

Άλλωστε δεν έχουμε ανάγκη κανέναν αφού διαθέτουμε μια ανταγωνιστική οικονομία, βαριά βιομηχανία, πρωτοποριακή έρευνα σε όλους τους τομείς, ισχυρή παραγωγική βάση, εξειδικευμένο προσωπικό, ευέλικτο δημόσιο τομέα, μηδενική γραφειοκρατία, ανύπαρκτη μαύρη οικονομία, έχουμε έφεση στη διαφάνεια, τη λογοδοσία αλλά και την τιμιότητα, ενώ το χαρακτηριστικό μας γνώρισμα είναι η ανιδιοτελής συναδελφικότητα πάνω και πέρα από συντεχνιακές αντιλήψεις και μικροκομματικά συμφέροντα. Κυρίως όμως διαθέτουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εδράζεται στις αξίες της κριτικής και ρηξικέλευθης σκέψης, της ενδελεχούς ανάλυσης και της σύγχρονης προσέγγισης των εξαιρετικά καυτών θεμάτων που απασχολούν την ανθρωπότητα. Με αυτά και μόνο είμαστε η ηγέτιδα δύναμη του Δυτικού κόσμου. Γι'αυτό και μας ζηλεύουν, μας επιβουλεύονται και θέλουν να μας καταστρέψουν! Θέλουν να αρπάξουν το καλύτερο χωράφι στη Μεσόγειο. Σκεφτείτε μόνο ότι αν πετάξεις ένα αποτσίγαρο από το ferry boat που πηγαίνει στη Ζάκυνθο θα λαμπαδιάσει όλο το Ιόνιο! Τόσο πετρέλαιο έχει από κάτω. Θέλουν να διαιρέσουν ένα λαό που ζει ειρηνικά, με σταθερές αξίες, χωρίς να δίνει σημασία στα Abercrombie και τις (μαϊμουδένιες) Louis Vuitton. Ένα λαό που σέβεται τους νόμους, σκέπτεται πάντα τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα και παρκάρει μόνο όπου του επιτρέπει η κείμενη νομοθεσία, που χαμογελά το πρωί στο λεωφορείο στον συμπαθή αλλόφυλο/αλλόθρησκο που τολμά να χρησιμοποιεί και αυτός τα δημόσια μέσα συγκοινωνίας και όλα αυτά παρόλο που με την παρουσία του στη χώρα μας έχει «μολύνει» αυτή την «καθαρή» κοινωνία ενώ ως πολιορκητικός κριός ήρθε να διαλύσει την αγαστή μας συνύπαρξη, να συνταράξει το αξιακό μας σύστημα (βλ. φράουλες Μανωλάδας) και να ενσπείρει τη διχόνοια σε μια κοινωνία που πάντα ομονοεί και λύνει τα προβλήματά της μόνο με το διάλογο.

Αγαπητοί μου, ζούμε εδώ και αιώνες στον όμορφο κόσμο των ψευδαισθήσεων. Τα τελευταία χρόνια όμως το γνωρίζουμε κιόλας. Το αποδεχτήκαμε και το μετατρέψαμε σε μια εμετική πραγματικότητα. Βάζουμε το κεφάλι στην άμμο και όντως πιστεύουμε ότι δε μας βλέπει κανείς. Αφού δε βλέπουμε εμείς το πρόβλημα αυτό δεν υπάρχει. Το συλλογικό μας ασυνείδητο έχει μεταμορφωθεί σε μια ενσυνείδητη παρακμή, μια αηδιαστική παραίτηση. Άνθρωποι-σκιές παραδέρνουν χωρίς πυξίδα, σκοπό και στόχο. Μια ολόκληρη γενιά νέων βλέπει τα όνειρά της να εξαφανίζονται και την πόρτα του μέλλοντος ερμητικά κλειστή καθώς προσπαθεί μάταια να αντλήσει δυνάμεις και να βρει κουράγιο στα motivational quotes του facebook. Οι μεγαλύτεροι το γύρισαν ξαφνικά στην αξία των απλών πραγμάτων στη ζωή... Το τιτίβισμα του χελιδονιού το πρωί, το πέταγμα της ακρίδας στον κάμπο, η αίσθηση του καρπουζιού στο στόμα και άλλα τέτοια παρανοϊκά. Ρε πάτε καλά; Λίγδωσε το άντερο για μερικά χρόνια και πήγατε να κατακτήσετε τον κόσμο; Με τι κότσια; Με ποια εφόδια ακριβώς; Με τα δάνεια και τις αρπαχτές; Αναθρέψατε μια γενιά παιδιών με τα έτοιμα και τα δανεικά και την κάνατε να πιστέψει ότι θα γίνει Naomi Campbell, Brad Pitt και Michael Jordan! Αντί να τους μάθετε καμιά τέχνη θελήσατε να φτιάξετε μια στρατιά από γιατρούς και δικηγόρους, το παιδί σας ήταν αιώνιος φοιτητής κι εσείς λέγατε στη θεία Κούλα ότι ο καθηγητής του τον ετοιμάζει για μεταπτυχιακά στο Harvard. Μάθατε τα παιδιά να φοβούνται τα πάντα, να είναι καχύποπτα, να μην εμπιστεύονται κανέναν και αυτό συνέβη γιατί η περίφημη δεμένη ελληνική οικογένεια ήταν μια φενάκη, μια οικογένεια Χωραφά που κρατιόταν φαινομενικά ενωμένη όσον καιρό ήταν αποκλεισμένη από τον υπόλοιπο κόσμο με την ΕΡΤ και την ΥΕΝΕΔ και τους περιορισμούς ακόμη και στην εισαγωγή μπανάνας! Το δε εκπαιδευτικό μας σύστημα βρισκόταν και βρίσκεται ακόμη παγιδευμένο ανάμεσα στις Συμπληγάδες Πέτρες των εθνοφυλετικών ιδεοληψιών από τη μία και των ψευδο-επαναστατικών θεωριών από την άλλη. Όσο τα παιδιά συνήθιζαν να βλέπουν τους πατεράδες και τις μανάδες τους να βυθίζονται στην παρακμή της μπουζουκερί και την πολιτική και την κοινωνική σκηνή βουτηγμένη στη διαφθορά, την ανικανότητα, την αναξιοκρατία, τη σκοπιμότητα, τη θρησκοληψία και τη μισαλλοδοξία, τόσο αυτά μεταμορφώνονταν σε πανίσχυρα zombies ανίκανα πια να ξεχωρίσουν ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό.

Έτσι βρεθήκαμε στο ξέφωτο μιας αποκρουστικής δυστοπίας περιμένοντας τα τέρατα στην άλλη πλευρά της πεδιάδας. Ακούμε τους βρυχηθμούς, βλέπουμε κάτι σκιές να κινούνται άτσαλα και αντί να αποδεχτούμε την κατάσταση και να επινοήσουμε όλοι μαζί ένα σχέδιο αντιμετώπισης του κινδύνου λειτουργούμε σαν μια άμορφη μάζα, τσακωνόμαστε μεταξύ μας, αφήνουμε το δήμαρχο να σκορπά τον τρόμο με τις τσιρίδες του, τον παπά να καλεί τους πιστούς σε μετάνοιες και να περιμένει το Θεό να κάνει το θαύμα του, κάποιους να λένε ότι τα τέρατα θα φύγουν από μόνα τους και όλα θα γίνουν όπως πριν και κάποιους άλλους να μοιρολογούν και να ψάχνουν για αποδιοπομπαίους τράγους... Τα τέρατα όμως δε θα πάψουν να βρυχώνται. Η επιβίωση της κοινωνίας μας θα κριθεί από την ετοιμότητα και την αποτελεσματικότητά της. Και στην περίπτωσή μας, όπως λέει γλαφυρά και ο μεγάλος Κάρολος Ντίκενς δια στόματος του Πνεύματος των Φετινών Χριστουγέννων στο γερο-Σκρουτζ όταν εκείνος το ρωτά αν θα ζήσει τελικά ο άρρωστος μικρούλης Τιμ: «Αν δεν αλλάξει τίποτα στο μέλλον, τότε κανένα από τα αδέρφια μου τ’αγέννητα ακόμη (εννοεί τα μελλοντικά Χριστούγεννα) δε θα βρει εδώ τον μικρούλη Τιμ».

Είναι σαφές ότι με το σημερινό εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι ανθρωπίνως αδύνατο να διαμορφώσουμε και ένα στιβαρό αξιακό σύστημα. Και η κρίση αντί να μας ενώνει μας απομακρύνει. Δυστυχώς τώρα αναδεικνύονται οι αδυναμίες μας σε όλο τους το μεγαλείο. Όσο λοιπόν δε γνωρίζουμε ποιος είναι και τι έπραξε για την ανθρωπότητα ο Albert Schweitzer, όσο η μοναδική μας έγνοια σε τούτο τον τόπο θα είναι οι (κουτσουρεμένες) καλοκαιρινές μας διακοπές στο Κακοσάλεσι, όσο ο ωχαδερφισμός έχει γίνει δόγμα, όσο η κλασσική μουσική μας θυμίζει κηδεία, όσο δεν έχουμε καμία αίσθηση του τι συμβαίνει πέρα από την αυλή μας, όσο η συνωμοσιολογία γίνεται ευαγγέλιο και όσο η ημιμάθεια και η αμορφωσιά είναι τίτλος τιμής (εγώ έμαθα τη ζωή στο πεζοδρόμιο, τι να μου πουν οι επιστήμονες και τα βιβλία) τότε όπως βροντοφωνάζει το Πνεύμα των Φετινών Χριστουγέννων τραβώντας το μανδύα του και δείχνοντας στον τρομοκρατημένο πια Σκρουτζ δύο μικρά και εξαθλιωμένα παιδάκια που ήταν γαντζωμένα πάνω του:

 «Άνθρωπε! Κοίταξέ τα!».

«Είναι τα παιδιά σου, Πνεύμα;» τραύλισε με κόπο ο Σκρουτζ.

«Είναι τα παιδιά των Ανθρώπων», απάντησε το Πνεύμα κοιτάζοντας τα δύο αποκρουστικά πλάσματα στα πόδια του.

«Και γαντζώθηκαν πάνω μου, για να ξεφύγουν από τους πατεράδες και τις μανάδες τους. Αυτό το αγόρι είναι η Αμορφωσιά. Κι αυτό το κορίτσι η Φτώχεια. Να φυλάγεσαι κι από τα δύο. Μα πιο πολύ από το αγόρι. Γιατί στο μέτωπό του είναι γραμμένη η καταδίκη».