Φάλτσα παίζεις το ζουρνά, αχ βρε δύσμοιρε ραγιά...

Είχα αποφασίσει να μην ξαναγράψω μετά το τελευταίο μου άρθρο πριν από ενάμιση χρόνο περίπου. Είπα να το παίξω Κωστάκης Καραμανλής και να αποστασιοποιηθώ από τα πράγματα αφού έτσι και αλλιώς έχω καλύψει τα πάντα στο blog μου μέσα από καμιά τριανταπενταριά άρθρα που έχω ανεβάσει τα προηγούμενα χρόνια. Τις τελευταίες μέρες όμως δέχθηκα έναν ορυμαγδό από μηνύματα, κυρίως από νέους ανθρώπους, ώστε να γράψω και πάλι. Είχα προειδοποιήσει προφορικά ότι αν ξαναγράψω άρθρο θα ήταν πολύ βαρύ για το στομάχι του νεοέλληνα αλλά πλέον λόγω των τελευταίων κρίσιμων εξελίξεων αποφάσισα να υπογραμμίσω κάποια πράγματα. Αδιάφορο μου είναι πλέον αν κάποιος ενοχληθεί από αυτά που θα γράψω. Ας μη διαβάσει παρακάτω.

Πριν από ενάμιση χρόνο είχα ξεκινήσει το τελευταίο άρθρο μου ως εξής: “Πολλοί με ρωτούν πότε θα «γυρίσει» η κατάσταση ώστε να φτιάξουν τα πράγματα και να συνέλθουμε. Η απάντησή μου τους σοκάρει: Ποτέ δεν είχαν «φτιάξει» τα πράγματα! Ποτέ δεν ήταν η κατάσταση καλή και δεν πρόκειται ποτέ να συνέλθουμε όσο εξακολουθούμε να βαδίζουμε στο ίδιο μονοπάτι της απύθμενης βλακείας που μας χαρακτηρίζει ως πολίτες αυτής εδώ της χώρας.” Τι να πω που να μην το έχω ξαναπεί... Και πριν είκοσι χρόνια που τα έλεγα φωνή βοώντος εν τη ερήμω ήμουν... Τι είχες Γιάν(ν)η, τι είχα πάντα... Έχω βαρεθεί πλέον να ακούω για τα επιτεύγματά μας! Ούτε στη Βόρεια Κορέα τέτοια πλύση εγκεφάλου! Ως μελετητής της Ιστορίας και με πτυχία πάνω στο αντικείμενο μπορώ με βεβαιότητα να σας πω τι καταφέραμε ανά τους αιώνες. Σπαταλήσαμε ένα σπουδαίο πολιτιστικό κεφάλαιο με μεγάλη ευκολία, ενώ δεν καταφέραμε ποτέ να σταθούμε στο ύψος της ομολογουμένως περίλαμπρης προγονικής μας κληρονομιάς. Συνεχώς βαυκαλιζόμαστε με τα στρεβλά ιδεολογήματα ενός μεγαλείου που είχε ήδη ξεθωριάσει πριν γεννηθεί ο Ιησούς! Τι να πρωτοθυμηθώ, τις βυζαντινές φαυλότητες, τους εμφύλιους σπαραγμούς κατά τη διάρκεια του εθνικο-απελευθερωτικού μας αγώνα, τις φατριαστικές αντιλήψεις που οδήγησαν στη Μικρασιατική Καταστροφή, τον τραυματικό από κάθε άποψη εμφύλιο μετά την εξουθενωτική γερμανική κατοχή, τους πολιτικούς διωγμούς, τη Χούντα; Και μετά από μια σχετικά ήρεμη Μεταπολίτευση επιστρέψαμε και πάλι στο «Τις πταίει» του Χαρίλαου Τρικούπη. Ψάχνε τώρα να βρεις και πάλι τους ενόχους. Είσαι με το ΝΑΙ άρα γερμανοτσολιάς, είσαι με το ΟΧΙ άρα δραχμολάγνος! Η ταμπέλα μπήκε πάλι με τεράστια ευκολία. Κι ενώ το σπίτι μας καίγεται εμείς στήσαμε λαϊκό δικαστήριο στην αυλή και κυνηγάμε μάγισσες. Μόνο που μέχρι να τις βρούμε και να αποδώσουμε ευθύνες το σπίτι θα έχει γίνει στάχτη και μπούρμπερη... Είναι πραγματικά απορίας άξιον πως καταφέρνουμε και βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας. Χύνουμε την καρδάρα με το γάλα κι έπειτα κατηγορούμε την κατσίκα που την κλώτσησε!

Το πρόβλημα εστιάζεται στον απίστευτο ραγιαδισμό του νεοέλληνα. Είναι πολύ απλό αλλά εξαιρετικά δύσπεπτο ώστε να το αποδεχτούμε. Στο σύγχρονο παγκόσμιο πολιτιστικό, οικονομικό και επιστημονικό γίγνεσθαι η συνεισφορά μας είναι κάτι περισσότερο από μηδενική! Εξαιρώ μια χούφτα εξαιρετικούς επιστήμονες που κάνουν λαμπρή καριέρα στο εξωτερικό με τη βοήθεια των χωρών στις οποίες έφυγαν για σπουδές. Πέραν τούτου και δύο Νόμπελ λογοτεχνίας που πήραμε με Σεφέρη το 1962 και Ελύτη το 1979, το απόλυτο τίποτα! Τίποτα! Απολύτως τίποτα! Για ευρωπαϊκή χώρα με παρελθόν που συγκινεί ακόμη και τους Εσκιμώους η συνεισφορά μας περιορίζεται στο ώπα και το τζατζίκι... Η πλάκα είναι ότι όχι μόνον δεν έχουμε συναίσθηση της ανυπαρξίας μας αλλά κάνουμε και τους καμπόσους. Ο σημερινός μέσος ανθρωποπίθηκος της ελληνικής επικράτειας έχει ένα λεξιλόγιο κάτω του Homo habilis, είναι ανορθόγραφος, είναι τρομακτικά ανιστόρητος και αγεωγράφητος, για παράδειγμα πιστεύει ότι η Καλή Λίμνη είναι όντως λίμνη (είναι η ψηλότερη κορυφή της Καρπάθου με υψόμετρο 1215 μέτρα), ενώ με ευκολία επιδοκίμασε τις αντιαμερικανικές αθλιότητες για τους δίδυμους πύργους, προσχωρεί με χαρακτηριστική άνεση στις αισχρές θεωρίες συνωμοσίας και βολικούς μύθους που τον απαλλάσσουν από κάθε ευθύνη, παρκάρει με το έτσι θέλω τη τζιπάρα του (αν έχει πλέον) πάνω στη ράμπα για τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, χάσκει μέσα στο μετρό σα βλάκας χωρίς να διαβάζει ένα βιβλίο ή μια σοβαρή εφημερίδα (λες και βρίσκεται στους ελβετικούς σιδηρόδρομους και απολαμβάνει καμιά φοβερή θέα κοιτάζοντας έξω), καπνίζει όπου του γουστάρει αδιαφορώντας για τον συνάνθρωπό του, περνά τα χρόνια του στο σχολείο παπαγαλίζοντας στείρα γνώση, πιστεύει στο μάτι και προσδίδει στις εικόνες υπερφυσική υπόσταση ωσάν τους Ινδιάνους με τα τοτέμ, είναι κουτοπόνηρος, τζάμπα μάγκας, φτύνει εκεί που τρώει, διοχετεύει το 85% των φόρων σε παράνομους διορισμούς, απίστευτες σπατάλες (ακόμη και τώρα – δες Μύκονο) και μίζες, παρασύρεται από τα καθρεφτάκια και τις βαρύγδουπες υποσχέσεις γιατί ακόμη περιμένει από τον πολιτικό της γειτονιάς του να τον «τακτοποιήσει» εις βάρος του συμπολίτη του, ο πολιτικός του πολιτισμός παραμένει στο ναδίρ διότι σκοπός του νεοέλληνα είναι πρωτίστως η συναλλαγή με το σύστημα (το οποίο λοιδορεί με την πρώτη ευκαιρία) και όχι η βελτιστοποίηση του, αδιαφορεί παντελώς για τους πολιτισμούς των άλλων λαών, πιστεύει ότι η όπερα είναι μια ατελείωτα κουραστική τσιρίδα, πηγαίνει στην Επίδαυρο με την τακούνα και χασμουριέται στα μισά της παράστασης ενώ στο μυαλό του πλάθει ήδη τις εικόνες από τη σπαλομπριζόλα που θα χλαπιακιάσει στην κοντινή ταβέρνα αφού τελειώσει επιτέλους η «έκθεση» στην κουλτούρα. Έχει δε και το θράσος να ακκίζεται, να συγκρίνεται και να θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο από τους άλλους λαούς οι οποίοι κλασικά τον ζηλεύουν και τον επιβουλεύονται για τη θάλασσα και τον ήλιο που δικαιωματικά του ανήκουν! Τέλος, πιστεύει ακράδαντα ότι είναι ανώτερος από τον μισητό και ξενέρωτο Γερμανό (αφήσαμε πια τον χαζοαμερικάνο – είναι αφόρητα ντεμοντέ) σε τέτοιο βαθμό που ακόμη και πολιτικοί ταγοί με μόρφωση και υψηλή θέση να εκστομίζουν απίστευτες αρλούμπες που φυσικά μόνο ζημιά κάνουν σε ένα ημιμαθές πόπολο.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά το 2010 την περίφημη δήλωση του τότε προέδρου της Βουλής, Φίλιππου Πετσάλνικου, ο οποίος είχε πει δημόσια (το είδα ξανά σε βιντεάκι που μου έστειλε ένας καλός φίλος) ότι: “Εμείς τα τελευταία 40 χρόνια πήραμε δύο Νόμπελ λογοτεχνίας κι έχουμε στον τομέα της δημιουργίας πολλά πρόσωπα με διεθνή ακτινοβολία όπως ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης και άλλοι. Αυτοί (εννοεί οι Γερμανοί), μια χώρα 80 εκατομμυρίων τι έχουν να επιδείξουν; Μπας και βγάλαν κανένα νέο Μπετόβεν και δεν το πήραμε χαμπάρι;” Πραγματικά τι να πεις μετά από κάτι τέτοιο; Ελπίζω κάποιος να τον έχει ενημερώσει ότι τα τελευταία 40 χρόνια οι Γερμανοί πήραν 35 Νόμπελ και πιο πριν άλλα 67, σε όλους τους τομείς βράβευσης, δηλαδή από καταβολής θεσμού έχουν 102!! Εμείς 2 αυτοί 102 και τους χλευάζουμε κιόλας. Ε, 80 εκατομμύρια είναι αυτοί. Μα, μικρότερες από εμάς χώρες όπως το Βέλγιο, η Δανία, η Αυστρία έχουν από 11, 13 και 21 βραβεία Νόμπελ αντίστοιχα! Ε, αυτές είναι πλούσιες χώρες ενώ εμείς φτωχαδάκια. Μα, φτωχότερες από εμάς χώρες όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία έχουν 12 και 16 βραβεία Νόμπελ αντίστοιχα! Ε, καλά σίγουρα τα Νόμπελ είναι στημένα και τα δίνουν στους δικούς τους! Μα, κι εμείς έχουμε τη Βρεφοκρατούσα που σταμάτησε τους Άραβες στα τείχη της Βασιλεύουσας το 718, γιατί δε μεσολάβησε να πάρουμε κανένα Νόμπελ παραπάνω αφού εμείς είμαστε οι καλοί χριστιανοί, ο περιούσιος λαός, το κέντρο του κόσμου; Πολύ απλά λοιπόν η βλακεία μας δεν παλεύεται! Τον Απρίλιο του 2012 είχα γράψει: “Θα κάνω και πάλι μια εκτίμηση-πρόβλεψη ... ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ! Δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα για αναστροφή ούτε καν δια της βίας. Έχω πει επανειλημμένως ότι αν πιάσεις πάτο δε σημαίνει απαραίτητα, όπως αφελώς νομίζουν πολλοί, ότι θα αρχίσεις να ανεβαίνεις κιόλας. Μπορείς να μείνεις εκεί για πάντα. Κι εμείς δεν έχουμε πιάσει ακόμη πάτο.” Αυτά το 2012... Κι ερχόμαστε στο σήμερα...

Καταρχάς τα τελευταία πέντε χρόνια που διαρκεί η ελληνική κρίση έχει δημιουργηθεί μια γενιά νέων ανθρώπων που μεγάλωσαν μέσα σε αυτό το περιβάλλον της μιζέριας, της απαξίωσης, της φτωχοποίησης, του εξευτελισμού και του ραγιαδισμού εν γένει. Τα παιδιά αυτά μη έχοντας παραστάσεις από μια υγιή κοινωνία με αξίες, αρχές και στιβαρό προσανατολισμό βρέθηκαν απροστάτευτα σε μια δύσκολη κατάσταση όπου οι γονείς τους αγωνίζονταν να περισώσουν ότι μπορούσαν μέσα σε ένα περιβάλλον γενικής καχυποψίας, συλλογικής ευθύνης και εθνικής ταπείνωσης. Βλέποντας ότι φως στο τούνελ δεν υπάρχει άρχισαν να ψάχνουν για βαρβάρους αφού πράγματι οι ίδιοι δε συνδιαμόρφωσαν αυτή την κατάσταση και με σημαία το γνωστό σε όλους YOLO αποφάσισαν να ζήσουν τις μικρές απολαύσεις αφού τα μεγάλα όνειρα ψαλιδίστηκαν απότομα λόγω της οικονομικής δυσπραγίας των γονέων τους αλλά και της έλλειψης δημιουργικών στόχων. Έτσι η παραλία στο Αλεποχώρι έγινε Καραϊβική ενώ το σουβλάκι στο Μοναστηράκι και το ποτάκι στην παραλιακή αξία ανεκτίμητη #den_pao_spiti_mou_apopse! Αφού οι γονείς τους δεν τους θωράκισαν κατάλληλα φυσικό ήταν να παραδοθούν αμαχητί σε μια ηττοπάθεια, έλλειψη προσανατολισμού, υποχώρηση σε όλα τα μέτωπα, μετριότητα παντού, συμβιβασμός και ανοχή σε όλα τα στραβά και τα ανάποδα. Αλλά κάποιος πρέπει να είναι και υπεύθυνος γι’αυτό το χάλι έτσι δεν είναι; Ας έρθουμε λοιπόν και στα πολιτικά. Χωρίς βαρβάρους και κυνήγι μαγισσών δεν μπορούμε να υπάρξουμε! «Τις πταίει» λοιπόν; Οι ξένοι! Αυτοί οι Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για τα δεινά που μας βρήκαν! Πολύ μα πολύ βολικό! Έλα όμως που είναι απίστευτα βλακώδες αλλά και επικίνδυνο!

Κάθε χώρα κοιτά το συμφέρον της, τελεία και παύλα! Κι εμείς το ίδιο κάνουμε αλλά είμαστε τόσο τρομακτικά ηλίθιοι που ούτε τα στοιχειώδη δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Συμπεριφερόμαστε σαν κοπάδι και περιμένουμε από τους άλλους να καθορίσουν τις τύχες μας. Τώρα λοιπόν που πάμε με φόρα προς τον πάτο αντί να φρενάρουμε εμείς πατάμε και γκάζι! Ναι τα σκάτωσαν οι προηγούμενοι, είναι σαφές αυτό! Καμία αντίρρηση. Ψηφίστηκαν όμως από εμάς! Δε θυμάμαι να είχαμε σχεδόν μισό αιώνα δικτατορία του Σαλαζάρ όπως η Πορτογαλία! Τους ψηφίσαμε και περιμέναμε να μας σώσουν. Παράλληλα όμως συνεχίζαμε τις απάτες, κολυμπούσαμε στη διαφθορά, ανεχόμασταν τη βυζαντινή γραφειοκρατία, παίρναμε μαϊμού αναπηρικές συντάξεις, τα φακελάκια στην Υγεία πήγαιναν κι έρχονταν, ζητούσαμε να μας διορίζουν σε ένα υπερτροφικό δημόσιο, τεμπελιάζαμε όπου μπορούσαμε, δεν αποδίδαμε τον ΦΠΑ, η παιδεία μας παρέμενε ένα παρωχημένο συνονθύλευμα εθνοφυλετικού κομπλεξισμού, αποστεωμένης γνώσης και οπισθοδρομικής προσέγγισης θεμάτων που απασχολούν τις σύγχρονες κοινωνίες, βρισκόμασταν στην τελευταία θέση της λίστας των 28 σε διαφάνεια, ανταγωνιστικότητα και ηλεκτρονική διακυβέρνηση αλλά και στον πάτο της διεθνούς ανταγωνιστικότητας μαζί με την Μποτσουάνα και την Ουγκάντα! Και ήρθε τώρα ο νέος εθνοσωτήρας να μας τονώσει τον κούφιο πατριωτισμό, να θέλξει τα ακραία ξενοφοβικά αντανακλαστικά μας, να μας κοροϊδεύει επί μήνες ότι κάνει «διαπραγμάτευση» ενώ οι άλλοι ήταν «στα τέσσερα» και να φέρει τη χώρα στο χείλος της αβύσσου καλώντας μας μάλιστα να προσυπογράψουμε μαζί το περήφανο όχι στη χούντα της Μέρκελ! Να σηκώσουμε ανάστημα βρε αδερφέ! Ποιο ανάστημα βρε νάνε; Βρε απατεώνα, θρασύτατε Βαλκάνιε που ζεις με τα δανεικά των Ευρωπαίων σαν το παράσιτο! Αν δε θες λοιπόν τα δανεικά και αφού απεχθάνεσαι το δυτικό εκσυγχρονισμό και τις μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται ώστε να γίνεις ένα κράτος με μια στοιχειώδη κανονικότητα τότε στο καλό για μια αλβανοποίηση του 1950 όμοια της οποίας η γενιά μου τουλάχιστον δεν έχει ζήσει! Κι αν οι πιο νέοι έχουν την εντύπωση ότι θα σηκώσουν τα μανίκια από τον καναπέ, θα ξεχάσουν για δυο γενιές τις σπουδές στο εξωτερικό και θα συμβιβαστούν με τις πατατούλες στο χωραφάκι (αν ξέρουν και από γεωργία) τότε be my guest! Εγώ λοιπόν δε θέλω να φύγω από την Ευρώπη (στην οποία ταξιδεύω συχνά – έχω σπουδάσει και διαμείνει) την οποία θεωρώ ΣΠΙΤΙ μου και παρά τα κουσούρια της είναι με απόσταση ότι καλύτερο έχω συναντήσει σε επίπεδο θεσμικής ασφάλειας και πολιτισμού, ναι πολιτισμού!

Το δε δημοψήφισμα είναι μια παρωδία που στήθηκε σαν καραγκιόζ μπερντές μέσα σε πέντε μέρες με ένα γελοίο ερώτημα το οποίο από την Πέμπτη το πρωί δε θα έχει και καμία ισχύ αφού συμφωνία δεν υπάρχει καν στο τραπέζι και όταν και αν ξανακάτσουμε ποτέ στο τραπέζι ο λογαριασμός θα είναι πολύ πιο τσουχτερός! Αν είναι ποτέ δυνατόν να απαντήσουμε με ένα ΝΑΙ ή με ένα ΟΧΙ αν δηλαδή συμφωνούμε ή όχι με τις μεταρρυθμίσεις αλλά και με το preliminary debt sustainability analysis (προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους). ΑΠΟΛΥΤΗ ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑ! Φασιστική αντίληψη και υφαρπαγή ψήφου με μόνο στόχο την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη/Ευρωπαϊκή Ένωση και την ολοκληρωτική της απαξίωση και Κοσοβοποίηση. Λυπάμαι αλλά εδώ διακυβεύεται το μέλλον γενεών. Το ΝΑΙ δε με ικανοποιεί γιατί έχω πολλά να πω και για τους κακούς χειρισμούς των δανειστών αλλά αυτή τη στιγμή το διακύβευμα είναι τεράστιο και πρέπει όλοι να πάρουμε θέση. Τα περί αξιοπρέπειας που μας τσαμπουνάνε είναι αστεία και σκοπό έχουν και πάλι να τονώσουν το ηθικό του καταπιεσμένου ραγιά! Δεν άκουσα κανένα ζουρνά να παίζει και να χορεύουν οι αγορές. Αντιθέτως, οι τράπεζες κλείνουν και θα ζήσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Η κυβέρνηση αυτή είναι ανεύθυνη και επικίνδυνη ενώ η Ευρωπαϊκή πορεία του τόπου είναι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ! Δυστυχώς, ακόμη και αν επικρατήσει το ΝΑΙ και με τη διαφαινόμενη παραίτηση της κυβέρνησης, αφού δε θα μπορεί να σταθεί πολιτικά, πάλι τα πράγματα θα είναι χειρότερα από πριν αφού έξι μήνες έχουν παραλύσει τα πάντα και αυτοί μας δουλεύουν ότι πασχίζουν να μας σώσουν από τους κακούς Γερμανούς. Και μόνο το αλαζονικό ύφος της προέδρου της Βουλής με κάνει να αναπολώ τη φάτσα του Απόστολου Κακλαμάνη (πρώην προέδρου της Βουλής). Η κυβέρνηση αυτή απέτυχε παταγωδώς και έφερε τη χώρα σε ένα σημείο από το οποίο θα δυσκολευτούμε πολύ να επιστρέψουμε. Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης δεν είναι πια παρά μια ανάμνηση ενώ οι αγορές θα μας χορέψουν το ταψί! Η Αριστερά διακατέχονταν πάντα από μια ουτοπική εμμονή αλλαγής του κόσμου και προσαρμογής του στα δικά της δεδομένα νόησης. Όμως υπήρξε καταστροφικά ουτοπική, όπως το 1946 και το πλήρωσε ακριβά. Οι άνθρωποι αυτοί αγνοούν παντελώς τους συσχετισμούς δυνάμεων στην Ευρώπη, απειλούν με «Κούγκι» θυμίζοντας ένα ποντίκι που βρυχάται, κάνουν κολεγιά με ακροδεξιά κόμματα ώστε να εξυπηρετήσουν με μακιαβελικό τρόπο τις πολιτικές τους (για το δημοψήφισμα πήραν χωρίς καμία απολύτως τύψη συνείδησης και τις ψήφους της Χρυσής Αυγής), ενώ διχάζουν το λαό και λοιδορούν όποιον είναι εναντίον τους χαρακτηρίζοντας τον φερέφωνο των δανειστών!

Πραγματικά η ρίζα του κακού είναι μέσα μας αλλά δυστυχώς στρουθοκαμηλίζουμε και μαθαίνουμε και τα νέα παιδιά να κάνουν το ίδιο. Έτσι φτάσαμε μετά από αλλεπάλληλες απογοητεύσεις στη σημερινή κατάσταση όπου πλέον αμφισβητούμε ακόμη και τη θέση μας στον κόσμο, ακόμη και την πολιτιστική μας ταυτότητα! Όλα τα κακώς κείμενα βγήκαν στη φόρα αφού ο φερετζές του καθωσπρεπισμού πήγε περίπατο τώρα που δεν υπάρχει σάλιο... Αυτή τη στιγμή η ελληνική κοινωνία είναι απροκάλυπτα “ρατσιστική, σεξιστική, ομοφοβική, φασιστική και συντηρητική” για να χρησιμοποιήσω τα λόγια μιας νέας και ταλαντούχας Ελληνίδας ηθοποιού η οποία και συνεχίζει: “Η δε ελληνική οικογένεια είναι εστία βίας, κομπλεξισμού, αμορφωσιάς, επαρχιωτισμού, καταπίεσης, καφρίλας, ισοπέδωσης και υποκρισίας.” Προσθέστε τώρα την τραγική πολιτική κατάσταση καθώς και την οικονομική ανέχεια και η εικόνα της σαπίλας και της παρακμής ολοκληρώνεται μπροστά μας. Είναι πολύ αργά ώστε να ανακρούσουμε πρύμναν. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποδεχτούμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σαν λαός και σαν χώρα, να κάνουμε μια γερή αυτοκριτική και να καταβάλλουμε τεράστια προσπάθεια για αυτοβελτίωση κάτι πού θέλει κόπο, τρόπο, επιμονή και υπομονή, αρετές τις οποίες ο νεοέλληνας έχει απωλέσει προ πολλού και θα πρέπει οπωσδήποτε να ξαναβρεί... Δυστυχώς η νεοελληνική κοινωνία μου θυμίζει μια αποστροφή από ένα τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη που λέει: “Ρεύομαι σούσι κι ονειρεύομαι επανάσταση, καλοταϊσμένος περιμένω την ανάσταση.” Καλή μας δύναμη γιατί θα τη χρειαστούμε...