Ότι αρχίζει με οργή τελειώνει με ντροπή...

Η ώρα είναι δύο και δέκα το πρωί, ξημερώνει του Αγίου Ανδρέα του Πρωτόκλητου αύριο και ακούγοντας το Má vlast (My homeland) του μεγάλου Τσέχου συνθέτη Bedřich Smetana είπα να γράψω μερικές σκέψεις μιας κι έχω σκουριάσει αρκετά τα τελευταία δύο χρόνια. Οι παλιοί θυμούνται τα γραπτά μου από το blog, τους ατελείωτους φιλιππικούς και την κριτική μου στα κακώς κείμενα και μάλιστα πολύ πριν ενσκήψει η κρίση. Δε θα πω πολλά γιατί τώρα πλέον όλοι έχετε καταλάβει σε τι βαθύ και σκοτεινό πηγάδι βρισκόμαστε και αυτοί που ελπίζουν ακόμη το κάνουν ώστε να υπηρετήσουν μέχρι κεραίας τη γνωστή φράση «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία». Η πραγματικότητα όμως είναι αδυσώπητη. Είμαστε στον πάτο του βαρελιού και ξύνουμε τη μούργα... Δεν υπάρχει επιστροφή από εδώ. Αυτό που υποστηρίζουν κάποιοι ότι όταν πιάσεις πάτο δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την άνοδο είναι μια μεγαλειώδης ουτοπία, τουλάχιστον στην περίπτωση μας. Πολλές χώρες έπιασαν πάτο και παρέμειναν εκεί όπως μια σειρά από νεοσύστατα αφρικανικά κράτη που ενώ αποτίναξαν το βάρβαρο αποικιοκρατικό ζυγό η νέα τάξη πραγμάτων δεν βελτίωσε την κατάσταση τους. Οι ήρωες των επαναστάσεων τους, οι οποίοι είχαν μάθει τα κόλπα από τους αφεντάδες τους, εφήρμοσαν ακόμη σκληρότερες πολιτικές απέναντι στους ίδιους τους τους λαούς (βλέπε Μποκάσα στην Κεντρική Αφρική, Αμίν Νταντά στην Ουγκάντα, Μομπούτου Σέσε Σέκο στο Κονγκό, Μουγκάμπε στη Ζιμπάμπουε). Σε άλλες περιπτώσεις και όχι μόνο στην Αφρική, ο πάτος ήταν μόνο η αρχή ενώ η διάλυση και η καταστροφή ήταν σχεδόν ολική (βλέπε Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Ρουάντα, Νότιο Σουδάν, Σομαλία). Το γεγονός ότι αποφύγαμε την ολοκληρωτική καταστροφή (έξοδος από το ευρώ και βαριά βαλκανοποίηση) οφείλεται στον τροχό της τύχης και μόνο...

Υπήρχαν όμως και κράτη που ενώ καταστράφηκαν ολοκληρωτικά όχι μόνο επανήλθαν αλλά μέσα σε λιγότερο από δύο γενιές ανέλαβαν και τα ηνία της παγκόσμιας οικονομικής πρωτοπορίας όπως η Γερμανία και η Ιαπωνία. Αυτές οι χώρες όμως κοίταξαν κατάματα το αμαρτωλό παρελθόν τους, αποδέχθηκαν και αναγνώρισαν την ευθύνη κερδίζοντας έτσι αυτογνωσία, θεραπεία και εξιλέωση ενώ παράλληλα σταμάτησαν να ομφαλοσκοπούν, έδωσαν έμφαση στη δημιουργία διαφανών θεσμών, ισχυρών δομών και κινήθηκαν προς την κατεύθυνση ενός διεθνούς προσανατολισμού.

Εμείς τι διάολο κάνουμε στραβά; Εντάξει τα ξέρουμε πια. Στο γύψο για 400 χρόνια, χάσαμε την Αναγέννηση, το Διαφωτισμό μπλα, μπλα, μπλα... Όμως 200 χρόνια τώρα δεν κάναμε και μια προσπάθεια να χτίσουμε ένα κράτος βασισμένο στην ισονομία, την ισοπολιτεία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την οικονομική διαφάνεια. Δεν ανανεωθήκαμε, δεν επαναπροσδιορίσαμε στρεβλές πρακτικές, δε βασιστήκαμε στις δικές μας δυνάμεις ούτε καν ενώσαμε τις κοινές μας δυνάμεις. Αντιθέτως βγάλαμε και βγάζουμε τα μάτια μας ζητώντας μάλιστα και τη συνδρομή των ξένων. Έτσι με την πεποίθηση ότι όλοι οι λαοί μας «χρωστούν» για το γεγονός ότι σε αυτόν τον τόπο γεννήθηκε ο Σωκράτης και ο Περικλής, πορευόμαστε μέσα στο ρου της Ιστορίας χωρίς να δημιουργούμε, να συνεισφέρουμε ή και να βελτιωνόμαστε ως λαός. Αρνούμαστε να δούμε τη σκληρή πραγματικότητα στα μάτια (ακόμη και τώρα) ενώ παράλληλα φουσκώνουμε σαν τα παγώνια για κάτι που κατάφεραν κάποιοι πολύ πριν από εμάς. Δυστυχώς μας κατατρύχουν ακόμη ιδεοψυχαναγκασμοί του τύπου να πάρουμε την Πόλη ή ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ομιλούν ελληνικά γιατί χάθηκε η ευκαιρία για μία ψήφο... Ήθελα πραγματικά να ήξερα ποιος πανύβλακας ξεκίνησε ένα τέτοιο ανυπόστατο αστικό μύθο τον οποίο καταπίνουμε και αμάσητο...

Η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά αποτυπώνεται γλαφυρά σε μία και μόνο αποστροφή του θρυλικού Μαυρογιαλούρου: «Εδώ υπάρχει κάτι σάπιο - και όπου υπάρχει σάπιο υπάρχουν και σκουλήκια». Ιδιαίτερα δε στη μεταπολιτευτική Ελλάδα επικράτησαν οι πατριδοκάπηλοι, οι καταφερτζήδες, οι κομπιναδόροι και οι αριβίστες! Μπλεχτήκαμε όλοι σε ένα άσχημο παιχνίδι ανοχής. Ανοχή στην ανομία, ανοχή στη διαφθορά, ανοχή στην τεμπελιά, ανοχή στην αρπαχτή, ενώ αντιθέτως δε δείξαμε καμία ανοχή στη διαφορετικότητα της άποψης, της αντίληψης, του χρώματος, της θρησκείας, της ομάδας και πάει λέγοντας. Ο διαχωρισμός όμως με βάση τη θρησκεία, την εθνικότητα, το χρώμα, την ομάδα, τις πεποιθήσεις, είναι η αρχή του κακού και σε μια χώρα με ανύπαρκτες δομές δε χρειάζεται πολύς κόπος ώστε να «σκάσει» ξανά το αυγό του φιδιού που επιμελώς εκκολάπτεται από τα άκρο-αριστερά και τα άκρο-δεξιά στοιχεία της κοινωνίας μας. Επίσης η διαφθορά και η ατιμωρησία είναι διαλυτικά φαινόμενα τα οποία δημιουργούν ανεπανόρθωτα ρήγματα στον κοινωνικό ιστό.

Οι νέοι σήμερα μοιάζουν σαστισμένοι απέναντι στη λαίλαπα που έφερε τα πάνω κάτω τα τελευταία οκτώ χρόνια. Αλλά όπως έχω πει και παλαιότερα ο βόθρος βρωμούσε από καιρό κι εμείς του ρίχναμε κολόνια... Τώρα που ξεχείλισε ψάχνουμε με οργή να βρούμε τους ενόχους ώστε να μαζέψουν τα σκατά που μπήκαν στο σπίτι μας και να κατηγορήσουμε τους πάντες εκτός από τους εαυτούς μας για το κακό που μας βρήκε. Οργή και αγανάκτηση για τη συμφορά που μας βρήκε! Όμως η οργή και η αγανάκτηση δε βοηθά στην παρούσα κατάσταση. Τώρα χρειάζεται ενότητα, ομοψυχία, κοινό αίσθημα ευθύνης, άμιλλα, σθένος και περισσότερη προσπάθεια ώστε να σπάσει το απόστημα που κακοφορμίζει σαν τη σαπισμένη πληγή... Ας εξετάσουμε λοιπόν προσεκτικά τις επιλογές μας και ας αποφασίσουμε έστω και τώρα να αλλάξουμε ρότα γιατί με την οργή δεν πάμε πουθενά. Και όπως έχει πει και ο σπουδαίος Βενιαμίν Φραγκλίνος, στον τάφο του οποίου έχω «προσκυνήσει» στη Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών: «Ότι αρχίζει με οργή τελειώνει με ντροπή». Καλή μας δύναμη ιδιαίτερα στους νέους απευθύνομαι οι οποίοι οφείλουν να έχουν άσβεστο πάθος στη ζωή τους, να το υπηρετούν με αταλάντευτη πίστη και σιδερένια θέληση και να κάνουν μια τιτάνια προσπάθεια σε σχέση με τους πατεράδες τους ώστε να ξεφύγουν από τον αποπνικτικό βάλτο της μετριότητας, της μιζέριας, της παρακμής και της παραίτησης...

Χρόνια πολλά με ανοχή στη διαφορετικότητα.

Χρόνια πολλά με υγεία, πραγματική και ουσιαστική ευτυχία και όρεξη για ρηξικέλευθη δημιουργικότητα. Το μήνυμα μου για την ημέρα αποτυπώνεται στη φωτογραφία του Πάπα Φραγκίσκου o oποίος εχτές (Μεγάλη Πέμπτη των Καθολικών) έπλυνε τα πόδια χριστιανών, μουσουλμάνων και ινδουιστών μεταναστών στο Castelnuovo di Porto βόρεια της Ρώμης. Θέλω εδώ να υπογραμμίσω ότι η εθνική υπερηφάνεια πρέπει να συνάδει με πράξεις ανθρωπισμού, κατανόησης, αλληλοβοήθειας και ταπεινοφροσύνης. Το να κραδαίνουμε σημαίες, σταυρούς και Παπαφλέσσες δεν έχει καμία ιδιαίτερη βαρύτητα όταν τα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν μπορούν να ξεμυτίσουν από το σπίτι τους, όταν ο χρηματισμός και η κομπίνα είναι τρόπος ζωής και όταν ο κάθε Αλέφαντος και Σφακιανάκης εκτοξεύουν τον απροκάλυπτα ομοφοβικό και προκλητικά ρατσιστικό λόγο τους σε κανάλια εθνικής εμβέλειας, με την ανοχή του παρουσιαστή και μάλιστα υπό τις επευφημίες και τους ήχους χειροκροτημάτων από μαθητές σχολείων. Η σημαία δεν έχει καμία σημασία όταν η συμπεριφορά που την ακολουθεί είναι κενή, αδιάφορη και μισαλλόδοξη. Δε θα πω περισσότερα λόγω της ημέρας αλλά θα καταλήξω στο εξής: Οι τρομεροί κίνδυνοι για τη χώρα μας δεν προέρχονται μόνο από τους οικονομικούς δείκτες ή τη σκληρή στάση των δανειστών μας. Προέρχονται κυρίως από την αναπαραγωγή στερεοτύπων αλλά και τους ανεγκέφαλους λαϊκιστές και τους πρόθυμους κήρυκες του μίσους στο δημόσιο λόγο, οι οποίοι δυστυχώς επηρεάζουν πάντα ένα ταπεινωμένο και ευρισκόμενο σε απόγνωση λαό. Θα πρέπει κάποια στιγμή να βρούμε την εσωτερική δύναμη και να σπάσουμε το απεχθές αυτό κουκούλι που μας περιβάλλει και να καταλάβουμε επιτέλους ότι αποτελούμε μόνο ένα μέρος αυτού του πολυπολιτισμικού κόσμου. Χρόνια πολλά με ψυχραιμία, ανοιχτές αγκάλες, αλληλοσεβασμό, ανοχή στη διαφορετικότητα και αγάπη!

Φάλτσα παίζεις το ζουρνά, αχ βρε δύσμοιρε ραγιά...

Είχα αποφασίσει να μην ξαναγράψω μετά το τελευταίο μου άρθρο πριν από ενάμιση χρόνο περίπου. Είπα να το παίξω Κωστάκης Καραμανλής και να αποστασιοποιηθώ από τα πράγματα αφού έτσι και αλλιώς έχω καλύψει τα πάντα στο blog μου μέσα από καμιά τριανταπενταριά άρθρα που έχω ανεβάσει τα προηγούμενα χρόνια. Τις τελευταίες μέρες όμως δέχθηκα έναν ορυμαγδό από μηνύματα, κυρίως από νέους ανθρώπους, ώστε να γράψω και πάλι. Είχα προειδοποιήσει προφορικά ότι αν ξαναγράψω άρθρο θα ήταν πολύ βαρύ για το στομάχι του νεοέλληνα αλλά πλέον λόγω των τελευταίων κρίσιμων εξελίξεων αποφάσισα να υπογραμμίσω κάποια πράγματα. Αδιάφορο μου είναι πλέον αν κάποιος ενοχληθεί από αυτά που θα γράψω. Ας μη διαβάσει παρακάτω.

Πριν από ενάμιση χρόνο είχα ξεκινήσει το τελευταίο άρθρο μου ως εξής: “Πολλοί με ρωτούν πότε θα «γυρίσει» η κατάσταση ώστε να φτιάξουν τα πράγματα και να συνέλθουμε. Η απάντησή μου τους σοκάρει: Ποτέ δεν είχαν «φτιάξει» τα πράγματα! Ποτέ δεν ήταν η κατάσταση καλή και δεν πρόκειται ποτέ να συνέλθουμε όσο εξακολουθούμε να βαδίζουμε στο ίδιο μονοπάτι της απύθμενης βλακείας που μας χαρακτηρίζει ως πολίτες αυτής εδώ της χώρας.” Τι να πω που να μην το έχω ξαναπεί... Και πριν είκοσι χρόνια που τα έλεγα φωνή βοώντος εν τη ερήμω ήμουν... Τι είχες Γιάν(ν)η, τι είχα πάντα... Έχω βαρεθεί πλέον να ακούω για τα επιτεύγματά μας! Ούτε στη Βόρεια Κορέα τέτοια πλύση εγκεφάλου! Ως μελετητής της Ιστορίας και με πτυχία πάνω στο αντικείμενο μπορώ με βεβαιότητα να σας πω τι καταφέραμε ανά τους αιώνες. Σπαταλήσαμε ένα σπουδαίο πολιτιστικό κεφάλαιο με μεγάλη ευκολία, ενώ δεν καταφέραμε ποτέ να σταθούμε στο ύψος της ομολογουμένως περίλαμπρης προγονικής μας κληρονομιάς. Συνεχώς βαυκαλιζόμαστε με τα στρεβλά ιδεολογήματα ενός μεγαλείου που είχε ήδη ξεθωριάσει πριν γεννηθεί ο Ιησούς! Τι να πρωτοθυμηθώ, τις βυζαντινές φαυλότητες, τους εμφύλιους σπαραγμούς κατά τη διάρκεια του εθνικο-απελευθερωτικού μας αγώνα, τις φατριαστικές αντιλήψεις που οδήγησαν στη Μικρασιατική Καταστροφή, τον τραυματικό από κάθε άποψη εμφύλιο μετά την εξουθενωτική γερμανική κατοχή, τους πολιτικούς διωγμούς, τη Χούντα; Και μετά από μια σχετικά ήρεμη Μεταπολίτευση επιστρέψαμε και πάλι στο «Τις πταίει» του Χαρίλαου Τρικούπη. Ψάχνε τώρα να βρεις και πάλι τους ενόχους. Είσαι με το ΝΑΙ άρα γερμανοτσολιάς, είσαι με το ΟΧΙ άρα δραχμολάγνος! Η ταμπέλα μπήκε πάλι με τεράστια ευκολία. Κι ενώ το σπίτι μας καίγεται εμείς στήσαμε λαϊκό δικαστήριο στην αυλή και κυνηγάμε μάγισσες. Μόνο που μέχρι να τις βρούμε και να αποδώσουμε ευθύνες το σπίτι θα έχει γίνει στάχτη και μπούρμπερη... Είναι πραγματικά απορίας άξιον πως καταφέρνουμε και βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας. Χύνουμε την καρδάρα με το γάλα κι έπειτα κατηγορούμε την κατσίκα που την κλώτσησε!

Το πρόβλημα εστιάζεται στον απίστευτο ραγιαδισμό του νεοέλληνα. Είναι πολύ απλό αλλά εξαιρετικά δύσπεπτο ώστε να το αποδεχτούμε. Στο σύγχρονο παγκόσμιο πολιτιστικό, οικονομικό και επιστημονικό γίγνεσθαι η συνεισφορά μας είναι κάτι περισσότερο από μηδενική! Εξαιρώ μια χούφτα εξαιρετικούς επιστήμονες που κάνουν λαμπρή καριέρα στο εξωτερικό με τη βοήθεια των χωρών στις οποίες έφυγαν για σπουδές. Πέραν τούτου και δύο Νόμπελ λογοτεχνίας που πήραμε με Σεφέρη το 1962 και Ελύτη το 1979, το απόλυτο τίποτα! Τίποτα! Απολύτως τίποτα! Για ευρωπαϊκή χώρα με παρελθόν που συγκινεί ακόμη και τους Εσκιμώους η συνεισφορά μας περιορίζεται στο ώπα και το τζατζίκι... Η πλάκα είναι ότι όχι μόνον δεν έχουμε συναίσθηση της ανυπαρξίας μας αλλά κάνουμε και τους καμπόσους. Ο σημερινός μέσος ανθρωποπίθηκος της ελληνικής επικράτειας έχει ένα λεξιλόγιο κάτω του Homo habilis, είναι ανορθόγραφος, είναι τρομακτικά ανιστόρητος και αγεωγράφητος, για παράδειγμα πιστεύει ότι η Καλή Λίμνη είναι όντως λίμνη (είναι η ψηλότερη κορυφή της Καρπάθου με υψόμετρο 1215 μέτρα), ενώ με ευκολία επιδοκίμασε τις αντιαμερικανικές αθλιότητες για τους δίδυμους πύργους, προσχωρεί με χαρακτηριστική άνεση στις αισχρές θεωρίες συνωμοσίας και βολικούς μύθους που τον απαλλάσσουν από κάθε ευθύνη, παρκάρει με το έτσι θέλω τη τζιπάρα του (αν έχει πλέον) πάνω στη ράμπα για τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, χάσκει μέσα στο μετρό σα βλάκας χωρίς να διαβάζει ένα βιβλίο ή μια σοβαρή εφημερίδα (λες και βρίσκεται στους ελβετικούς σιδηρόδρομους και απολαμβάνει καμιά φοβερή θέα κοιτάζοντας έξω), καπνίζει όπου του γουστάρει αδιαφορώντας για τον συνάνθρωπό του, περνά τα χρόνια του στο σχολείο παπαγαλίζοντας στείρα γνώση, πιστεύει στο μάτι και προσδίδει στις εικόνες υπερφυσική υπόσταση ωσάν τους Ινδιάνους με τα τοτέμ, είναι κουτοπόνηρος, τζάμπα μάγκας, φτύνει εκεί που τρώει, διοχετεύει το 85% των φόρων σε παράνομους διορισμούς, απίστευτες σπατάλες (ακόμη και τώρα – δες Μύκονο) και μίζες, παρασύρεται από τα καθρεφτάκια και τις βαρύγδουπες υποσχέσεις γιατί ακόμη περιμένει από τον πολιτικό της γειτονιάς του να τον «τακτοποιήσει» εις βάρος του συμπολίτη του, ο πολιτικός του πολιτισμός παραμένει στο ναδίρ διότι σκοπός του νεοέλληνα είναι πρωτίστως η συναλλαγή με το σύστημα (το οποίο λοιδορεί με την πρώτη ευκαιρία) και όχι η βελτιστοποίηση του, αδιαφορεί παντελώς για τους πολιτισμούς των άλλων λαών, πιστεύει ότι η όπερα είναι μια ατελείωτα κουραστική τσιρίδα, πηγαίνει στην Επίδαυρο με την τακούνα και χασμουριέται στα μισά της παράστασης ενώ στο μυαλό του πλάθει ήδη τις εικόνες από τη σπαλομπριζόλα που θα χλαπιακιάσει στην κοντινή ταβέρνα αφού τελειώσει επιτέλους η «έκθεση» στην κουλτούρα. Έχει δε και το θράσος να ακκίζεται, να συγκρίνεται και να θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο από τους άλλους λαούς οι οποίοι κλασικά τον ζηλεύουν και τον επιβουλεύονται για τη θάλασσα και τον ήλιο που δικαιωματικά του ανήκουν! Τέλος, πιστεύει ακράδαντα ότι είναι ανώτερος από τον μισητό και ξενέρωτο Γερμανό (αφήσαμε πια τον χαζοαμερικάνο – είναι αφόρητα ντεμοντέ) σε τέτοιο βαθμό που ακόμη και πολιτικοί ταγοί με μόρφωση και υψηλή θέση να εκστομίζουν απίστευτες αρλούμπες που φυσικά μόνο ζημιά κάνουν σε ένα ημιμαθές πόπολο.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά το 2010 την περίφημη δήλωση του τότε προέδρου της Βουλής, Φίλιππου Πετσάλνικου, ο οποίος είχε πει δημόσια (το είδα ξανά σε βιντεάκι που μου έστειλε ένας καλός φίλος) ότι: “Εμείς τα τελευταία 40 χρόνια πήραμε δύο Νόμπελ λογοτεχνίας κι έχουμε στον τομέα της δημιουργίας πολλά πρόσωπα με διεθνή ακτινοβολία όπως ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης και άλλοι. Αυτοί (εννοεί οι Γερμανοί), μια χώρα 80 εκατομμυρίων τι έχουν να επιδείξουν; Μπας και βγάλαν κανένα νέο Μπετόβεν και δεν το πήραμε χαμπάρι;” Πραγματικά τι να πεις μετά από κάτι τέτοιο; Ελπίζω κάποιος να τον έχει ενημερώσει ότι τα τελευταία 40 χρόνια οι Γερμανοί πήραν 35 Νόμπελ και πιο πριν άλλα 67, σε όλους τους τομείς βράβευσης, δηλαδή από καταβολής θεσμού έχουν 102!! Εμείς 2 αυτοί 102 και τους χλευάζουμε κιόλας. Ε, 80 εκατομμύρια είναι αυτοί. Μα, μικρότερες από εμάς χώρες όπως το Βέλγιο, η Δανία, η Αυστρία έχουν από 11, 13 και 21 βραβεία Νόμπελ αντίστοιχα! Ε, αυτές είναι πλούσιες χώρες ενώ εμείς φτωχαδάκια. Μα, φτωχότερες από εμάς χώρες όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία έχουν 12 και 16 βραβεία Νόμπελ αντίστοιχα! Ε, καλά σίγουρα τα Νόμπελ είναι στημένα και τα δίνουν στους δικούς τους! Μα, κι εμείς έχουμε τη Βρεφοκρατούσα που σταμάτησε τους Άραβες στα τείχη της Βασιλεύουσας το 718, γιατί δε μεσολάβησε να πάρουμε κανένα Νόμπελ παραπάνω αφού εμείς είμαστε οι καλοί χριστιανοί, ο περιούσιος λαός, το κέντρο του κόσμου; Πολύ απλά λοιπόν η βλακεία μας δεν παλεύεται! Τον Απρίλιο του 2012 είχα γράψει: “Θα κάνω και πάλι μια εκτίμηση-πρόβλεψη ... ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ! Δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα για αναστροφή ούτε καν δια της βίας. Έχω πει επανειλημμένως ότι αν πιάσεις πάτο δε σημαίνει απαραίτητα, όπως αφελώς νομίζουν πολλοί, ότι θα αρχίσεις να ανεβαίνεις κιόλας. Μπορείς να μείνεις εκεί για πάντα. Κι εμείς δεν έχουμε πιάσει ακόμη πάτο.” Αυτά το 2012... Κι ερχόμαστε στο σήμερα...

Καταρχάς τα τελευταία πέντε χρόνια που διαρκεί η ελληνική κρίση έχει δημιουργηθεί μια γενιά νέων ανθρώπων που μεγάλωσαν μέσα σε αυτό το περιβάλλον της μιζέριας, της απαξίωσης, της φτωχοποίησης, του εξευτελισμού και του ραγιαδισμού εν γένει. Τα παιδιά αυτά μη έχοντας παραστάσεις από μια υγιή κοινωνία με αξίες, αρχές και στιβαρό προσανατολισμό βρέθηκαν απροστάτευτα σε μια δύσκολη κατάσταση όπου οι γονείς τους αγωνίζονταν να περισώσουν ότι μπορούσαν μέσα σε ένα περιβάλλον γενικής καχυποψίας, συλλογικής ευθύνης και εθνικής ταπείνωσης. Βλέποντας ότι φως στο τούνελ δεν υπάρχει άρχισαν να ψάχνουν για βαρβάρους αφού πράγματι οι ίδιοι δε συνδιαμόρφωσαν αυτή την κατάσταση και με σημαία το γνωστό σε όλους YOLO αποφάσισαν να ζήσουν τις μικρές απολαύσεις αφού τα μεγάλα όνειρα ψαλιδίστηκαν απότομα λόγω της οικονομικής δυσπραγίας των γονέων τους αλλά και της έλλειψης δημιουργικών στόχων. Έτσι η παραλία στο Αλεποχώρι έγινε Καραϊβική ενώ το σουβλάκι στο Μοναστηράκι και το ποτάκι στην παραλιακή αξία ανεκτίμητη #den_pao_spiti_mou_apopse! Αφού οι γονείς τους δεν τους θωράκισαν κατάλληλα φυσικό ήταν να παραδοθούν αμαχητί σε μια ηττοπάθεια, έλλειψη προσανατολισμού, υποχώρηση σε όλα τα μέτωπα, μετριότητα παντού, συμβιβασμός και ανοχή σε όλα τα στραβά και τα ανάποδα. Αλλά κάποιος πρέπει να είναι και υπεύθυνος γι’αυτό το χάλι έτσι δεν είναι; Ας έρθουμε λοιπόν και στα πολιτικά. Χωρίς βαρβάρους και κυνήγι μαγισσών δεν μπορούμε να υπάρξουμε! «Τις πταίει» λοιπόν; Οι ξένοι! Αυτοί οι Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για τα δεινά που μας βρήκαν! Πολύ μα πολύ βολικό! Έλα όμως που είναι απίστευτα βλακώδες αλλά και επικίνδυνο!

Κάθε χώρα κοιτά το συμφέρον της, τελεία και παύλα! Κι εμείς το ίδιο κάνουμε αλλά είμαστε τόσο τρομακτικά ηλίθιοι που ούτε τα στοιχειώδη δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Συμπεριφερόμαστε σαν κοπάδι και περιμένουμε από τους άλλους να καθορίσουν τις τύχες μας. Τώρα λοιπόν που πάμε με φόρα προς τον πάτο αντί να φρενάρουμε εμείς πατάμε και γκάζι! Ναι τα σκάτωσαν οι προηγούμενοι, είναι σαφές αυτό! Καμία αντίρρηση. Ψηφίστηκαν όμως από εμάς! Δε θυμάμαι να είχαμε σχεδόν μισό αιώνα δικτατορία του Σαλαζάρ όπως η Πορτογαλία! Τους ψηφίσαμε και περιμέναμε να μας σώσουν. Παράλληλα όμως συνεχίζαμε τις απάτες, κολυμπούσαμε στη διαφθορά, ανεχόμασταν τη βυζαντινή γραφειοκρατία, παίρναμε μαϊμού αναπηρικές συντάξεις, τα φακελάκια στην Υγεία πήγαιναν κι έρχονταν, ζητούσαμε να μας διορίζουν σε ένα υπερτροφικό δημόσιο, τεμπελιάζαμε όπου μπορούσαμε, δεν αποδίδαμε τον ΦΠΑ, η παιδεία μας παρέμενε ένα παρωχημένο συνονθύλευμα εθνοφυλετικού κομπλεξισμού, αποστεωμένης γνώσης και οπισθοδρομικής προσέγγισης θεμάτων που απασχολούν τις σύγχρονες κοινωνίες, βρισκόμασταν στην τελευταία θέση της λίστας των 28 σε διαφάνεια, ανταγωνιστικότητα και ηλεκτρονική διακυβέρνηση αλλά και στον πάτο της διεθνούς ανταγωνιστικότητας μαζί με την Μποτσουάνα και την Ουγκάντα! Και ήρθε τώρα ο νέος εθνοσωτήρας να μας τονώσει τον κούφιο πατριωτισμό, να θέλξει τα ακραία ξενοφοβικά αντανακλαστικά μας, να μας κοροϊδεύει επί μήνες ότι κάνει «διαπραγμάτευση» ενώ οι άλλοι ήταν «στα τέσσερα» και να φέρει τη χώρα στο χείλος της αβύσσου καλώντας μας μάλιστα να προσυπογράψουμε μαζί το περήφανο όχι στη χούντα της Μέρκελ! Να σηκώσουμε ανάστημα βρε αδερφέ! Ποιο ανάστημα βρε νάνε; Βρε απατεώνα, θρασύτατε Βαλκάνιε που ζεις με τα δανεικά των Ευρωπαίων σαν το παράσιτο! Αν δε θες λοιπόν τα δανεικά και αφού απεχθάνεσαι το δυτικό εκσυγχρονισμό και τις μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται ώστε να γίνεις ένα κράτος με μια στοιχειώδη κανονικότητα τότε στο καλό για μια αλβανοποίηση του 1950 όμοια της οποίας η γενιά μου τουλάχιστον δεν έχει ζήσει! Κι αν οι πιο νέοι έχουν την εντύπωση ότι θα σηκώσουν τα μανίκια από τον καναπέ, θα ξεχάσουν για δυο γενιές τις σπουδές στο εξωτερικό και θα συμβιβαστούν με τις πατατούλες στο χωραφάκι (αν ξέρουν και από γεωργία) τότε be my guest! Εγώ λοιπόν δε θέλω να φύγω από την Ευρώπη (στην οποία ταξιδεύω συχνά – έχω σπουδάσει και διαμείνει) την οποία θεωρώ ΣΠΙΤΙ μου και παρά τα κουσούρια της είναι με απόσταση ότι καλύτερο έχω συναντήσει σε επίπεδο θεσμικής ασφάλειας και πολιτισμού, ναι πολιτισμού!

Το δε δημοψήφισμα είναι μια παρωδία που στήθηκε σαν καραγκιόζ μπερντές μέσα σε πέντε μέρες με ένα γελοίο ερώτημα το οποίο από την Πέμπτη το πρωί δε θα έχει και καμία ισχύ αφού συμφωνία δεν υπάρχει καν στο τραπέζι και όταν και αν ξανακάτσουμε ποτέ στο τραπέζι ο λογαριασμός θα είναι πολύ πιο τσουχτερός! Αν είναι ποτέ δυνατόν να απαντήσουμε με ένα ΝΑΙ ή με ένα ΟΧΙ αν δηλαδή συμφωνούμε ή όχι με τις μεταρρυθμίσεις αλλά και με το preliminary debt sustainability analysis (προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους). ΑΠΟΛΥΤΗ ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑ! Φασιστική αντίληψη και υφαρπαγή ψήφου με μόνο στόχο την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη/Ευρωπαϊκή Ένωση και την ολοκληρωτική της απαξίωση και Κοσοβοποίηση. Λυπάμαι αλλά εδώ διακυβεύεται το μέλλον γενεών. Το ΝΑΙ δε με ικανοποιεί γιατί έχω πολλά να πω και για τους κακούς χειρισμούς των δανειστών αλλά αυτή τη στιγμή το διακύβευμα είναι τεράστιο και πρέπει όλοι να πάρουμε θέση. Τα περί αξιοπρέπειας που μας τσαμπουνάνε είναι αστεία και σκοπό έχουν και πάλι να τονώσουν το ηθικό του καταπιεσμένου ραγιά! Δεν άκουσα κανένα ζουρνά να παίζει και να χορεύουν οι αγορές. Αντιθέτως, οι τράπεζες κλείνουν και θα ζήσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Η κυβέρνηση αυτή είναι ανεύθυνη και επικίνδυνη ενώ η Ευρωπαϊκή πορεία του τόπου είναι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ! Δυστυχώς, ακόμη και αν επικρατήσει το ΝΑΙ και με τη διαφαινόμενη παραίτηση της κυβέρνησης, αφού δε θα μπορεί να σταθεί πολιτικά, πάλι τα πράγματα θα είναι χειρότερα από πριν αφού έξι μήνες έχουν παραλύσει τα πάντα και αυτοί μας δουλεύουν ότι πασχίζουν να μας σώσουν από τους κακούς Γερμανούς. Και μόνο το αλαζονικό ύφος της προέδρου της Βουλής με κάνει να αναπολώ τη φάτσα του Απόστολου Κακλαμάνη (πρώην προέδρου της Βουλής). Η κυβέρνηση αυτή απέτυχε παταγωδώς και έφερε τη χώρα σε ένα σημείο από το οποίο θα δυσκολευτούμε πολύ να επιστρέψουμε. Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης δεν είναι πια παρά μια ανάμνηση ενώ οι αγορές θα μας χορέψουν το ταψί! Η Αριστερά διακατέχονταν πάντα από μια ουτοπική εμμονή αλλαγής του κόσμου και προσαρμογής του στα δικά της δεδομένα νόησης. Όμως υπήρξε καταστροφικά ουτοπική, όπως το 1946 και το πλήρωσε ακριβά. Οι άνθρωποι αυτοί αγνοούν παντελώς τους συσχετισμούς δυνάμεων στην Ευρώπη, απειλούν με «Κούγκι» θυμίζοντας ένα ποντίκι που βρυχάται, κάνουν κολεγιά με ακροδεξιά κόμματα ώστε να εξυπηρετήσουν με μακιαβελικό τρόπο τις πολιτικές τους (για το δημοψήφισμα πήραν χωρίς καμία απολύτως τύψη συνείδησης και τις ψήφους της Χρυσής Αυγής), ενώ διχάζουν το λαό και λοιδορούν όποιον είναι εναντίον τους χαρακτηρίζοντας τον φερέφωνο των δανειστών!

Πραγματικά η ρίζα του κακού είναι μέσα μας αλλά δυστυχώς στρουθοκαμηλίζουμε και μαθαίνουμε και τα νέα παιδιά να κάνουν το ίδιο. Έτσι φτάσαμε μετά από αλλεπάλληλες απογοητεύσεις στη σημερινή κατάσταση όπου πλέον αμφισβητούμε ακόμη και τη θέση μας στον κόσμο, ακόμη και την πολιτιστική μας ταυτότητα! Όλα τα κακώς κείμενα βγήκαν στη φόρα αφού ο φερετζές του καθωσπρεπισμού πήγε περίπατο τώρα που δεν υπάρχει σάλιο... Αυτή τη στιγμή η ελληνική κοινωνία είναι απροκάλυπτα “ρατσιστική, σεξιστική, ομοφοβική, φασιστική και συντηρητική” για να χρησιμοποιήσω τα λόγια μιας νέας και ταλαντούχας Ελληνίδας ηθοποιού η οποία και συνεχίζει: “Η δε ελληνική οικογένεια είναι εστία βίας, κομπλεξισμού, αμορφωσιάς, επαρχιωτισμού, καταπίεσης, καφρίλας, ισοπέδωσης και υποκρισίας.” Προσθέστε τώρα την τραγική πολιτική κατάσταση καθώς και την οικονομική ανέχεια και η εικόνα της σαπίλας και της παρακμής ολοκληρώνεται μπροστά μας. Είναι πολύ αργά ώστε να ανακρούσουμε πρύμναν. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποδεχτούμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σαν λαός και σαν χώρα, να κάνουμε μια γερή αυτοκριτική και να καταβάλλουμε τεράστια προσπάθεια για αυτοβελτίωση κάτι πού θέλει κόπο, τρόπο, επιμονή και υπομονή, αρετές τις οποίες ο νεοέλληνας έχει απωλέσει προ πολλού και θα πρέπει οπωσδήποτε να ξαναβρεί... Δυστυχώς η νεοελληνική κοινωνία μου θυμίζει μια αποστροφή από ένα τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη που λέει: “Ρεύομαι σούσι κι ονειρεύομαι επανάσταση, καλοταϊσμένος περιμένω την ανάσταση.” Καλή μας δύναμη γιατί θα τη χρειαστούμε...

Αιώνιο κώμα...

Πολλοί με ρωτούν πότε θα «γυρίσει» η κατάσταση ώστε να φτιάξουν τα πράγματα και να συνέλθουμε. Η απάντησή μου τους σοκάρει: Ποτέ δεν είχαν «φτιάξει» τα πράγματα! Ποτέ δεν ήταν η κατάσταση καλή και δεν πρόκειται ποτέ να συνέλθουμε όσο εξακολουθούμε να βαδίζουμε στο ίδιο μονοπάτι της απύθμενης βλακείας που μας χαρακτηρίζει ως πολίτες αυτής εδώ της χώρας. Η οικονομική κρίση απλώς χτύπησε την τσέπη του Έλληνα και το γεγονός αυτό του προκάλεσε μια τεράστια υπαρξιακή κρίση. Βλέπετε τα τελευταία 40 χρόνια λίγδωσε το αντεράκι μας με φούσκες, υποσχέσεις, πλαστικό χρήμα και όλα έφτιαξαν μονομιάς. Γίναμε Ευρώπη! Μπορούσαμε να έχουμε ότι και οι Παριζιάνοι, οι Μιλανέζοι και οι Λονδρέζοι. Πιστέψαμε ότι επειδή είχαμε πλέον και εμείς τη δυνατότητα να οδηγήσουμε μια δανεική BMW, να ταξιδέψουμε με δανεικό χρήμα και να μείνουμε σε δανεικό σπίτι, ότι ανεβήκαμε κατηγορία, ότι δεν είχαμε να ζηλέψουμε τίποτε από την προηγμένη Ευρώπη και ήμασταν έτοιμοι να κατακτήσουμε τον κόσμο με τις απίθανες ελληνοκεντρικές θεωρίες μας. Ουφ, ξέρω, ξέρω τα έχω πει πολλές φορές αυτά αλλά κάθε μέρα βλέπω να σερνόμαστε σε έναν ανυπόφορο βάλτο και υπάρχουν στιγμές που πνίγομαι. Ούτε το υπέροχο πρελούδιο από τον «Ιπτάμενο Ολλανδό» του Ριχάρδου Βάγκνερ, το οποίο ακούω τώρα, δεν είναι αρκετό ώστε να με γαληνέψει.

Να ξεκαθαρίσω όμως κάτι. Ως δάσκαλος τα τελευταία 17 χρόνια έχω κάνει προσπάθεια να βοηθήσω πολλούς από τους μαθητές μου να βρουν το δικό τους δρόμο, να χαράξουν το δικό τους μονοπάτι μέσα σε αυτό το ζοφερό και αποπνικτικό κλίμα της μιζέριας, της μισαλλοδοξίας και της οπισθοδρόμησης. Και σήμερα είμαι πολύ περήφανος γιατί αρκετοί από αυτούς θριαμβεύουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, έχουν βρει καταπληκτικές δουλειές και ζουν μια όμορφη και ισορροπημένη ζωή. Θα μου πεις μακριά από την πατρίδα; Ναι, δυστυχώς. Αυτό είναι το τίμημα και η θυσία αυτού του αγώνα. Η Ελλάδα είναι ο τόπος μας, την αγαπάμε, έχουμε δημιουργήσει τις αναμνήσεις μας (και πολλοί από εμάς έχουμε και εκπληκτικές αναμνήσεις), είναι οι ρίζες μας και θα αποτελεί για πάντα κομμάτι της ψυχής μας. Έτερον εκάτερον όμως. Το ότι αγαπάμε τον τόπο μας δε σημαίνει ότι θα κάτσουμε να θαφτούμε κάτω από τη λάσπη του. Και να σας πω και κάτι; Δεν ισχύουν για όλους αυτά. Ότι γράφω αφορά μόνο εκείνους που ονειρεύονται να δημιουργήσουν ή και να μεγαλουργήσουν, να ζήσουν έντονα, να αποκτήσουν ενδιαφέρουσες εμπειρίες, να γνωρίσουν ανθρώπους από όλα τα μέρη της γης και να νιώσουν μέρος αυτής της θαυμάσιας παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Όποιος επιθυμεί να περάσει όλη του τη ζωή παίζοντας ταβλάκι, μερακλώνοντας με Σφακιανάκη, δουλίτσα, σπίτι, κουτσομπολιό, εξοχικό, χωριό, καφενείο, τον παρακαλώ να σταματήσει να διαβάζει τώρα. Εννοείται πως σέβομαι την επιλογή του αλλά προφανώς τα γραφόμενα μου δεν αφορούν αυτόν. Γιατί λοιπόν να στενοχωριόμαστε και να χαλάμε τις καρδιές μας; Συμφωνούμε ότι διαφωνούμε. Ανοχή στη διαφορετικότητα. Τα'χουμε πει αυτά.

Όμως νισάφι πια! ΔΕΝ μπορούμε να ευχαριστήσουμε τους πάντες ούτε γίνεται να μας αρέσουν όλα, ούτε όλα είναι θέμα γούστου και αισθητικής. Δεν μπορεί το σκυλάδικο να εξισώνεται με την όπερα επειδή το ημιμαθές πόπολο αντιλαμβάνεται μόνο μια τσιρίδα στα αυτιά του! Δεν είναι ποτέ δυνατόν ένα αριστούργημα του Rubens ή του Caravaggio να εξισώνεται με το σαχλό #duckface του καθενός απ'το Instagram. Δε γίνεται ο Άμλετ να εξισώνεται με τα ανέκδοτα του καφενείου και ούτω καθ'εξής. Επίσης δε γίνεται να λες, «Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους gay. Μακριά απ’τον κ**ο μου και ας βγάζουν τα μάτια τους μόνοι τους». Δε γίνεται να λες, «Δεν έχω πρόβλημα με τους μαύρους αλλά έτσι και η κόρη μου μου φέρει κανέναν για γαμπρό θα τη σκοτώσω». Επίσης δεν μπορείς να λες, «Είμαι πιστός χριστιανός» και όταν κάποιος σου πει ότι δεν πηγαίνει τακτικά στην εκκλησία να γουρλώνεις τα μάτια σου και να τον κατηγορείς ότι είναι άθεος. Τέλος πάντων, μπορούμε να διαφωνούμε για πολλά αλλά και να συνυπάρχουμε επίσης. Όμως όλα δεν είναι ίδια και όμοια και πριν κατηγορήσουμε κάποιον για το ότι είναι διαφορετικός ας κοιτάξουμε καλά την καμπούρα μας! Δε μιλώ για ηθική εδώ. Δε μου αρέσει η ηθικολογία η οποία είναι και απολύτως σχετική. Κάτι ανήθικο και κατακριτέο στην κοινωνία μας, όπως ας πούμε η αυτοκτονία, είναι μια κίνηση εξιλέωσης και τιμής στην Άπω Ανατολή. Όμως εγώ μιλώ για παραδεδομένες, κλασικές, πανανθρώπινες αξίες και παρεμπιπτόντως ας αφήσουμε τα «θεία» στην ησυχία τους - ξαφνικά γίναμε αυθεντίες στην ερμηνεία των βουλών του Κυρίου.

Πανανθρώπινες αξίες λοιπόν. Εκεί υστερούμε τα μάλα! Και όλα δυστυχώς έχουν σχέση με το ελληνικό σχολείο. Ένα σκουριασμένο κονσερβοκούτι που βρωμάει σαπίλα και μούχλα. Ένα προπαρασκευαστήριο ημιμαθών! Όποιος δεν έχει την τύχη να έχει βοήθεια από το σπίτι, το περιβάλλον του ή την τρελή όρεξη να εξερευνήσει από μόνος του, έχει δυστυχώς χαθεί για πάντα στο πυκνό και πνιγηρό δάσος της αποστεωμένης γνώσης, της προκλητικής αδιαφορίας, της κούφιας πατριδολαγνείας, της ανόητης θρησκοληψίας, της σκοτεινής μισαλλοδοξίας, του τραγικού συντηρητισμού και της απαράμιλλης ανικανότητας. Ένα σχολείο καθρέφτης της κοινωνίας μας και τούμπαλιν. Ένας εκβαρβαρισμός, ένας κοινωνικός δαρβινισμός, μια αηδιαστική προσέγγιση των καυτών και δύσκολων θεμάτων που απασχολούν την ανθρωπότητα, μια αποτελμάτωση δίχως προηγούμενο. Που να τολμήσει κανείς να προτείνει στην τάξη να συζητηθούν θέματα όπως η ομοφυλοφιλία, η έκτρωση, η ευθανασία, ο ρατσισμός, ο αντίκτυπος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στον ψυχισμό του νέου ανθρώπου, να ασχοληθούν με ερωτήματα όπως «Υπάρχει Θεός ή μήπως ο Θεός είναι φτιαγμένος κατ'εικόνα και καθ'ομοίωση του ανθρώπου;», «H πορνεία είναι ανήθικο επάγγελμα;», «Οι ομοφυλόφιλοι είναι ανώμαλοι; - βλ. American Beauty», «Μπορούμε να είμαστε φίλοι με τους Τούρκους;», «Tο Κεφάλαιο είναι πάντα ληστρικό και μας κλέβει τα όνειρα;», «Γιατί κατέρρευσε το κομμουνιστικό σύστημα διακυβέρνησης;», «Οι μουσουλμάνοι είναι εν δυνάμει τρομοκράτες;», «Είναι η αγάπη για τον άνθρωπο δυνατότερη από την αγάπη για την πατρίδα; - βλ. Ο Άγγλος Ασθενής» και άπειρα άλλα. Σίγουρα οι απαντήσεις που θα έπαιρνε κάποιος θα ήταν το λιγότερο φρικιαστικές!

Αν όμως τολμούσαμε να διαβούμε το Ρουβίκωνα τότε θα ήμασταν και σε θέση να σταθούμε στο παγκόσμιο στερέωμα άφοβα, με σιγουριά και με παρρησία χωρίς να καταφεύγουμε σε θεωρίες συνωμοσίας (μας ψεκάζουν, θα μας αρπάξουν τα πετρέλαια) και εθνοφυλετικούς κομπλεξισμούς (οι ξένοι φταίνε για όλα). Το σχολείο θα έπρεπε να προωθεί μια σύγχρονη και ανοιχτόμυαλη εκπαίδευση, χωρίς ταμπού και διαχωρισμούς, με έμφαση σε μαθήματα όπως η Εφαρμογή Νέων Τεχνολογιών, η Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση, η Σύγχρονη Περιβαλλοντική Εκπαίδευση, η Φυσική Ιστορία, η Κοινωνική Ανθρωπολογία, η Πολιτική Αγωγή, η Σύγχρονη Παγκόσμια Ιστορία και Τέχνη, η Κλασική Μουσική και να δίνει σαφή κατεύθυνση προς το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ατόμων με κινητικά προβλήματα, τον εθελοντισμό, την προώθηση της ισονομίας, της συμμετοχικής δημοκρατίας, της ανεξιθρησκείας, της διαφορετικότητας, της άμιλλας, της αμοιβαιότητας, της αξιοκρατίας, της λογοδοσίας και πάνω από όλα της αναλυτικής σκέψης και της ευθυκρισίας.

Πρέπει να μάθουν τα παιδιά να μην ανταγωνίζονται με φανατισμό το ένα το άλλο και να κάνουν πασαρέλα το κορμί τους στα κοινωνικά δίκτυα ώστε να γίνουν πιο δημοφιλή. Να μην παρασύρονται από τους δήθεν και να βιάζονται να τα καταπιούν όλα μονομιάς. Να περπατήσουν πριν τρέξουν. Να μη γίνονται σφουγγοκωλάριοι, οσφυοκάμπτες και αχυράνθρωποι των δήθεν cool and trendy - my ass! Να μη γοητεύονται από τις δηλώσεις τύπου BFF στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να μη σέρνονται σε συνήθειες και παρέες αυτών που πιστεύουν ότι είναι εναλλακτικοί. Να μη γίνονται entourage κενών ανθρώπων που εκθέτουν και ακκίζονται με τη φάτσα τους τόσο πολύ ώστε σου έρχεται να κάνεις εμετό. Να περιμένουν, να υπομένουν, να εργάζονται σκληρά και να μείνουν διαφορετικοί με το όποιο τίμημα. Να διαβάζουν παγκόσμια λογοτεχνία και ιστορία, να ασχοληθούν με τις τέχνες και να επισκέπτονται πινακοθήκες, να πηγαίνουν σε κονσέρτα κλασικής μουσικής, να μάθουν τι είναι η όπερα, το θέατρο, τα ταξίδια με περιεχόμενο και ο καλός κινηματογράφος. Κατ'αυτό τον τρόπο θα είναι σε θέση με τον καιρό να κάνουν ουσιαστικό και εμπεριστατωμένο διάλογο ώστε να ωφελούνται από τις αντιθέσεις. Θα μάθουν να αναπτύσσουν ορθά επιχειρήματα, να φιλτράρουν και να αξιολογούν διαφορετικές απόψεις, να διαφωνούν κόσμια και τέλος να επιχειρηματολογούν χωρίς ύβρεις και προσωπικές επιθέσεις. Να σας πω κάτι από την εμπειρία μου; Δεν είναι η Ελλάδα το κέντρο του κόσμου! Ένας θλιβερός μικρόκοσμος είναι πια. Υπάρχει ζωή εκεί έξω. Ψάξτε να τη βρείτε πέρα από σύνορα και πεποιθήσεις.

Δυστυχώς όλα αυτά είναι όνειρα θερινής νυκτός, το ξέρω. Και έτσι οι παπαγάλοι μας θα συνεχίζουν να πορεύονται στην καλύτερη περίπτωση ως καλοί εξειδικευμένοι επιστήμονες αλλά με παντελή άγνοια για το σύγχρονο παγκόσμιο κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι. Οι υπόλοιποι θα μετατραπούν σε φοβικά ανθρωπάκια που στη συνήθη περίπτωση θα φορούν μπλουζάκια του Che αλλά στη σκοτεινή αίθουσα θα τους τρέχουν τα σάλια με την έκλυτη ζωή του Jordan Belfort, του χρηματιστή που υποδύεται ο Leonardo DiCaprio στην ταινία The Wolf of Wall Street. Λάθος τρόπος, λάθος κατεύθυνση αλλά σωστό αποτέλεσμα. Ναι, βέβαια καλά διαβάσατε, σωστό αποτέλεσμα! Αυτό που είμαστε είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να είμαστε σύμφωνα με τη συνταγή. Η συνταγή είναι 100% σωστή. Αν δεν την αλλάξουμε το αποτέλεσμα θα είναι πάντα το ίδιο. Θα βρισκόμαστε πάντα στο αιώνιο κώμα μας και θα πείθουμε το εαυτό μας ότι είμαστε η Ωραία Κοιμωμένη. Ας συνεχίζουμε λοιπόν τον αιώνιο ύπνο μας. Μη μας ξυπνάτε! Όταν ξυπνήσουμε όλα θα είναι και πάλι καλά... Ε, ναι! Δε φτάνει να λέμε ότι θα επιλέξουμε το δύσκολο μονοπάτι. Πρέπει να το κάνουμε κιόλας!

Υ.Γ. Εγώ λέω αυτό το Σαββατοκύριακο να πάω να δω το Dallas Buyers Club ώστε να ενισχύσω λίγο ακόμη την άποψη μου για το σεβασμό στη διαφορετικότητα. Πάντα θα ελπίζω και πάντα θα παλεύω ακόμη και για τον έναν... Σας ευχαριστώ που με ανεχτήκατε για μια ακόμη φορά.

Eternal City, Eternal Love...

Ήταν το τελευταίο μου απόγευμα στην Αιώνια Πόλη μετά από μια εβδομάδα περιήγησης στα γραφικά στενά της. Το ανέβασμα προς το θόλο της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου ήταν πολύ δύσκολο μέσα από στενά, ελικοειδή και φαινομενικά ατελείωτα σκαλοπάτια. Κάποιοι ένιωσαν κλειστοφοβία και πανικό και γύρισαν γρήγορα προς τα πίσω, άλλοι δυσκολεύτηκαν με το ανέβασμα και έμειναν στη μέση της πορείας ενώ οι υπόλοιποι το παλέψαμε ώστε να φτάσουμε στον προορισμό μας. Άραγε θα άξιζε την ταλαιπωρία; Όταν πια ανέβηκα και έφτασα στο μπροστινό κεφαλόσκαλο του θόλου, αυτό που αντίκρισα ήταν η ίδια η ιστορία. Ένα απαλό αεράκι από τον Τίβερη μας χάιδευε τα πρόσωπα ενώ τα ιριδίζοντα χρώματα του μαγευτικού ρωμαϊκού ηλιοβασιλέματος έπαιζαν με χάρη πάνω στις στέγες της πόλης. Για μια στιγμή έμεινα άναυδος μπροστά σε αυτό το μεγαλείο.

Δεξιά στο βάθος αφουγκραζόμουν τις ιαχές από το Κολοσσαίο καθώς τα αλαλάζοντα πλήθη ζητούσαν από τον αυτοκράτορα να πάρει την τελική του απόφαση για την τύχη ενός γενναίου μονομάχου από την Όστια. Μπροστά μου και στην ευθεία, στο Castel Sant'Angelo, ο Πάπας Ροδερίγος Βοργίας ευλογούσε τους πιστούς λοξοκοιτώντας με ένα σαρδόνιο χαμόγελο την κόρη του Λουκρητία ενώ στα αριστερά μου μπορούσα να ακούσω τον Μιχαήλ Άγγελο να δίνει γοργά τα παραγγέλματα στους τεχνίτες του καθώς έβαζε τις τελευταίες πινελιές στη θρυλική οροφή της Καπέλας Σιξτίνας. Ω! Τι ομορφιά, τι μαγεία! Έμεινα ακίνητος για μερικά λεπτά καθώς η κάψουλα του χρόνου με ταξίδευε νοερά στα μονοπάτια της ιστορίας. Ήταν ένα από τα ωραιότερα πράγματα που θαύμασα στη ζωή μου και λίγα λεπτά αργότερα σκέφτηκα πόσο άξιζε το κοπιώδες ανέβασμα. Η επιβράβευση θέλει κόπο και χρόνο αλλά η γεύση της ολοκλήρωσης με επιτυχία σβήνει τα δύσκολα μονομιάς και στη θέση τους τοποθετεί έναν υπέροχο πίνακα ζωγραφικής με τα χρώματα που ο καθένας από εμάς θα επιλέξει...

Πρώτη φορά στο Παρίσι.

Όταν πρωτοεπισκέφθηκα το Παρίσι, το 1997, και κατευθυνόμενος με ταξί γύρω στις 10 το βράδυ από το αεροδρόμιο Charles de Gaulle προς το κέντρο της πόλης, το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν η φωτισμένη Παναγία των Παρισίων στα αριστερά μου κατά μήκος του Σηκουάνα. Ο καιρός ήταν μουντός και τα σύννεφα είχαν στοιβαχτεί άτσαλα στον Παριζιάνικο ουρανό. Άρχισε να ψιχαλίζει όταν ο οδηγός σταμάτησε σε ένα κόκκινο φανάρι. Ένα καραβάκι διέσχιζε νωχελικά τη στιγμή εκείνη τον ποταμό ενώ για πρώτη φορά άκουσα με ρίγος τις θρυλικές καμπάνες της Notre-Dame να δονούν την ατμόσφαιρα με το μελαγχολικά μελωδικό τους ήχο. Ο πατέρας μου είναι λάτρης του μεγάλου Γάλλου συγγραφέα και ποιητή Βίκτωρ Ουγκώ οπότε με την παρότρυνσή του είχα διαβάσει τους Άθλιους και την Παναγία των Παρισίων. Μπήκα αμέσως στο πνεύμα της πόλης. Εκεί ψηλά στο καμπαναριό θαρρούσα πως θα έβλεπα ολοζώντανο τον Κουασιμόδο να ατενίζει την πόλη με το θλιμμένο του ύφος. Όταν έφτασα στο ξενοδοχείο ήμουν ζαλισμένος και καταγοητευμένος. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή είχα ερωτευτεί το Παρίσι.

Έμεινα μια ολόκληρη εβδομάδα στην πόλη και όταν ήρθε η στιγμή να φύγω θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι καθόμουν σε ένα παγκάκι απέναντι από το Bourse de Commerce και ξέσπασα σε λυγμούς. Δεν ήθελα να πάω πουθενά! Δεν το έχω πάθει ποτέ ξανά αυτό όπου και αν ταξίδεψα ακόμη και όταν στεκόμουν απέναντι από τον αγαπημένο μου Big Ben στο Λονδίνο, όταν βρισκόμουν πάνω στο Empire State Building στη Νέα Υόρκη ή όταν έμενα με το στόμα ανοιχτό καθώς ατένιζα τη Φλωρεντία από το Forte di Belvedere. Το Παρίσι είναι κάτι το μοναδικό, κάτι το ασύλληπτο. Είναι το Παρίσι του Rick και της Ilsa από την ταινία Casablanca, το Παρίσι του Mickey και της Ellen από την ταινία Forget Paris, το Παρίσι του Κουασιμόδου και της Εσμεράλδας, το Παρίσι του Cyrano, της Amélie, του Rémy από το Ratatouille και τέλος το Παρίσι του αθεράπευτα ρομαντικού Gil Pender από το μεθυστικό Midnight in Paris. To Παρίσι είναι για πάντα χαραγμένο στην καρδιά μου και θα μείνει εκεί μέχρι να σφαλίσω τα μάτια μου...

Φυγή προς το όνειρο...

Σε μια καστρόπολη θα ζήσω ονειρική, μακριά από αρλεκίνους και ταρτούφους, μακριά από επίδοξους σωτήρες και μεγαλόσχημους αρχοντοχωριάτες, χαμαιλέοντες που κρύβονται στα δύσκολα αλλά και ποντικούς που με προθυμία περισσή ροκανίζουν το δοκάρι. Εκεί θα βρω γαλήνη, θα ξυπνώ το πρωί περιμένοντας την άμπωτη ώστε να κινήσω για την τοπική αγορά για να διαλέξω νόστιμα τυριά, ζουμερά λαχανικά και φρέσκα φρούτα από την ευλογημένη γη της Νορμανδίας. Επιστρέφοντας θα διασχίζω τα μεσαιωνικά σοκάκια και θα περνώ δίπλα από τους παλιούς πετρόκτιστους τοίχους που θα μου ψιθυρίζουν αιώνες ιστορίας, θα πειράζω τον ευτραφή αββά με τα κατακόκκινα μάγουλα, θα τραγουδώ ρομαντικές άριες με τον κουρέα από τη Νάπολη, θα ακούω τα κουτσομπολιά της ημέρας από το φούρναρη με τα παχιά κατάλευκα στριφτά μουστάκια και το εντυπωσιακό ψηλό άσπρο καπέλο που μοιάζει με λοφίο ενώ θα απλώνω μια στρώση από ολόφρεσκο αγελαδινό βούτυρο σε μια αφράτη φρεσκοψημένη μπαγκέτα...

Και καθώς θα φτάνω στο κατώφλι του μικρού μου σπιτικού και θα διαβαίνω την εκατόχρονη ξύλινη πόρτα του, εκεί στην πίσω μεριά του αββαείου, όπου τα βράδια το σκοτάδι είναι πηχτό και του χρόνου ο άνεμος λυσσομανά αλλά όταν γλυκοχαράζει τα ζωηρά τιτιβίσματα από τα χελιδόνια, και η ευωδιά από το θυμάρι και τα αγριολούλουδα ξυπνούν ευχάριστα όλες μου τις αισθήσεις, θα κοντοσταθώ δίπλα στο στενό παράθυρο, θα ατενίσω τον απέραντο ωκεανό και θα αναλογιστώ ως άλλος Βίκτωρ Ουγκώ στη νήσο Guernsey που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, ότι: Η ζωή είναι ωραία όταν τη ζεις με πάθος! Βρες το δικό σου μονοπάτι, πέτα τη μάσκα που σου έμαθαν να φοράς και άδραξε τη μέρα. Σήμερα, γιατί αύριο θα είναι πολύ αργά και όπως έχει πει και ο ίδιος ο Ουγκώ: «Δεν είναι τίποτα να πεθάνεις. Είναι τρομακτικό να μη ζεις». Σε μια καστρόπολη θα ζήσω ονειρική, εκεί στο Mont St. Michel της Νορμανδίας...

Ψευδαισθήσεις...

Το Δεκέμβρη του 60 π.Χ. ο Κικέρωνας, ένας από τους «Πατέρες» της δυτικής κουλτούρας, μέγας φιλέλληνας και δεινός ρήτορας, έγραφε επιστολή από τη Ρώμη στον αδελφό του Κόϊντο, ο οποίος ήταν διοικητής σε πρώην Ελληνικά εδάφη και παραπονείτο για την κατάρα που του έτυχε να διοικεί Έλληνες:

«Ο πολιτισμός είναι ελληνική εφεύρεση, η παιδεία έχει ελληνικές ρίζες και από τις ρίζες αυτές τραφήκαμε κι εμείς σαν έθνος. Γι'αυτούς τους λόγους, είμαστε σήμερα ηθικά υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε τους Έλληνες με το σεβασμό που αρμόζει στη μεγάλη τους ιστορία».

Ο Κόϊντος όμως αντέτεινε:

«Αδελφέ μου, έχω κάνει τα πάντα! Και ελληνικά τους μίλησα και επί μακρόν συζήτησα με τους εκπροσώπους τους. Αλλά αυτοί δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, οι μεν διαβάλλουν τους δε και όλοι μαζί κάνουν ότι μπορούν για να φανούν αφερέγγυοι και αναξιόπιστοι. Δεν είμαι βέβαιος αν μισούν τη ρωμαϊκή διοίκηση περισσότερο από ότι επιβουλεύονται ο ένας τον άλλον. Τι έχεις να πεις επ'αυτού;».

Και ο Κικέρωνας απάντησε:

«Τίποτε από αυτά που μου γράφεις δε μου κάνει εντύπωση. Ναι, δυστυχώς, εδώ και πολύν καιρό ο χαρακτήρας των Ελλήνων διαμορφώνεται από την πολιτική τους υποτέλεια παρά από τις παραδόσεις του ένδοξου παρελθόντος τους. Πολλοί από αυτούς έχουν γίνει καιροσκόποι και κόλακες και, όπως διαπίστωσες και μόνος σου, ενώ έχουν ισχνή αίσθηση της σύγχρονης πολιτικής τους κατάστασης, διατηρούν ακέραιη την ικανότητά τους να πλατειάζουν και να θεωρητικολογούν με τον πιο άκαιρο τρόπο. Υπήρξα κι εγώ ο ίδιος, αποδέκτης της ελληνικής επιπολαιότητας και δουλοπρέπειας. Απλώς από έναν ενστικτώδη σεβασμό στο λαμπρό παρελθόν τους προσπαθώ να τους κατανοώ και να πορεύομαι ανάλογα».

Αντιλαμβάνεστε φαντάζομαι τη διαχρονικότητα αυτών των επιστολών που γράφτηκαν πριν από 2000 χρόνια!! Φυσικά τη «ζημιά» την έκανε ο Κικέρωνας, άθελά του, αφού τα «παιδιά» του Κικέρωνα στη Δύση, ενθυμούνται για αιώνες πολλούς τα λόγια του σπουδαίου Ρωμαίου ρήτορα και φιλοσόφου όταν αναφέρονται στην Ελλάδα και τους Έλληνες. Οι μεγάλοι Ευρωπαίοι φιλέλληνες του 18ου και 19ου αιώνα έδειξαν μεγαλύτερη συμπάθεια και κατανόηση για τους «ραγιάδες» της Τουρκοκρατίας και νοσταλγούσαν το ένδοξο ελληνικό παρελθόν με τον ίδιο τρόπο που το νοσταλγούσε και ο Κικέρωνας πριν 1800 χρόνια!!

Τι καταφέραμε λοιπόν ανά τους αιώνες; Σπαταλήσαμε ένα σπουδαίο πολιτιστικό κεφάλαιο με μεγάλη ευκολία, ενώ δεν καταφέραμε ποτέ να σταθούμε στο ύψος της λαμπρής προγονικής μας κληρονομιάς. Συνεχώς βαυκαλιζόμαστε με τα στρεβλά ιδεολογήματα ενός μεγαλείου που είχε ξεθωριάσει πριν καλά καλά γεννηθεί ο Ιησούς! Δε χρειάζεται να κάνω καμία ιστορική αναδρομή αφού τα περισσότερα είναι γνωστά. Οι βυζαντινές φαυλότητες, οι εμφύλιοι σπαραγμοί κατά τη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα, οι φατριαστικές αντιλήψεις που οδήγησαν στη Μικρασιατική Καταστροφή, ο μεγάλος Εμφύλιος, οι πολιτικοί διωγμοί, η Χούντα κλπ. Μετά λοιπόν από μια σχετικά ήρεμη Μεταπολίτευση επιστρέψαμε πανηγυρικά στο «Τις πταίει;» του Τρικούπη και το «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;» του Καραμανλή. Είναι πραγματικά απορίας άξιον πως καταφέρνουμε και βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας. Χύνουμε πάντα την καρδάρα με το γάλα κι έπειτα κατηγορούμε την κατσίκα ότι την κλώτσησε!

Κοιτάξτε, ότι ήταν να ειπωθεί ειπώθηκε, τουλάχιστον από εμένα. Τα έχω γράψει πολλές φορές και πολύ αναλυτικά μάλιστα. Συνοψίζοντας λοιπόν έχω να πω τα εξής. Δεν υπάρχει καμία σωτηρία όσο βαδίζουμε σε αυτό το μονοπάτι όσο δηλαδή επιμένουμε να συντηρούμε μούμιες στη φορμόλη. Άλλο η αγάπη για το παρελθόν και άλλο η παρελθοντολαγνεία. Εμείς έχουμε την αταλάντευτη πεποίθηση την οποία καλλιεργούμε μετ'επιτάσεως μάλιστα, ότι όλος ο κόσμος μας χρωστά! Τους δώσαμε τα φώτα και αυτοί τολμούν να μας χρεώνουν το ρεύμα; Αφού λοιπόν τα έκαναν όλα ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης και η παρέα τους εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να εμφανιζόμαστε κατά καιρούς στην πόρτα της Ευρώπης και να λαμβάνουμε τα δέοντα, τα πνευματικά μας δικαιώματα δηλαδή. Από εκεί και πέρα ακολουθεί το ουζάκι μας, το ταβλάκι μας, τα ξενύχτια μας, το αραλίκι μας ενώ οι «ξενέρωτοι» Ευρωπαίοι είναι υποχρεωμένοι να μας τα «σκάνε». Άκου να τους χρωστάμε κιόλας; Αφού λοιπόν μας συμπεριφέρονται έτσι θα φύγουμε κι εμείς από το κοινό νόμισμα και θα ζήσουμε μόνοι μας με τις πατατούλες, τις ελίτσες και τα χωραφάκια μας.

Άλλωστε δεν έχουμε ανάγκη κανέναν αφού διαθέτουμε μια ανταγωνιστική οικονομία, βαριά βιομηχανία, πρωτοποριακή έρευνα σε όλους τους τομείς, ισχυρή παραγωγική βάση, εξειδικευμένο προσωπικό, ευέλικτο δημόσιο τομέα, μηδενική γραφειοκρατία, ανύπαρκτη μαύρη οικονομία, έχουμε έφεση στη διαφάνεια, τη λογοδοσία αλλά και την τιμιότητα, ενώ το χαρακτηριστικό μας γνώρισμα είναι η ανιδιοτελής συναδελφικότητα πάνω και πέρα από συντεχνιακές αντιλήψεις και μικροκομματικά συμφέροντα. Κυρίως όμως διαθέτουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εδράζεται στις αξίες της κριτικής και ρηξικέλευθης σκέψης, της ενδελεχούς ανάλυσης και της σύγχρονης προσέγγισης των εξαιρετικά καυτών θεμάτων που απασχολούν την ανθρωπότητα. Με αυτά και μόνο είμαστε η ηγέτιδα δύναμη του Δυτικού κόσμου. Γι'αυτό και μας ζηλεύουν, μας επιβουλεύονται και θέλουν να μας καταστρέψουν! Θέλουν να αρπάξουν το καλύτερο χωράφι στη Μεσόγειο. Σκεφτείτε μόνο ότι αν πετάξεις ένα αποτσίγαρο από το ferry boat που πηγαίνει στη Ζάκυνθο θα λαμπαδιάσει όλο το Ιόνιο! Τόσο πετρέλαιο έχει από κάτω. Θέλουν να διαιρέσουν ένα λαό που ζει ειρηνικά, με σταθερές αξίες, χωρίς να δίνει σημασία στα Abercrombie και τις (μαϊμουδένιες) Louis Vuitton. Ένα λαό που σέβεται τους νόμους, σκέπτεται πάντα τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα και παρκάρει μόνο όπου του επιτρέπει η κείμενη νομοθεσία, που χαμογελά το πρωί στο λεωφορείο στον συμπαθή αλλόφυλο/αλλόθρησκο που τολμά να χρησιμοποιεί και αυτός τα δημόσια μέσα συγκοινωνίας και όλα αυτά παρόλο που με την παρουσία του στη χώρα μας έχει «μολύνει» αυτή την «καθαρή» κοινωνία ενώ ως πολιορκητικός κριός ήρθε να διαλύσει την αγαστή μας συνύπαρξη, να συνταράξει το αξιακό μας σύστημα (βλ. φράουλες Μανωλάδας) και να ενσπείρει τη διχόνοια σε μια κοινωνία που πάντα ομονοεί και λύνει τα προβλήματά της μόνο με το διάλογο.

Αγαπητοί μου, ζούμε εδώ και αιώνες στον όμορφο κόσμο των ψευδαισθήσεων. Τα τελευταία χρόνια όμως το γνωρίζουμε κιόλας. Το αποδεχτήκαμε και το μετατρέψαμε σε μια εμετική πραγματικότητα. Βάζουμε το κεφάλι στην άμμο και όντως πιστεύουμε ότι δε μας βλέπει κανείς. Αφού δε βλέπουμε εμείς το πρόβλημα αυτό δεν υπάρχει. Το συλλογικό μας ασυνείδητο έχει μεταμορφωθεί σε μια ενσυνείδητη παρακμή, μια αηδιαστική παραίτηση. Άνθρωποι-σκιές παραδέρνουν χωρίς πυξίδα, σκοπό και στόχο. Μια ολόκληρη γενιά νέων βλέπει τα όνειρά της να εξαφανίζονται και την πόρτα του μέλλοντος ερμητικά κλειστή καθώς προσπαθεί μάταια να αντλήσει δυνάμεις και να βρει κουράγιο στα motivational quotes του facebook. Οι μεγαλύτεροι το γύρισαν ξαφνικά στην αξία των απλών πραγμάτων στη ζωή... Το τιτίβισμα του χελιδονιού το πρωί, το πέταγμα της ακρίδας στον κάμπο, η αίσθηση του καρπουζιού στο στόμα και άλλα τέτοια παρανοϊκά. Ρε πάτε καλά; Λίγδωσε το άντερο για μερικά χρόνια και πήγατε να κατακτήσετε τον κόσμο; Με τι κότσια; Με ποια εφόδια ακριβώς; Με τα δάνεια και τις αρπαχτές; Αναθρέψατε μια γενιά παιδιών με τα έτοιμα και τα δανεικά και την κάνατε να πιστέψει ότι θα γίνει Naomi Campbell, Brad Pitt και Michael Jordan! Αντί να τους μάθετε καμιά τέχνη θελήσατε να φτιάξετε μια στρατιά από γιατρούς και δικηγόρους, το παιδί σας ήταν αιώνιος φοιτητής κι εσείς λέγατε στη θεία Κούλα ότι ο καθηγητής του τον ετοιμάζει για μεταπτυχιακά στο Harvard. Μάθατε τα παιδιά να φοβούνται τα πάντα, να είναι καχύποπτα, να μην εμπιστεύονται κανέναν και αυτό συνέβη γιατί η περίφημη δεμένη ελληνική οικογένεια ήταν μια φενάκη, μια οικογένεια Χωραφά που κρατιόταν φαινομενικά ενωμένη όσον καιρό ήταν αποκλεισμένη από τον υπόλοιπο κόσμο με την ΕΡΤ και την ΥΕΝΕΔ και τους περιορισμούς ακόμη και στην εισαγωγή μπανάνας! Το δε εκπαιδευτικό μας σύστημα βρισκόταν και βρίσκεται ακόμη παγιδευμένο ανάμεσα στις Συμπληγάδες Πέτρες των εθνοφυλετικών ιδεοληψιών από τη μία και των ψευδο-επαναστατικών θεωριών από την άλλη. Όσο τα παιδιά συνήθιζαν να βλέπουν τους πατεράδες και τις μανάδες τους να βυθίζονται στην παρακμή της μπουζουκερί και την πολιτική και την κοινωνική σκηνή βουτηγμένη στη διαφθορά, την ανικανότητα, την αναξιοκρατία, τη σκοπιμότητα, τη θρησκοληψία και τη μισαλλοδοξία, τόσο αυτά μεταμορφώνονταν σε πανίσχυρα zombies ανίκανα πια να ξεχωρίσουν ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό.

Έτσι βρεθήκαμε στο ξέφωτο μιας αποκρουστικής δυστοπίας περιμένοντας τα τέρατα στην άλλη πλευρά της πεδιάδας. Ακούμε τους βρυχηθμούς, βλέπουμε κάτι σκιές να κινούνται άτσαλα και αντί να αποδεχτούμε την κατάσταση και να επινοήσουμε όλοι μαζί ένα σχέδιο αντιμετώπισης του κινδύνου λειτουργούμε σαν μια άμορφη μάζα, τσακωνόμαστε μεταξύ μας, αφήνουμε το δήμαρχο να σκορπά τον τρόμο με τις τσιρίδες του, τον παπά να καλεί τους πιστούς σε μετάνοιες και να περιμένει το Θεό να κάνει το θαύμα του, κάποιους να λένε ότι τα τέρατα θα φύγουν από μόνα τους και όλα θα γίνουν όπως πριν και κάποιους άλλους να μοιρολογούν και να ψάχνουν για αποδιοπομπαίους τράγους... Τα τέρατα όμως δε θα πάψουν να βρυχώνται. Η επιβίωση της κοινωνίας μας θα κριθεί από την ετοιμότητα και την αποτελεσματικότητά της. Και στην περίπτωσή μας, όπως λέει γλαφυρά και ο μεγάλος Κάρολος Ντίκενς δια στόματος του Πνεύματος των Φετινών Χριστουγέννων στο γερο-Σκρουτζ όταν εκείνος το ρωτά αν θα ζήσει τελικά ο άρρωστος μικρούλης Τιμ: «Αν δεν αλλάξει τίποτα στο μέλλον, τότε κανένα από τα αδέρφια μου τ’αγέννητα ακόμη (εννοεί τα μελλοντικά Χριστούγεννα) δε θα βρει εδώ τον μικρούλη Τιμ».

Είναι σαφές ότι με το σημερινό εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι ανθρωπίνως αδύνατο να διαμορφώσουμε και ένα στιβαρό αξιακό σύστημα. Και η κρίση αντί να μας ενώνει μας απομακρύνει. Δυστυχώς τώρα αναδεικνύονται οι αδυναμίες μας σε όλο τους το μεγαλείο. Όσο λοιπόν δε γνωρίζουμε ποιος είναι και τι έπραξε για την ανθρωπότητα ο Albert Schweitzer, όσο η μοναδική μας έγνοια σε τούτο τον τόπο θα είναι οι (κουτσουρεμένες) καλοκαιρινές μας διακοπές στο Κακοσάλεσι, όσο ο ωχαδερφισμός έχει γίνει δόγμα, όσο η κλασσική μουσική μας θυμίζει κηδεία, όσο δεν έχουμε καμία αίσθηση του τι συμβαίνει πέρα από την αυλή μας, όσο η συνωμοσιολογία γίνεται ευαγγέλιο και όσο η ημιμάθεια και η αμορφωσιά είναι τίτλος τιμής (εγώ έμαθα τη ζωή στο πεζοδρόμιο, τι να μου πουν οι επιστήμονες και τα βιβλία) τότε όπως βροντοφωνάζει το Πνεύμα των Φετινών Χριστουγέννων τραβώντας το μανδύα του και δείχνοντας στον τρομοκρατημένο πια Σκρουτζ δύο μικρά και εξαθλιωμένα παιδάκια που ήταν γαντζωμένα πάνω του:

 «Άνθρωπε! Κοίταξέ τα!».

«Είναι τα παιδιά σου, Πνεύμα;» τραύλισε με κόπο ο Σκρουτζ.

«Είναι τα παιδιά των Ανθρώπων», απάντησε το Πνεύμα κοιτάζοντας τα δύο αποκρουστικά πλάσματα στα πόδια του.

«Και γαντζώθηκαν πάνω μου, για να ξεφύγουν από τους πατεράδες και τις μανάδες τους. Αυτό το αγόρι είναι η Αμορφωσιά. Κι αυτό το κορίτσι η Φτώχεια. Να φυλάγεσαι κι από τα δύο. Μα πιο πολύ από το αγόρι. Γιατί στο μέτωπό του είναι γραμμένη η καταδίκη».

Βία, ανεργία και αποσύνθεση...

Δε θα πω πολλά γιατί κατά καιρούς τα έχω γράψει στο blog μου. Μια παρατήρηση θέλω να κάνω σχετικά με τις τελευταίες εξελίξεις σε κοινωνία και οικονομία. Δυστυχώς η κατάσταση δεν εμπνέει καμία εμπιστοσύνη. Πήραμε πάλι μια παράταση από τους δανειστές μας ώστε να «φτιάξουμε τα του οίκου μας» και αντί να ομονοήσουν πολιτικές δυνάμεις και κοινωνικοί εταίροι καθιερώνοντας ένα εθνικό μορατόριουμ ώστε να σωθεί η χώρα, αυτό που παρακολουθούμε είναι ένα κρεσέντο βίας και ανομίας. Η κυβέρνηση παίζει με τη φωτιά προσπαθώντας μεν να εφαρμόσει το νόμο αλλά καταφεύγοντας σε ακραίες ενέργειες βίας που δυναμιτίζουν το ήδη πολωμένο κλίμα. Καθημερινά παρακολουθούμε συγκρούσεις των ΜΑΤ με τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας οι οποίες βέβαια αρνούνται να συναινέσουν σε βίαιες και απότομες αλλαγές. Η αντιπολίτευση προσπαθεί να αποκομίσει τα όποια πολιτικά οφέλη πρωτοστατώντας σε όλες ανεξαιρέτως τις κινητοποιήσεις ενώ η κοινωνία χάσκει αποχαυνωμένη και παγιδευμένη σε μια διελκυστίνδα μεταξύ δύο άκρων. Εν τω μεταξύ η επίσημη ανεργία σκαρφάλωσε στο 27% και φαίνεται ότι τους επόμενους μήνες θα σπάσει το φράγμα του 30%! Αυτό το νούμερο είχαν πιάσει μόνο η Αμερική μετά το μεγάλο κραχ του 1929 αλλά και η μεσοπολεμική Γερμανία λίγο πριν την άνοδο του Ναζισμού.

Είναι γνωστό ότι η μακροχρόνια ανεργία όχι μόνο διαρρηγνύει τον κοινωνικό ιστό αλλά υπονομεύει και την οικονομία. Αν δεν αναστραφεί σύντομα αυτό το θανάσιμο σπιράλ ύφεσης και ανεργίας τότε οι εξελίξεις στο κοινωνικό μέτωπο θα είναι ραγδαίες επί τα χείρω φυσικά. Μία ολόκληρη γενιά νέων βλέπει τα όνειρά της να εξαφανίζονται και την πόρτα του μέλλοντος κλειστή επ' αόριστον ενώ ένας στους τρεις Έλληνες βρίσκεται πλέον κάτω από το όριο της φτώχειας. Προσωπικά δε βλέπω φως γιατί η κοινωνία παραδέρνει ταλαιπωρημένη, εξαντλημένη και απογοητευμένη από την αναποτελεσματικότητα των εκάστοτε κυβερνήσεων να χειριστούν την κρίση. Το πρόβλημα επιδεινώνεται από την οικονομική δυσπραγία πολλών χωρών της Ευρώπης, την ασυνεννοησία μεταξύ του δημοσιονομικά υγιούς Βορρά και του καταχρεωμένου Νότου αλλά και την έλλειψη ευρωπαϊκής ηγεσίας με τόλμη και όραμα. Εδώ στην Ελλάδα η παραοικονομία, η διαφθορά, η ανομία και η έλλειψη λογοδοσίας ζουν και βασιλεύουν τρία ολόκληρα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Μόνιμα υποζύγια ο ιδιωτικός τομέας, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι ενώ η ολοκληρωτική διάλυση της μεσαίας τάξης, δηλαδή της ραχοκοκαλιάς κάθε υγιούς οικονομίας, είναι πια πολύ κοντά. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ξεφύγουμε από αυτό το τέλμα. Είναι απορίας άξιον ότι συνεχίζουμε να σερνόμαστε σε έναν αποπνικτικό βάλτο και μάλιστα έχω πλέον την πεποίθηση ότι έχουμε αρχίσει να συνηθίζουμε και την αποφορά του. Δεν είναι λοιπόν μακριά η εποχή που θα μάθουμε να ζούμε όπως τα κράτη της Βόρειας Αφρικής τα οποία συνήθισαν τα νεο-αποικιακά καθεστώτα που ανέλαβαν την τύχη των χωρών αυτών μετά την ανεξαρτησία τους από τις ξένες δυνάμεις και τώρα κινούνται μεταξύ σφύρας και άκμονος πελαγοδρομώντας ανάμεσα στην ανέχεια και την απαξίωση και ψάχνοντας ταυτότητα, προσανατολισμό και προορισμό.

Δυστυχώς οι παθογένειες του συστήματος είναι βαθιά εμπεδωμένες και πολύ δύσκολα θα εκριζωθούν. Εδώ χρειάζεται ένα μεγαλόπνοο αλλά ταυτόχρονα ρεαλιστικό αναπτυξιακό σχέδιο με έμφαση στη διαφάνεια και τις διαρθρωτικές αλλαγές. Ποιος όμως είναι αυτός που θα ηγηθεί αυτής της προσπάθειας; Αυτοί που μας έφεραν ως εδώ είναι ικανοί και έχουν τη θέληση να αναστρέψουν την πορεία προς την καταστροφή; Εκείνοι που ετοιμάζονται να μας κυβερνήσουν έχουν συναίσθηση της σοβαρότητας και της πολυπλοκότητας των προβλημάτων ή ετοιμάζονται και αυτοί να ζεστάνουν καρέκλες; Και τέλος εμείς ως κοινωνία είμαστε έτοιμοι να συναινέσουμε σε αλλαγές και τομές που θα αλλάξουν μια για πάντα τον τρόπο ζωής που ξέραμε ως τώρα; Πολύ φοβάμαι ότι έως ότου απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα θα ζούμε τον αργό και βασανιστικό θάνατο μιας κοινωνίας της οποίας το πρόσωπο έχει ήδη αρχίσει να παραμορφώνεται...

Απογοήτευση... Ελπίδα!

Είναι σαφές ότι αυτό το ζοφερό κλίμα μέσα στο οποίο ζούμε καθημερινά μας επηρεάζει βαθύτατα σαν κοινωνία. Όλοι γνωρίζουμε τις παθογένειες του συστήματος και γι'αυτό έχουμε πάψει πια να ελπίζουμε. Είναι πραγματικά δύσκολο να αναστραφεί η κατάσταση μιας και το πρόβλημα δεν είναι αμιγώς οικονομικό. Η οικονομική δυσπραγία ήταν απλώς ο καταλύτης, το τελευταίο φύλλο συκής πρίν αναδειχθεί το χαοτικό «μεγαλείο» της καταβαράθρωσης θεσμών και αξιών στον τόπο μας. Όσο δεν πιάνουμε το κουβάρι από την αρχή, όπως έκαναν για παράδειγμα οι καθημαγμένες από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανία και Ιαπωνία, όσο δεν είμαστε ικανοί να διαχωρίσουμε τη διαφορά προσώπου από το θεσμό, όπως κάνουν για παράδειγμα οι Αμερικανοί με το θεσμό της προεδρίας και όσο η Παιδεία μας είναι έρμαιο άθλιων συντεχνιακών παρατάξεων με φατριαστικές αντιλήψεις, τότε δε θα δούμε ΠΟΤΕ φως στο τούνελ. Μας περιμένει μια οικονομική και κοινωνική Κοσοβοποίηση, ένας αργός θάνατος και μια θλιβερή κατρακύλα προς την εθνική και πολιτιστική απαξίωση.

Τούτων λεχθέντων, θα ήθελα να προσθέσω και το εξής. Όσοι από εμάς εξακολουθούν να διαθέτουν ισχυρά ψυχικά αποθέματα τα οποία «συγκεντρώθηκαν» με τον καιρό στην αποθήκη της ψυχής μας, για παράδειγμα χαρούμενα παιδικά χρόνια, καλές σπουδές, δημιουργικές δουλειές, ευχάριστες καλοκαιρινές αναμνήσεις, καρδιακοί φίλοι, ζεστά Χριστούγεννα, μεγάλοι έρωτες, αξέχαστα ταξίδια, εκπλήρωση κάποιων ονείρων και επιθυμιών και τόσα άλλα, τότε είναι βέβαιο ότι θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τη λαίλαπα που έρχεται με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Θα μάθουμε να ζούμε ουσιαστικότερα και να απολαμβάνουμε τις ξεχωριστές στιγμές, να ρουφάμε το μεδούλι από τη ζωή, να πέφτουμε αλλά να σηκωνόμαστε και πάνω από όλα να πορευόμαστε με αξιοπρέπεια και αγάπη. Έτσι θα μάθουμε να ξεχωρίζουμε τι έχει αξία στη ζωή και τι όχι. Να θυμάστε ότι η αληθινή αγάπη είναι απείρως δυνατότερη από το μίσος και η ελπίδα δεν πεθαίνει ΠΟΤΕ ιδιαίτερα όταν έχουμε ένα σκοπό στη ζωή μας τον οποίο όμως να υπηρετούμε με αταλάντευτη πίστη, σιδερένια θέληση και πάθος!