Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι;

Πριν λίγo καιρό ένας καλός φίλος και παλιός μαθητής μου σε μια συζήτηση που είχαμε για την Αμερική μου είπε: «Το μότο "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι" δυστυχώς δεν απέχει πολύ από το να αντικατοπτρίζει πλήρως την πραγματικότητα».

Tο πόσο διαφωνώ με αυτό δεν μπορώ να σας το περιγράψω! Φυσικά και αντιλαμβάνομαι τις αδικίες και την αλαζονική συμπεριφορά μιας υπερδύναμης! Καταδικάζω απερίφραστα τις επεμβάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων στα εσωτερικά άλλων χωρών (εκτός και αν συντρέχουν εξαιρετικοί λόγοι όπως μια στυγνή δικτατορία, μια εθνοκάθαρση κλπ.). Όμως δεν έχω δει ποτέ κανένα να καταδικάζει με το ίδιο μένος τις αιματηρές επεμβάσεις της Ρωσίας σε Ανατολική Γερμανία, Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Αφγανιστάν και Τσετσενία, της Κίνας (που εσχάτως όλοι θαυμάζουν) στο Θιβέτ και το Ξινγιάνγκ αλλά και την άγρια καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του λαού της στα αστικά κέντρα (για κοιτάξτε οι νεότεροι τα γεγονότα στην πλατεία Τιενανμέν, τον Ιούνιο του 1989, και θα καταλάβετε τι εννοώ).

Επίσης να λάβουμε υπόψην μας ότι άλλο αντίθεση στην εξωτερική πολιτική και άλλο πολιτιστικός ρατσισμός (οι Αμερικανοί είναι ηλίθιοι, τι αμερικανιά ήταν αυτή, φονιάδες των λαών Αμερικάνοι κλπ.). Η αντίθεση σε μια πολιτική είναι κατανοητή αλλά ο ρατσισμός και η χυδαία αντιμετώπιση ενός λαού καταδεικνύει μια εξόχως συμπλεγματική συμπεριφορά, μια φοβία και μια αδυναμία υποστήριξης των δικών μας προτερημάτων. Ας μην ξεχνάμε ότι ‘καταπίνουμε’ με άνεση όλα τα αμερικανικά (υπο)προϊόντα αλλά με περισσή θρασύτητα κοροϊδεύουμε την προέλευσή τους… Να σημειώσω εδώ ότι η ίδια η κόρη της Αλέκας Παπαρήγα ήταν συμφοιτήτριά μου στο μάθημα της Φιλοσοφίας στο Αμερικανικό Κολέγιο Ελλάδος!! Οποία υποκρισία!

Για να μη μακρυγορώ θα καταλήξω σε ένα πράγμα. Αν δε γνωρίζετε κάτι ΚΑΛΑ μη σπεύσετε με άνεση να το δαιμονοποιήσετε! Έχω ταξιδέψει 3 φορές στην Αμερική, έχω διαμείνει εκεί για ένα χρονικό διάστημα, έχω σπουδάσει σε αμερικανικό εκπαιδευτικό ιδρύμα και η ειδικότητά μου είναι πάνω στην Αμερικανική Ιστορία και Πολιτική! Γνωρίστε λίγο καλύτερα αυτή τη χώρα και θα δείτε ότι δεν είναι τυχαία η χώρα που επηρεάζει, σε μια σειρά από τομείς, όλον τον πλανήτη! ΔΕΝ είναι μόνο CIA και αεροπλανοφόρα η Αμερική, ούτε Coca Cola και Mickey Mouse! Είναι τα πρώτης γραμμής εκπαιδευτικά ιδρύματα που παράγουν το 40% της παγκόσμιας έρευνας με τα 270 Νόμπελ (έναντι 101 του Ηνωμένου Βασιλείου και 76 της Γερμανίας) και τα μυριάδες επιστημονικά συγγράματα που άνοιξαν λεωφόρους προόδου στην ιατρική, τη γενετική, τη γεωργία, τους υπολογιστές κλπ. Είναι η οικονομική πρόοδος, η NASA, η Apple, τα θέατρα, ο κινηματογράφος, η συμμετοχική δημοκρατία από τη γειτονιά, η αυστηρή λογοδοσία, τα ανταποδοτικά οφέλη κλπ. Φυσικά όπως και στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου θα βρούμε ανισότητα, έγκλημα, προπαγάνδα, διαφθορά στα υψηλά κλιμάκια και άλλα.

ΟΜΩΣ το να καταδικάζουμε συλλήβδην μια χώρα με τόσα επιτεύγματα σε όλους τους τομείς νομίζω ότι ούτε μας τιμά ούτε και μας προσφέρει τίποτε. Αντιθέτως μας κρατά καθηλωμένους σε μια οπισθοδρομική αντίληψη ενώ παράλληλα καθιστά την ανικανότητά μας ακόμη πιο θλιβερή…

Το Νησί: Μια όαση μέσα στην έρημο…

Τη Δευτέρα που μας πέρασε ολοκληρώθηκε η πιο επιτυχημένη και άρτια ελληνική τηλεοπτική σειρά όλων των εποχών! Η σειρά ήταν βασισμένη στο ομώνυμο διεθνές best-seller της Αγγλίδας συγγραφέως Victoria Hislop. Η ιστορία είναι πια γνωστή σε όλους και όλες. Ξεκινά το 1939 και φτάνει έως το 2010. Πρόκειται για αληθινά γεγονότα πλεγμένα με μυθοπλασία τα οποία αφορούσαν στη ζωή των κατοίκων της Πλάκας και της Σπιναλόγκας, στην Κρήτη, οι οποίοι ήλθαν αντιμέτωποι με τη νόσο του Χάνσεν (της λέπρας). Ο αγώνας των αρρώστων της Σπιναλόγκας για επιβίωση αλλά και για τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής τους αποτυπώνεται αριστουργηματικά ενώ παράλληλα τονίζεται με έμφαση και ο αγώνας των κατοίκων της Πλάκας να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στο κοινωνικό στίγμα. Το Νησί είναι ένας ύμνος στη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης και παράλληλα μια συναρπαστική αφήγηση πολλών προσωπικών ιστοριών με φόντο τα ιστορικά και κοινωνικοπολιτικά γεγονότα του δεύτερου μισού του 20^ου αιώνα.

Πραγματικά δεν έχω δει κάτι ανάλογο στην ελληνική μικρή (και μεγάλη) οθόνη. Από που να ξεκινήσω… Η σκηνοθεσία ήταν εξαιρετική με αργά πλάνα συνοδευόμενα από την κατάλληλη μουσική ενώ η φωτογραφία ήταν για βραβείο Emmy! Οι εικόνες που αποτύπωναν το γοητευτικό Κρητικό τοπίο ήταν μεθυστικές, λυρικές, μαγευτικές! Ο σκηνοθέτης έδινε μεγάλη έμφαση στα κοντινά πλάνα και κυριολεκτικά κόλλαγε την κάμερα στα πρόσωπα ώστε να αποδώσει με ακρίβεια όλο τον πλούτο των συναισθημάτων του κάθε ήρωα της ιστορίας. Τα μάτια του κάθε ηθοποιού καθρέφτιζαν άμεσα και την ψυχική του διάθεση. Η χρήση των γκρο πλαν από τον ταλαντούχο Κρητικό σκηνοθέτη, Θοδωρή Παπαδουλάκη, ήταν συγκλονιστική και κάθε καρέ που άλλαζε ήταν σαν πίνακας ζωγραφικής. Θυμάμαι, για παράδειγμα, τη χαρακτηριστική εικόνα μιας βροχερής ημέρας στη Σπιναλόγκα όπου το πλάνο εστιάζει στα αριστερά σε μια μικρή ορειχάλκινη καμπάνα που τη μαστιγώνει αλύπητα η βροχή ενώ στα δεξιά και στο βάθος, σε θολό πλάνο, μια μαυροφορεμένη γριά έρχεται προς την κατεύθυνση του θεατή κάνοντας το σταυρό της. Στο background ακούμε το σκουριασμένο και μονότονο ήχο μιας κρητικής λύρας ενώ μια βαθιά και αισθαντική μουσική πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα…

Τα πάντα ήταν προσεγμένα και φτιαγμένα με μια τελειότητα η οποία θύμιζε πανάκριβες Χολυγουντιανές παραγωγές! Η ασύλληπτη φωτογραφία σε μετέφερε νοητά στα μέρη όπου διαδραματιζόταν η κάθε ιστορία. Η μουσική του επίσης ταλαντούχου Μίνωα Μάτσα ήταν ένα συναρπαστικό όσο και συγκινητικό fusion ηλεκτρονικών και παραδοσιακών μελωδιών με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τα tracks «Άγρια Βουνά» όπου η συγκλονιστική κρητική λύρα σε ξεσηκώνει και σε ταξιδεύει στο αδάμαστο κρητικό τοπίο και «Ένα Γράμμα Απέναντι» όπου η σαγηνευτική μελωδία του πιάνου σε γαληνεύει και σε ταξιδεύει σε πανέμορφα θαλασσινά τοπία. Το μακιγιάζ ήταν εξαιρετικά ρεαλιστικό και την επαγγελματική δουλειά των αδελφών Γιώργου και Ρούλη Αλαχούζου πολύ δύσκολα θα την ξανασυναντήσουμε στις οθόνες μας. Δείγμα της δουλειάς τους θα δούμε και πάλι στο φιλμ «Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου, μέρος Β’». Η αληθοφάνεια των διαλόγων ήταν εκπληκτική με έμφαση στο τοπικό ιδίωμα ενώ τα γυρίσματα στους πραγματικούς τόπους όπου και διαδραματίστηκαν τα γεγονότα προσέδιδαν στο σήριαλ μια έντονη αίσθηση ρεαλισμού.

Οι ηθοποιοί αλλά και οι κομπάρσοι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό ακολουθώντας με ευλαβική προσήλωση τις οδηγίες του ευρηματικού όσο και εμπνευσμένου σκηνοθέτη. Μελέτησαν για καιρό τους ρόλους τους, ξεσκονίζοντας αρχεία και αναζητώντας πληροφορίες από τους τελευταίους (και θεραπευμένους πια) χανσενικούς στο Νοσοκομείο λοιμωδών νόσων «Αγία Βαρβάρα». Απορίας άξιον είναι να βλέπεις τον εξαιρετικό Τάσο Νούσια στο ρόλο του Αθηναίου δικηγόρου Νίκου Παπαδημητρίου να δίνει ρεσιτάλ ηθοποιίας ενώ μόλις ένα χρόνο νωρίτερα είχε αναλωθεί στην ταινία «I Love Karditsa» αναπαριστώντας ένα κακέκτυπο Ιταλού μαφιόζου. Και όμως είναι ο ίδιος ηθοποιός! Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και οι καλοί ηθοποιοί χρειάζονται το κατάλληλο ερέθισμα, κλίμα και υποστήριξη ώστε να αποδώσουν τα μέγιστα.

Το αποτέλεσμα αυτής της μεγαλειώδους προσπάθειας μας διδάσκει ένα πράγμα. Όταν εργαζόμαστε με επαγγελματισμό, ενωμένοι, αφοσιωμένοι και προσηλωμένοι σε αυτό που κάνουμε, χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς, τότε παράγουμε ποιοτικό και αξιόλογο έργο. Στην Ελλάδα έχουμε ανθρώπους με όρεξη, ταλέντο και φιλοδοξία οι οποίοι επιθυμούν να προσφέρουν τον καλύτερό τους εαυτό για να δημιουργήσουν κάτι σπάνιο και εξαιρετικό. Το Νησί διατρανώνει πανηγυρικά αυτό που λέω! Η δουλειά έγινε από Έλληνες συντελεστές οι οποίοι έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό και επέστρεψαν με εφόδια ώστε να φτιάξουν κάτι δικό τους, στον τόπο τους!

Γιατί να μην είναι λοιπόν αυτός ο κανόνας αφού όντως μπορούμε; Γιατί οι καλύτεροι και οι εξυπνότεροι φεύγουν με βήμα ταχύ προς άλλες πολιτείες; Γιατί το Νησί να είναι η εξαίρεση; Οι ερωτήσεις είναι φυσικά ρητορικές. Όλοι μας γνωρίζουμε την απάντηση σε αυτό. Το Νησί ήταν μια υπενθύμιση, ίσως η τελευταία υπενθύμιση, ότι όταν έχουμε ένα όραμα και εργαζόμαστε σκληρά ώστε να το φέρουμε εις πέρας, τότε κάνουμε μικρά θαύματα. Ας μην ξεχνάμε ότι η ομαδική δουλειά, το δημιουργικό πνεύμα, η φιλομάθεια, η άμιλλα και ο σεβασμός σε αρχές και αξίες ήταν αρετές που γεννήθηκαν σε τούτον εδώ τον τόπο. Στην πορεία της ιστορίας πήραμε λάθος δρόμο, χαθήκαμε σε σκοτεινά μονοπάτια και αρνηθήκαμε πεισματικά να αλλάξουμε ρότα. Φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα και για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια αντιμετωπίζουμε το φάσμα της καταστροφής από δικά μας εγκληματικά λάθη, ασυγχώρητες παραλείψεις και συνεχή στραβοπατήματα. Αρνούμαστε να δούμε τη σκληρή πραγματικότητα στα μάτια και βαυκαλιζόμαστε με στρεβλά ιδεολογήματα περασμένων και μακρινών μεγαλείων!

Το σημερινό παράδειγμα του Νησιού και η ενθουσιώδης ανταπόκριση του κοινού σε αυτό θα έπρεπε να μας προβληματίσει έντονα και να μας ξυπνήσει από το λήθαργο της αδιαφορίας και της απαξίωσης στον οποίο έχουμε περιπέσει. Ήταν μια πραγματική όαση μέσα στην έρημο αλλά όταν ξυπνήσουμε η όαση αυτή δε θα είναι τίποτε άλλο παρά ένας μακρινός αντικατοπτρισμός…

Good night and good luck...

Μόλις παρακολούθησα την εξαιρετική εκπομπή του Παύλου Τσίμα ΕΡΕΥΝΑ. Ασχολείτο με το θέμα της πιθανής αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Θα πω ένα πράγμα μόνο. Ότι και να κάνουμε, επιμήκυνση με παράλληλο δανεισμό, αναδιάρθρωση, κούρεμα, στάση πληρωμών κλπ. τίποτε δεν πρόκειται να μας σώσει ακόμη και αν ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Ισημερινού όπως ευαγγελίζεται εσχάτως το ντοκυμαντέρ Debtocracy. Και αυτό γιατί η εξαθλίωση στις χώρες του Ισημερινού και της Αργεντινής μετά την παύση πληρωμών ήταν γιγαντιαία ενώ οι χώρες αυτές δεν έχουν τη δυνατότητα διεθνούς δανεισμού αλλά όμως επωφελούμενες από τη διεθνή άνοδο τιμών σε πρώτες ύλες και τρόφιμα, κατάφεραν μέσω των εξαγωγών τους, να παράξουν από μόνες τους κάποια σημαντικά πρωτογενή πλεονάσματα αφού ο Ισημερινός έχει μεγάλα πετρελαϊκά αποθέματα και ισοσκελισμένο προϋπολογισμό ενώ η Αργεντινή είναι από τις πρώτες διεθνώς χώρες σε εξαγωγές τροφίμων (πρώτη στα βοοειδή).

Σε εμάς αυτό το σενάριο ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ! Εμείς τι θα εξάγουμε εκτός από κολοκυθάκια, ροδάκινα και ελιές; Η Ελλάδα το 2010 είχε εξαγωγές 16 δις ευρώ και εισαγωγές 46 δις ευρώ! Και δεύτερον ότι και να μας επιβληθεί, ότι και να συμφωνηθεί δεν έχει ΚΑΜΙΑ δυνατότητα επιτυχίας όσο οι κρατικές υπηρεσίες δεν μπορούν και δεν επιθυμούν να πατάξουν τη διαφθορά και τη φοροδιαφυγή! Από την παράνομη εργασία και τη φοροδιαφυγή η Ελλάδα χάνει ετησίως 30 δις ευρώ! Θα πάρουμε λοιπόν άλλο ένα δάνειο για να αποπληρώσουμε το προηγούμενο δάνειο, θα συμφωνήσουμε ενδεχομένως και σε μια επιμήκυνση, τα μέτρα σκληρής λιτότητας θα συνεχίζονται επ’αόριστον και αφού οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές δε θα έχουν επιτευχθεί μέσα στα επόμενα 2 με 3 χρόνια και σιγά-σιγά ο συστημικός κίνδυνος για την Ευρωζώνη θα καθίσταται μικρότερος και πιο ελεγχόμενος, θα μας τραβήξουν μια γερή αναδιάρθρωση και τότε ετοιμαστείτε να κατέβουμε όλοι μαζί στην πλατεία Συντάγματος με τις άδειες κατσαρόλες όπως έγινε στην Αργεντινή το 2001! Good night and good luck λοιπόν…