Τη Δευτέρα που μας πέρασε ολοκληρώθηκε η πιο επιτυχημένη και άρτια ελληνική τηλεοπτική σειρά όλων των εποχών! Η σειρά ήταν βασισμένη στο ομώνυμο διεθνές best-seller της Αγγλίδας συγγραφέως Victoria Hislop. Η ιστορία είναι πια γνωστή σε όλους και όλες. Ξεκινά το 1939 και φτάνει έως το 2010. Πρόκειται για αληθινά γεγονότα πλεγμένα με μυθοπλασία τα οποία αφορούσαν στη ζωή των κατοίκων της Πλάκας και της Σπιναλόγκας, στην Κρήτη, οι οποίοι ήλθαν αντιμέτωποι με τη νόσο του Χάνσεν (της λέπρας). Ο αγώνας των αρρώστων της Σπιναλόγκας για επιβίωση αλλά και για τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής τους αποτυπώνεται αριστουργηματικά ενώ παράλληλα τονίζεται με έμφαση και ο αγώνας των κατοίκων της Πλάκας να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στο κοινωνικό στίγμα. Το Νησί είναι ένας ύμνος στη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης και παράλληλα μια συναρπαστική αφήγηση πολλών προσωπικών ιστοριών με φόντο τα ιστορικά και κοινωνικοπολιτικά γεγονότα του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα.
Πραγματικά δεν έχω δει κάτι ανάλογο στην ελληνική μικρή (και μεγάλη) οθόνη. Από που να ξεκινήσω… Η σκηνοθεσία ήταν εξαιρετική με αργά πλάνα συνοδευόμενα από την κατάλληλη μουσική ενώ η φωτογραφία ήταν για βραβείο Emmy! Οι εικόνες που αποτύπωναν το γοητευτικό Κρητικό τοπίο ήταν μεθυστικές, λυρικές, μαγευτικές! Ο σκηνοθέτης έδινε μεγάλη έμφαση στα κοντινά πλάνα και κυριολεκτικά κόλλαγε την κάμερα στα πρόσωπα ώστε να αποδώσει με ακρίβεια όλο τον πλούτο των συναισθημάτων του κάθε ήρωα της ιστορίας. Τα μάτια του κάθε ηθοποιού καθρέφτιζαν άμεσα και την ψυχική του διάθεση. Η χρήση των γκρο πλαν από τον ταλαντούχο Κρητικό σκηνοθέτη, Θοδωρή Παπαδουλάκη, ήταν συγκλονιστική και κάθε καρέ που άλλαζε ήταν σαν πίνακας ζωγραφικής. Θυμάμαι, για παράδειγμα, τη χαρακτηριστική εικόνα μιας βροχερής ημέρας στη Σπιναλόγκα όπου το πλάνο εστιάζει στα αριστερά σε μια μικρή ορειχάλκινη καμπάνα που τη μαστιγώνει αλύπητα η βροχή ενώ στα δεξιά και στο βάθος, σε θολό πλάνο, μια μαυροφορεμένη γριά έρχεται προς την κατεύθυνση του θεατή κάνοντας το σταυρό της. Στο background ακούμε το σκουριασμένο και μονότονο ήχο μιας κρητικής λύρας ενώ μια βαθιά και αισθαντική μουσική πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα…
Τα πάντα ήταν προσεγμένα και φτιαγμένα με μια τελειότητα η οποία θύμιζε πανάκριβες Χολυγουντιανές παραγωγές! Η ασύλληπτη φωτογραφία σε μετέφερε νοητά στα μέρη όπου διαδραματιζόταν η κάθε ιστορία. Η μουσική του επίσης ταλαντούχου Μίνωα Μάτσα ήταν ένα συναρπαστικό όσο και συγκινητικό fusion ηλεκτρονικών και παραδοσιακών μελωδιών με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τα tracks «Άγρια Βουνά» όπου η συγκλονιστική κρητική λύρα σε ξεσηκώνει και σε ταξιδεύει στο αδάμαστο κρητικό τοπίο και «Ένα Γράμμα Απέναντι» όπου η σαγηνευτική μελωδία του πιάνου σε γαληνεύει και σε ταξιδεύει σε πανέμορφα θαλασσινά τοπία. Το μακιγιάζ ήταν εξαιρετικά ρεαλιστικό και την επαγγελματική δουλειά των αδελφών Γιώργου και Ρούλη Αλαχούζου πολύ δύσκολα θα την ξανασυναντήσουμε στις οθόνες μας. Δείγμα της δουλειάς τους θα δούμε και πάλι στο φιλμ «Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου, μέρος Β’». Η αληθοφάνεια των διαλόγων ήταν εκπληκτική με έμφαση στο τοπικό ιδίωμα ενώ τα γυρίσματα στους πραγματικούς τόπους όπου και διαδραματίστηκαν τα γεγονότα προσέδιδαν στο σήριαλ μια έντονη αίσθηση ρεαλισμού.
Οι ηθοποιοί αλλά και οι κομπάρσοι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό ακολουθώντας με ευλαβική προσήλωση τις οδηγίες του ευρηματικού όσο και εμπνευσμένου σκηνοθέτη. Μελέτησαν για καιρό τους ρόλους τους, ξεσκονίζοντας αρχεία και αναζητώντας πληροφορίες από τους τελευταίους (και θεραπευμένους πια) χανσενικούς στο Νοσοκομείο λοιμωδών νόσων «Αγία Βαρβάρα». Απορίας άξιον είναι να βλέπεις τον εξαιρετικό Τάσο Νούσια στο ρόλο του Αθηναίου δικηγόρου Νίκου Παπαδημητρίου να δίνει ρεσιτάλ ηθοποιίας ενώ μόλις ένα χρόνο νωρίτερα είχε αναλωθεί στην ταινία «I Love Karditsa» αναπαριστώντας ένα κακέκτυπο Ιταλού μαφιόζου. Και όμως είναι ο ίδιος ηθοποιός! Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και οι καλοί ηθοποιοί χρειάζονται το κατάλληλο ερέθισμα, κλίμα και υποστήριξη ώστε να αποδώσουν τα μέγιστα.
Το αποτέλεσμα αυτής της μεγαλειώδους προσπάθειας μας διδάσκει ένα πράγμα. Όταν εργαζόμαστε με επαγγελματισμό, ενωμένοι, αφοσιωμένοι και προσηλωμένοι σε αυτό που κάνουμε, χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς, τότε παράγουμε ποιοτικό και αξιόλογο έργο. Στην Ελλάδα έχουμε ανθρώπους με όρεξη, ταλέντο και φιλοδοξία οι οποίοι επιθυμούν να προσφέρουν τον καλύτερό τους εαυτό για να δημιουργήσουν κάτι σπάνιο και εξαιρετικό. Το Νησί διατρανώνει πανηγυρικά αυτό που λέω! Η δουλειά έγινε από Έλληνες συντελεστές οι οποίοι έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό και επέστρεψαν με εφόδια ώστε να φτιάξουν κάτι δικό τους, στον τόπο τους!
Γιατί να μην είναι λοιπόν αυτός ο κανόνας αφού όντως μπορούμε; Γιατί οι καλύτεροι και οι εξυπνότεροι φεύγουν με βήμα ταχύ προς άλλες πολιτείες; Γιατί το Νησί να είναι η εξαίρεση; Οι ερωτήσεις είναι φυσικά ρητορικές. Όλοι μας γνωρίζουμε την απάντηση σε αυτό. Το Νησί ήταν μια υπενθύμιση, ίσως η τελευταία υπενθύμιση, ότι όταν έχουμε ένα όραμα και εργαζόμαστε σκληρά ώστε να το φέρουμε εις πέρας, τότε κάνουμε μικρά θαύματα. Ας μην ξεχνάμε ότι η ομαδική δουλειά, το δημιουργικό πνεύμα, η φιλομάθεια, η άμιλλα και ο σεβασμός σε αρχές και αξίες ήταν αρετές που γεννήθηκαν σε τούτον εδώ τον τόπο. Στην πορεία της ιστορίας πήραμε λάθος δρόμο, χαθήκαμε σε σκοτεινά μονοπάτια και αρνηθήκαμε πεισματικά να αλλάξουμε ρότα. Φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα και για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια αντιμετωπίζουμε το φάσμα της καταστροφής από δικά μας εγκληματικά λάθη, ασυγχώρητες παραλείψεις και συνεχή στραβοπατήματα. Αρνούμαστε να δούμε τη σκληρή πραγματικότητα στα μάτια και βαυκαλιζόμαστε με στρεβλά ιδεολογήματα περασμένων και μακρινών μεγαλείων!
Το σημερινό παράδειγμα του Νησιού και η ενθουσιώδης ανταπόκριση του κοινού σε αυτό θα έπρεπε να μας προβληματίσει έντονα και να μας ξυπνήσει από το λήθαργο της αδιαφορίας και της απαξίωσης στον οποίο έχουμε περιπέσει. Ήταν μια πραγματική όαση μέσα στην έρημο αλλά όταν ξυπνήσουμε η όαση αυτή δε θα είναι τίποτε άλλο παρά ένας μακρινός αντικατοπτρισμός…
No comments:
Post a Comment