Σε μια καστρόπολη θα ζήσω ονειρική,
μακριά από αρλεκίνους και ταρτούφους, μακριά από επίδοξους σωτήρες και μεγαλόσχημους αρχοντοχωριάτες, χαμαιλέοντες που κρύβονται στα δύσκολα αλλά και
ποντικούς που με προθυμία περισσή ροκανίζουν το δοκάρι. Εκεί θα βρω γαλήνη, θα
ξυπνώ το πρωί περιμένοντας την άμπωτη ώστε να κινήσω για την τοπική αγορά για
να διαλέξω νόστιμα τυριά, ζουμερά λαχανικά και φρέσκα φρούτα από την ευλογημένη
γη της Νορμανδίας. Επιστρέφοντας θα διασχίζω τα μεσαιωνικά σοκάκια και θα περνώ
δίπλα από τους παλιούς πετρόκτιστους τοίχους που θα μου ψιθυρίζουν αιώνες
ιστορίας, θα πειράζω τον ευτραφή αββά με τα κατακόκκινα μάγουλα, θα τραγουδώ
ρομαντικές άριες με τον κουρέα από τη Νάπολη, θα ακούω τα κουτσομπολιά της
ημέρας από το φούρναρη με τα παχιά κατάλευκα στριφτά μουστάκια και το
εντυπωσιακό ψηλό άσπρο καπέλο που μοιάζει με λοφίο ενώ θα απλώνω μια στρώση από
ολόφρεσκο αγελαδινό βούτυρο σε μια αφράτη φρεσκοψημένη μπαγκέτα...
Και καθώς θα φτάνω στο κατώφλι του μικρού
μου σπιτικού και θα διαβαίνω την εκατόχρονη ξύλινη πόρτα του, εκεί στην πίσω
μεριά του αββαείου, όπου τα βράδια το σκοτάδι είναι πηχτό και του χρόνου ο
άνεμος λυσσομανά αλλά όταν γλυκοχαράζει τα ζωηρά τιτιβίσματα από τα χελιδόνια, και
η ευωδιά από το θυμάρι και τα αγριολούλουδα ξυπνούν ευχάριστα όλες μου τις
αισθήσεις, θα κοντοσταθώ δίπλα στο στενό παράθυρο, θα ατενίσω τον απέραντο
ωκεανό και θα αναλογιστώ ως άλλος Βίκτωρ Ουγκώ στη νήσο Guernsey που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, ότι: Η
ζωή είναι ωραία όταν τη ζεις με πάθος! Βρες το δικό σου μονοπάτι, πέτα τη μάσκα
που σου έμαθαν να φοράς και άδραξε τη μέρα. Σήμερα, γιατί αύριο θα είναι πολύ
αργά και όπως έχει πει και ο ίδιος ο Ουγκώ: «Δεν είναι τίποτα να πεθάνεις.
Είναι τρομακτικό να μη ζεις». Σε μια καστρόπολη θα ζήσω ονειρική, εκεί στο Mont St. Michel της Νορμανδίας...
4 comments:
χαχαχχαχααχχ come on John , you can do better than that.
Ομορφο το σκηνικο που περιγραφετε αν και σε μολις μερικες αραδες τα μισα αφορουν το φαγητο(ολιγον ειρωνικο εν μεσω τετοιας κρισης) ,μα με τον κινδυνο να ακουστουμε πιο ρεαλιστες απο οτι αρμοζει σε ενα τετοιο κειμενο, παραλειπετε να μας αναφερετε ποιος θα την πληρωση αυτη την αποδραση απο την μουντη καθημερινοτητα μας στα μεσαιωνικα σοκακια?????Και οχι δν ειμαι αρκετα ρηχος, θα το ηθελα πολυ να βρεθω και εγω σε μια τετοια καστροπολη να διαβαζω Dostoyevsky και να χανομαι στα πλανα των μοναδικων ταινιων του Bergman ,but in the end of the day someone has to pay the bills , NO?
Αγαπητέ anonymous εφόσον είναι όνειρο κανείς δε χρειάζεται να πληρώσει... Enjoy it χωρίς ρεαλιστικές περιστροφές...
Iσως και να εχετε δικιο μεσιε.Ειναι απλα η διαρκης μιζερια που διαχεεται σε ολοκληρη την καθημερινοτητα μας σημερα, που δυσκολευεται κανεις να αποδρασει στο ονειρο , γιατι οι καταιγιστικες αναγκες και τα προβληματα μας τραβανε απο τον ουρανο προς την γη με περισση μανια , σαν τον Guido(mastroianni) στο κορυφαιο 8 1/2 , ισως και να ειναι επικινδυνη αυτη η οριακη πορεια αναμεσα στο φανταστικο και στο πραγματικο, μα παραλληλα να ειναι και τοσο απαραιτητη σαν οξυγονο , η ελπιδα για το καλυτερο, το μονο που μας εμεινε πια, "hope is a good thing ,maybe the best of things and no good thing ever dies", καλο βραδυ μεσιε.
Ευχαριστώ για τα όμορφα και στοχαστικά σας σχόλια αγαπητέ anonymous...
Post a Comment