Απογοήτευση... Ελπίδα!

Είναι σαφές ότι αυτό το ζοφερό κλίμα μέσα στο οποίο ζούμε καθημερινά μας επηρεάζει βαθύτατα σαν κοινωνία. Όλοι γνωρίζουμε τις παθογένειες του συστήματος και γι'αυτό έχουμε πάψει πια να ελπίζουμε. Είναι πραγματικά δύσκολο να αναστραφεί η κατάσταση μιας και το πρόβλημα δεν είναι αμιγώς οικονομικό. Η οικονομική δυσπραγία ήταν απλώς ο καταλύτης, το τελευταίο φύλλο συκής πρίν αναδειχθεί το χαοτικό «μεγαλείο» της καταβαράθρωσης θεσμών και αξιών στον τόπο μας. Όσο δεν πιάνουμε το κουβάρι από την αρχή, όπως έκαναν για παράδειγμα οι καθημαγμένες από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανία και Ιαπωνία, όσο δεν είμαστε ικανοί να διαχωρίσουμε τη διαφορά προσώπου από το θεσμό, όπως κάνουν για παράδειγμα οι Αμερικανοί με το θεσμό της προεδρίας και όσο η Παιδεία μας είναι έρμαιο άθλιων συντεχνιακών παρατάξεων με φατριαστικές αντιλήψεις, τότε δε θα δούμε ΠΟΤΕ φως στο τούνελ. Μας περιμένει μια οικονομική και κοινωνική Κοσοβοποίηση, ένας αργός θάνατος και μια θλιβερή κατρακύλα προς την εθνική και πολιτιστική απαξίωση.

Τούτων λεχθέντων, θα ήθελα να προσθέσω και το εξής. Όσοι από εμάς εξακολουθούν να διαθέτουν ισχυρά ψυχικά αποθέματα τα οποία «συγκεντρώθηκαν» με τον καιρό στην αποθήκη της ψυχής μας, για παράδειγμα χαρούμενα παιδικά χρόνια, καλές σπουδές, δημιουργικές δουλειές, ευχάριστες καλοκαιρινές αναμνήσεις, καρδιακοί φίλοι, ζεστά Χριστούγεννα, μεγάλοι έρωτες, αξέχαστα ταξίδια, εκπλήρωση κάποιων ονείρων και επιθυμιών και τόσα άλλα, τότε είναι βέβαιο ότι θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τη λαίλαπα που έρχεται με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Θα μάθουμε να ζούμε ουσιαστικότερα και να απολαμβάνουμε τις ξεχωριστές στιγμές, να ρουφάμε το μεδούλι από τη ζωή, να πέφτουμε αλλά να σηκωνόμαστε και πάνω από όλα να πορευόμαστε με αξιοπρέπεια και αγάπη. Έτσι θα μάθουμε να ξεχωρίζουμε τι έχει αξία στη ζωή και τι όχι. Να θυμάστε ότι η αληθινή αγάπη είναι απείρως δυνατότερη από το μίσος και η ελπίδα δεν πεθαίνει ΠΟΤΕ ιδιαίτερα όταν έχουμε ένα σκοπό στη ζωή μας τον οποίο όμως να υπηρετούμε με αταλάντευτη πίστη, σιδερένια θέληση και πάθος!

Zombieland…

Σας ξενίζει ο τίτλος του άρθρου; Θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως. Είμαστε zombies και δεν το έχουμε πάρει ακόμη χαμπάρι. Περιφερόμαστε σαν τους χαρακτήρες του Lost σε μια ξεχασμένη νησίδα, στην άκρη της Μεσογείου, και δεν έχουμε καταλάβει ότι είμαστε κλινικά νεκροί. Η χώρα μας μοιάζει με τον Μπέρνυ από την κωμωδία «Τρελό Σαββατοκύριακο στου Μπέρνυ» στην οποία οι ήρωες της ταινίας μεταχειρίζονται, για ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο, το πτώμα του σα μαριονέτα ώστε όλοι να πιστεύουν ότι ζει και είναι καλά! Τι θέλω να πω μ'αυτό;

Εξακολουθούμε να στρουθοκαμηλίζουμε ακόμη και τώρα. Χωρίς να έχουμε κάνει το παραμικρό πιστεύουμε στο ελληνικό θαύμα και απλώς περιμένουμε να συμβεί. Μπλοφάρουν οι δανειστές μας και δε θα μας διώξουν ποτέ από την Ευρωζώνη, η ανάπτυξη είναι θέμα μηνών, θα μας χαρίσουν τα χρέη και άλλα τέτοια φαιδρά ακούμε συνεχώς. Αντί να ενωθούμε σα μια γροθιά ώστε να αντιμετωπίσουμε την κρίση με παρρησία και θάρρος, το ρίξαμε στο νέο δίπολο. ΝΔ και Σύριζα στα μαρμαρένια αλώνια! Η γελοιότητά μας έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Και ξεκινώ με μερικά απλά πραγματάκια.

Στην Ελλάδα, σύμφωνα με επίσημες έρευνες, το 85% των φόρων καταλήγουν σε παράνομους διορισμούς, απίστευτες σπατάλες και μίζες. Ο υπερτροφικός και δυσλειτουργικός Δημόσιος τομέας διατηρείται ανέπαφος και δεν υπάρχει καμία πρόθεση να πειραχτεί. Ο Τσίπρας θα διορίσει κι άλλους, ο Βενιζέλος δε θα απολύσει κανέναν και ο Σαμαράς θα συνεχίσει να μισθοδοτεί τους υπαλλήλους των οργανισμών που θα κλείνουν, για 3 ακόμη χρόνια!! Παράνοια σε όλο της το μεγαλείο. Εν τω μεταξύ οι ιδιωτικοί υπάλληλοι πετιούνται στο δρόμο σε χρόνο dt, η φοροδιαφυγή έχει χτυπήσει κόκκινο, η σπατάλη συνεχίζεται, ενώ η διαφθορά και η διαπλοκή βασιλεύουν. Ο πολίτης αυτής εδώ της χώρας παρασύρεται από τα καθρεφτάκια και τις βαρύγδουπες υποσχέσεις γιατί ακόμη περιμένει από τον πολιτικό να τον «τακτοποιήσει» εις βάρος του συμπολίτη του. Ο πολιτικός πολιτισμός μας ήταν, είναι και θα παραμείνει στο ναδίρ γιατί ο σκοπός του Έλληνα πολίτη είναι πρωτίστως η συναλλαγή με το σύστημα και όχι η βελτιστοποίησή του.

Είχαμε άλλωστε ποτέ ένα κράτος που να προάγει την ισονομία, τη συμμετοχική δημοκρατία, το σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, τη συμπόνοια και το σεβασμό στους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, την ανεξιθρησκεία, την ανοχή στη διαφορετικότητα, την περιβαλλοντική συνείδηση, τις αρετές της άμιλλας και της αμοιβαιότητας, την αξιοκρατία, την ευθυκρισία; Το ερώτημα είναι ρητορικό φυσικά…

Το συμπέρασμα είναι πως ακόμη και χωρίς μνημόνιο θα πρέπει να κόψουμε κράτος και να πουλήσουμε κάποια περιουσιακά στοιχεία, να πατάξουμε τη φοροδιαφυγή, να επιβάλλουμε παντού πόθεν έσχες, να χτυπήσουμε την τερατώδη γραφειοκρατία και να σταματήσουμε την καχυποψία προς τα ξένα επενδυτικά κεφάλαια μέχρι να ορθοποδήσουμε σαν οικονομία. Με ύφεση της τάξης του 5-6%, με τις ελάχιστες εναπομείνασες σημαντικές ελληνικές επιχειρήσεις έτοιμες να φύγουν εκτός Ελλάδος, με το γραφειοκρατικό τέρας του δημοσίου αλώβητο και τη διαφθορά ακμάζουσα, κανένα χρέος δεν είναι βιώσιμο, ούτε καν το μηδενικό. Αν δεν αποδομηθεί αυτό το λαϊκίστικο μοντέλο συντεχνιακών και μικροκομματικών αντιλήψεων δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα για αναστροφή ούτε καν δια της βίας.

Έχω πει επανειλημμένως ότι όταν πιάσεις πάτο δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα αρχίσεις να ανεβαίνεις κιόλας. Μπορεί να μείνεις εκεί για πάντα. Και εμείς δεν έχουμε πιάσει ακόμη πάτο. Θα πάμε πολλά χρόνια πίσω ενώ θα υποβαλλόμαστε σε συνεχή και εξουθενωτικά μέτρα τα οποία και θα αφανίσουν σταδιακά τη μεσαία τάξη. Βέβαια οι αντοχές της κοινωνίας είναι λίγες οπότε θα κινούμαστε διαρκώς μεταξύ περιστασιακών, αστικών μίνι-εξεγέρσεων και πλήρους αποχαύνωσης και μοιρολατρείας. Η μαύρη οικονομία, η διαφθορά και οι ανισότητες θα γιγαντωθούν και φυσικά θα την πληρώνουν πάντα οι έντιμοι και τα κορόιδα! Αυτή θα είναι η εξέλιξη για την επόμενη δεκαετία χωρίς να αποκλείω και το ατυχές συμβάν της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και βίαιης επιστροφής στην Αλβανία του '50!! Αν συνεχίσουμε σε αυτό το ολισθηρό μονοπάτι οι καλύτεροι και οι εξυπνότεροι θα φύγουν με βήμα ταχύ προς άλλες πολιτείες…

Η κατάσταση δεν αναστρέφεται με τα λόγια. Η καταβαράθρωση αρχών και αξιών, η συστηματική απαξίωση των θεσμών και η έλλειψη σεβασμού στους νόμους τους κράτους, μας έφεραν στο απροχώρητο. Ακόμη και τώρα όμως δε λέμε να βάλουμε μυαλό. Κινούμαστε στη χαοτική διελκυστίνδα μεταξύ παροιμιώδους ανικανότητας και άκρατου λαϊκισμού ενώ με χαρά παίρνουμε και πάλι θέση σε αντίπαλα στρατόπεδα. Ψηφίζουμε «ανακυκλωμένα υλικά» και δεν εμπιστευόμαστε τίποτε το καινούργιο. Αναζητούμε «Μεσσίες» και σωτήρες χωρίς να κουνήσουμε το δάχτυλό μας. Έχουμε καταντήσει γραφικοί και μοιρολάτρες. Πολύ λογικά λοιπόν η Ευρώπη πράγματι κάποια στιγμή θα μας «ξεράσει» σα χαλασμένο kebab, όπως πολύ δηκτικά ανέφερε ό δημοσιογράφος του BBC, Jeremy Paxman.

Είναι κρίμα, πολύ κρίμα. Τα όνειρα μιας ίσως και δύο γενεών απειλούνται με ολοκληρωτική εξαφάνιση. Χρειαζόμαστε ένα όραμα και διάθεση για πρόοδο ώστε να κάνουμε το θαύμα. Μπορεί όντως η ομαδική δουλειά, το δημιουργικό πνεύμα, η φιλομάθεια, η άμιλλα και ο σεβασμός σε αρχές και αξίες να ήταν αρετές που γεννήθηκαν εδώ. Όμως στον ίδιο ακριβώς τόπο «θάφτηκαν» και λησμονήθηκαν επί μακρόν. Δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ αυτό το παραμύθι. Κάποια στιγμή θα την πατήσουμε σαν τον ψεύτη βοσκό με τα πρόβατα, από το μύθο του Αισώπου, αλλά τότε θα είναι πολύ αργά. Η χώρα μας θυμίζει τον «Τιτανικό». Ξέρετε όμως τι είναι να είσαι επιβάτης του Τιτανικού, να βλέπεις το παγόβουνο να πλησιάζει επικίνδυνα, στην πλώρη να υπάρχει μια πινακίδα που να λέει «Ζητείται καπετάνιος» κι εσύ να τσακώνεσαι με τους συνεπιβάτες για το ρεπερτόριο της ορχήστρας; Οπότε το μόνο που μένει να πω πια είναι: Good luck zombieland!

Συνέλθετε!

Μου αρέσει που έχουμε ήδη εξοικειωθεί με την ιδέα των επαναληπτικών εκλογών δύο μόλις μέρες μετά το πέρας των προηγούμενων βουλευτικών εκλογών. Θεωρούμε δηλαδή απίθανη οποιαδήποτε συνεργασία μεταξύ των νέων πολιτικών συσχετισμών που διαμορφώθηκαν μετά τις εκλογές. Και όλα αυτά ενώ το φάσμα μιας άτακτης χρεοκοπίας πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας. Η κουλτούρα της αυτοδυναμίας και του ατομισμού έχει ριζώσει για τα καλά στο ελληνικό πολιτικο-κοινωνικό γίγνεσθαι και όπως φαίνεται θα αλλάξει μόνο δια της βίας. Εν τω μεταξύ ούτε που έχουμε καταλάβει τι ψηφίσαμε και ακόμη παραπονούμαστε γιατί έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο. Όταν ο πολίτης αυτής της χώρας είναι μαθημένος στη συναλλαγή, τη διαφθορά ή την ανοχή σε παραβατικές καταστάσεις, όταν κολυμπάει μέσα στην ημιμάθεια και την αδιαφορία, όταν θεωρεί ότι δεν αποτελεί μέρος του κόσμου αλλά το κέντρο του και φουσκώνει σαν το παγώνι ενώ ζει με δανεικά, τότε ας μην περιμένουμε οι επόμενες εκλογές να φέρουν τη σωτηρία. Το έχω πει κατ'επανάληψη. Σωτηρία δεν υπάρχει όσο συνεχίζουμε να βαυκαλιζόμαστε με στρεβλά ιδεολογήματα περασμένων μεγαλείων. Οι στιγμές είναι κρίσιμες και αν η ελληνική κοινωνία και η νέα ηγεσία της δεν καταφέρουν να αποτινάξουν την κληρονομιά της μεταπολίτευσης, προχωρώντας μπροστά με πλατιά συναίνεση και ευρεία νομιμοποίηση, τότε η χώρα θα βυθιστεί... Όπως είπε και ο Πλάτωνας πριν από 2500 χρόνια: “The price good men pay for indifference to public affairs is to be ruled by evil men.”

Νέοι τολμάτε να ονειρευτείτε; Να πάτε αλλού!

Τον τελευταίο καιρό έχει φωλιάσει στις καρδιές μας η απελπισία, η ανασφάλεια, το  τυφλό μίσος και η αγανάκτηση. Η χώρα μας βρίσκεται εδώ και αρκετό καιρό στο μάτι του κυκλώνα ενώ τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς απειλούνται με εξαφάνιση. Κάθε γενιά κάνει δειλά-δειλά μια πιο ψύχραιμη αποτίμηση των πραγμάτων ενώ ορισμένοι ξεκίνησαν και μια ενδοσκόπηση μήπως και εντοπίσουν τη ρίζα του κακού. Φταίνε οι πολιτικοί, οι Γερμανοί, η κοινωνία, ή ακόμη και η κακή μας μοίρα; Τα έχουμε ακούσει όλα πια. Η γενιά των παππούδων και των πατεράδων μας, αν και μαθημένη στα δύσκολα, αδυνατεί να προσαρμοστεί σε τόσο βίαιες και οριζόντιες περικοπές στις συντάξεις και το εισόδημά της αντίστοιχα. H δική μου η γενιά βρίσκεται κάπου στη μέση και αποζητά απεγνωσμένα μια πυξίδα, ενώ η γενιά των μαθητών μου θα είναι εκείνη που θα βιώσει τη λεγόμενη «εσωτερική υποτίμηση» καλά στο πετσί της αφού όταν οι ζωηροί και γεμάτοι όνειρα δεκαεξάρηδες βγουν στην αγορά εργασίας ο κόπος τους θα αποτιμάται σε μισθούς Κροατίας στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Τι έγινε; Πως φτάσαμε εδώ; Ποιος φταίει; Δε θα κάνω παρά μια επιδερμική αναφορά αφού όσοι με διαβάζετε γνωρίζετε πολύ καλά τις απόψεις μου για το θέμα αυτό. Πληρώνουμε αμαρτίες και εγκληματικά λάθη του παρελθόντος. Βαριές παραλήψεις, ασύδοτη πολιτική, έλλειψη λογοδοσίας και ολοκληρωτική απαξίωση θεσμών και αξιών είναι μερικές από τις αιτίες που έριξαν το καράβι σε ξέρα. Η κοινωνία μας είναι εντελώς αποκομμένη από τη σύγχρονη πραγματικότητα. Ζούμε σε μια απίστευτη νιρβάνα εθνικο-θρησκευτικού τύπου, βαυκαλιζόμαστε μονίμως με στρεβλά ιδεολογήματα και περασμένα μεγαλεία, αρνούμαστε την πρόοδο και την εξέλιξη, δαιμονοποιούμε τη διαφορετικότητα ενώ πιστεύουμε βαθιά μέσα μας ότι είμαστε φορείς ενός μοναδικού και ανώτερου πολιτισμού για τον οποίον όμως ελάχιστα πράγματα γνωρίζουμε και ακόμη πιο λίγα πράττουμε ώστε να καταστούμε αντάξιοι πρεσβευτές του στο παγκόσμιο στερέωμα.

Οι πολιτικοί μας αποτελούν και αυτοί μια ψηφίδα σε ένα απαρχαιωμένο και τραγικά ασυντήρητο μωσαϊκό που λέγεται ελληνική κοινωνία. Εμείς τους ψηφίζουμε και από αυτούς περιμένουμε να μας «βολέψουν» κάπου. Ξέρω πολύ κόσμο που αμπελοφιλοσοφεί αδιακρίτως και αποζητά μετ'επιτάσεως την ολοκληρωτική αποδόμηση του πολιτικού μας συστήματος, την ίδια ώρα που (ακόμη και τώρα) τρέχει σε βουλευτικά γραφεία και αφήνει βιογραφικά για μια δουλίτσα. Είναι πραγματικά απίστευτο το πόσο όλοι διατείνονται ότι επιθυμούν την αλλαγή αλλά όταν αυτή τους χτυπήσει την πόρτα εκείνοι όχι μόνο την κρατούν πεισματικά κλειστή αλλά φωνάζουν και από μέσα: «Δώσαμε, δώσαμε».

Όπως έχω γράψει και παλαιότερα μια κοινωνία αλλάζει συντεταγμένα, με συντονισμένα βήματα ή άλματα προόδου, υγιούς ανταγωνισμού, άμιλλας, καλλιέργειας του ομαδικού πνεύματος και της πολιτικής αγωγής, προάσπισης των αρχών και αξιών και προώθησης του εθελοντισμού, μεταξύ άλλων. Τίποτε από αυτά δεν υπάρχει στο δικό μας αξιακό σύστημα. Η Παιδεία μας, αυτό το παρωχημένο συνονθύλευμα εθνοφυλετικού κομπλεξισμού, αποστεωμένης γνώσης και οπισθοδρομικής προσέγγισης θεμάτων που απασχολούν τις σύγχρονες κοινωνίες, έχει «καταδικάσει» πολλές γενιές Ελλήνων που επέλεξαν να παραμείνουν στη χώρα τους ώστε να προσφέρουν.

Άλλωστε η βλακεία βασιλεύει στον τόπο μας. Φουσκώνουμε σαν τα παγώνια ενώ παράλληλα απλώνουμε με χαρακτηριστική άνεση το χέρι μας ως άθλιοι επαίτες. Γελοίο θέαμα ενός λαού-φολκλόρ που αποδέχτηκε τη μοίρα του κομπάρσου-καραγκιόζη και καλόμαθε στην παγαποντιά και τη λαμογιά. Τώρα ψάχνει και πάλι «Μεσσίες» να τον σώσουν! Θυμηθείτε αυτό που θα σας πω. Στις επερχόμενες εκλογές Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ θα πιάσουν ένα 35% παρά την απίστευτη φθορά που φαίνεται να έχουν υποστεί. Στην απέναντι όχθη θα έχουμε έναν ποικιλόχρωμο τραγέλαφο που θα αποτελείται από ακρο-δεξιά και ακρο-αριστερά «απόβλητα» τα οποία θα προβάλλουν ως μόνη εναλλακτική λύση για την έξοδό μας από την κρίση το ΟΧΙ του Μεταξά και την άτακτη χρεοκοπία. Το λεγόμενο αντι-μνημονιακό μπλοκ γραφικών φασιστο-τσολιάδων και γιαλαντζί αριστερο-πατριωτών θα είναι η απάντηση στο κατεστημένο. Δεν είμαστε απλά εγκλωβισμένοι, είμαστε ολοκληρωτικά χαμένοι σε μια διελκυστίνδα μεταξύ κυνισμού και χάους.

Γι'αυτό λοιπόν θα κάνω και πάλι μια εκτίμηση-πρόβλεψη και μια παραίνεση ιδιαίτερα προς τους νέους. ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ! Δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα για αναστροφή ούτε καν δια της βίας. Έχω πει επανειλημμένως ότι όταν πιάσεις πάτο δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα αρχίσεις να ανεβαίνεις κιόλας. Μπορεί να μείνεις εκεί για πάντα. Και εμείς δεν έχουμε πιάσει ακόμη πάτο. Θα πάμε πολλά χρόνια πίσω ενώ θα υποβαλλόμαστε σε μια ατέρμονη μετρολαγνεία η οποία και θα αφανίσει σταδιακά τη μεσαία τάξη. Βέβαια οι αντοχές της κοινωνίας είναι λίγες οπότε θα κινούμαστε διαρκώς μεταξύ περιστασιακών, αστικών μίνι-εξεγέρσεων και πλήρους αποχαύνωσης και μοιρολατρείας. Η μαύρη οικονομία, η διαφθορά και οι ανισότητες θα γιγαντωθούν και φυσικά θα την πληρώνουν πάντα οι έντιμοι και τα κορόιδα! Αυτή θα είναι η εξέλιξη για την επόμενη δεκαετία χωρίς να αποκλείω και το ατυχές συμβάν της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και βίαιης επιστροφής στην Αλβανία του '50!!

Μπορώ να γράφω για ώρες αλλά θα σταματήσω εδώ και θα προχωρήσω στην παραίνεσή μου προς τα νέα παιδιά. Παιδιά, αργά ή γρήγορα ΠΡΕΠΕΙ να βγείτε από τα στενά όρια της πατρίδας μας και να σπουδάσετε σε χώρες όπου η παιδεία βρίσκεται αστρονομικές αποστάσεις μακριά τόσο σε περιεχόμενο και εκπαιδευτική μεθοδολογία όσο και σε τεχνολογική πρόοδο! Δεν υπάρχει άλλη αξιόπιστη λύση γι’αυτή τη γενιά παρά μόνον η «εκπαιδευτική» μετανάστευση. Με όποιον τρόπο και μέσο πριν τα πράγματα γίνουν ακόμη πιο δύσκολα. Θα πρέπει να εργαστείτε σκληρά και να φύγετε για πτυχίο ή Master και αν οι γονείς σας δε διαθέτουν τους απαραίτητους πόρους τότε θα πρέπει να επιδιώξετε φοιτητικό δάνειο ή υποτροφία. Τίποτε δε θα δίνεται στο πιάτο πια! Βίαια και απότομα ξυπνήσαμε σε μια δυστοπία και αναρωτιόμαστε αν είναι πραγματικότητα ή βλέπουμε εφιάλτη. Και τις γραφικότητες τύπου «να μείνεις εδώ να βοηθήσεις την πατρίδα σου» τις αφήνω ασχολίαστες. Οι νέοι αγωνιστές του '21 δίνουν συμβουλές από τις «επάλξεις» του διαδικτύου και της αιώνιας φοιτητικής ζωής! Έλεος!

Τώρα είναι η ώρα της μεγάλης προσπάθειας για κάτι καλύτερο. Και αφού δεν μπορούμε να το επινοήσουμε ας το αντιγράψουμε σωστά. Ας δούμε πως το έκαναν κάποιοι άλλοι αποτελεσματικότερα και ας το ακολουθήσουμε. Δεν πληγώνεται έτσι η εθνική μας υπερηφάνεια. Πληγώνεται όταν παρκάρουμε το θηριώδες Jeep μας πάνω στη ράμπα για τα άτομα με κινητικά προβλήματα και όταν βρεθεί κάποιος να μας κάνει παρατήρηση τον λοιδορούμε χυδαία ή στην καλύτερη των περιπτώσεων τον ειρωνευόμαστε λέγοντας το κλασικό: «Ε, κόψε μου μια κλήση ρε». Φύγετε λοιπόν όπως θα κάνει ένας παλιός μαθητής και καλός μου φίλος ο οποίος τελείωσε τσακ-μπαμ την ΑΣΟΕΕ και φεύγει το Σεπτέμβριο με πλήρη υποτροφία για το περίφημο Columbia University, στη Νέα Υόρκη, χωρίς να χρειαστεί οι γονείς του να δώσουν ένα ευρώ για τις σπουδές του. ΔΕΝ επινοώ σενάρια! Όπως βλέπετε σας αναφέρω πραγματικές καταστάσεις που ζω καθημερινά.

Ας αφήσουμε λοιπόν τα κηρύγματα μίσους, τις συνωμοσιολογικές θεωρίες, τον Σόρος, τους Εβραίους, τη Merkel, τα Μολών Λαβέ και τις πάσης φύσεως δικαιολογίες οι οποίες μας κρατούν καθηλωμένους στον αποπνικτικό μας βάλτο και ας κάνουμε την υπέρβαση. Ας δούμε τα μαύρα χάλια μας κατάματα αλλά αντί να πέσουμε στα πατώματα, να μοιρολογούμε και να καταριόμαστε, ας προσπαθήσουμε με ακόμη περισσότερη θέληση για το καλύτερο. Χρειάζεται όμως να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να ομονοήσουμε, να βάλουμε ένα ρεαλιστικό πλάνο, να εργαστούμε σκληρά και να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας με πάθος! Με ευθυκρισία αλλά και με ζήλο, με ρεαλισμό αλλά και με ονειροπόληση, με αποφασιστικότητα αλλά και με σύνεση να κάνουμε επιτέλους ένα βήμα προς την κατεύθυνση της αυτο-βελτίωσης. Και αυτό θα γίνει μόνο μέσω της ορθής, προοδευτικής, ρηξικέλευθης και ανεξάρτητης εκπαίδευσης όπου αλλού και αν τη βρείτε. Αλλιώς καθήστε αναπαυτικά και περιμένετε τον κάθε Μπαμπινιώτη να σας φέρει την άνοιξη...

Τώρα ή Ποτέ!

Λοιπόν έλεος με τη μίρλα και τη μιζέρια! Σίγουρα τα νέα για τη χώρα μας, στην παρούσα φάση, ήταν τα καλύτερα δυνατά! Αυτή η εμμονή στην καταστροφολογία με τσιτάτα τύπου «Θάνατος με τους πολλούς, θάνατος δε λογάται» μου φέρνει στο νου μοιρολάτρες και ανθρώπους ανίκανους να διαχειριστούν τα του οίκου τους. Ας μην ξεχνάμε ότι μας χάρισαν (κυριολεκτικά) 107 δις ευρώ! Από εμάς εξαρτάται να καταφέρουμε να σταθούμε στα πόδια μας. Αν αρχίσουμε πάλι τη μίρλα και την ατέρμονη καταστροφολογία σε λίγο καιρό θα βρισκόμαστε και πάλι στο χείλος της αβύσσου. Αυτή είναι η τελευταία μας ευκαιρία! Είμαστε ένα βήμα πριν μας ξεγράψει η Ιστορία και παραμείνουμε μόνο ως αξιοθέατα στα μουσεία. Ας κάνουμε μια δυνατή προσπάθεια να υπερβούμε τον εαυτό μας! Με τον άκρατο κυνισμό, τα γελοία ψευτοδιλήμματα και τις τζάμπα μαγκιές δεν πάμε πουθενά. Πουθενά όμως! Οι τρομεροί κίνδυνοι για την Ελλάδα δεν προέρχονται μόνο από τους οικονομικούς δείκτες ή τη σκληρή στάση των δανειστών μας. Προέρχονται κυρίως από τους ανεγκέφαλους λαϊκιστές αλλά και τους πρόθυμους κήρυκες του μίσους στο δημόσιο λόγο, οι οποίοι δυστυχώς επηρεάζουν πάντα έναν ταπεινωμένο και ευρισκόμενο σε απόγνωση λαό… Ας ξεκινήσουμε επιτέλους από το σπίτι και τη γειτονιά μας και ας προχωρήσουμε συλλογικά και με σταθερό βήμα προς το μέλλον. Σε διαφορετική περίπτωση η ιστορία θα μας κρίνει σκληρά και θα μας καταδικάσει εσαεί στην απόλυτη απαξίωση και την ολοκληρωτική λήθη... Last chance, folks!

Αφήσαμε την Αμερική και πιάσαμε τη Γερμανία…

Τελικώς καλά το είπε ο ποιητής. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς Βαρβάρους, βρε αδελφέ! Πάντα κάποιος άλλος πρέπει να φταίει για τα δεινά μας. Τόσα χρόνια είχαμε την Αμερική με τον ιμπεριαλισμό της, κάναμε μια στάση στα Σκόπια και συνεχίζουμε ακάθεκτοι προς το Βερολίνο! Τώρα φταίει η Merkel και ο Schäuble! Τελικά χωρίς εξωτερικούς εχθρούς δεν μπορούμε να ζήσουμε. Πέραν του αστείου όμως όταν ακούς μορφωμένους ανθρώπους να ομιλούν για Παγκόσμιους Πολέμους και Ολοκαυτώματα αλλά και να χαρακτηρίζουν τον Υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας «σακάτη», τότε καταλαβαίνεις για άλλη μια φορά ότι είμαστε ανάξιοι του πολιτισμού για τον οποίο διαρκώς καυχιόμαστε.

Φυσικά και αντιλαμβάνομαι τις αδικίες και την αλαζονική συμπεριφορά μιας υπερδύναμης. Όμως πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψην μας ότι άλλο είναι η αντίθεση στην εξωτερική πολιτική και άλλο ο πολιτιστικός ρατσισμός (οι Αμερικανοί είναι ηλίθιοι, οι Γερμανοί φασίστες, οι μουσουλμάνοι τρομοκράτες κλπ.). Η αντίθεση σε μια πολιτική είναι κατανοητή αλλά ο ρατσισμός και η χυδαία αντιμετώπιση ενός λαού καταδεικνύει μια εξόχως συμπλεγματική συμπεριφορά, μια φοβία και μια αδυναμία υποστήριξης των δικών μας προτερημάτων.

Όπως γράφει και ο «αιρετικός» blogger Θοδωρής Γεωργακόπουλος: «Οι Γερμανοί (οι μισητοί αυτοί τύποι που μας έδωσαν τα λεφτά τους για να μην πτωχεύσουμε πέρυσι, και γι'αυτό τους βρίζουμε) έχουν μια λέξη-σιδηρόδρομο που λέγεται Vergangenheitsbewältigung που σημαίνει «το να συμφιλιώνεσαι με το παρελθόν σου». Είναι μια σπουδαία κατάκτηση. Οι άνθρωποι αυτοί έφεραν την ανθρωπότητα στο χείλος του χαμού, εξόντωσαν εκατομμύρια ψυχές, έχασαν, ισοπεδώθηκαν, και μέσα σε πολύ λίγες δεκαετίες κατόρθωσαν να το παραδεχτούν, να το αποδεχτούν και να το αναγνωρίσουν. Τι κέρδισαν από αυτό; Αυτογνωσία, θεραπεία, ανάρρωση, εξιλέωση. Θυμάμαι ως παιδάκι να κάνω μαθήματα Γερμανικών και τις Γερμανίδες δασκάλες να μας μιλάνε συνέχεια για τον πόλεμο και τους κακούς Γερμανούς, και ένιωθα τελείως μπερδεμένος. «Δεν ντρέπονται να μιλάνε για τον εαυτό τους έτσι;», αναρωτιόμουν. Δεν ήμουν συνηθισμένος σε τόση αλήθεια».

Συμφωνώ απόλυτα με τα λεγόμενά του και έχω να προσθέσω μια παρόμοια εμπειρία. Ο επί εικοσαετίας καλός φίλος μου από τη Φρανκφούρτη, ονόματι Uwe, μου έλεγε όταν σπουδάζαμε μαζί στην Αγγλία ότι είχε πια κουραστεί με την ενοχή του Ολοκαυτώματος. Βλέπετε οι Γερμανοί δίδαξαν στις επόμενες γενιές διεξοδικά και με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τις μαύρες σελίδες της ιστορίας τους. Δεν τα κουκούλωσαν και δεν κρύφτηκαν πίσω από το δάχτυλό τους. Δε θυμάμαι ποτέ να διδαχθήκαμε στο σχολείο ότι ο Μέγας Αλέξανδρος μετά την πολύμηνη πολιορκία της Τύρου, το 332 π.Χ., έκανε σκλάβους τις γυναίκες και τα παιδιά και θανάτωσε με σταύρωση 2000 νέους της ισοπεδωμένης από το στρατό του πόλης, ενώ τον ίδιο χρόνο στη Γάζα, μετά την άλωσή της, διέταξε να σφαγιαστούν όλοι οι νέοι, πάνω από 10.000 στο σύνολό τους. Ήταν τόσο συστηματική η τρομακτική σφαγή κατά την προέλαση στο εσωτερικό της Ασίας που, όπως έλεγαν οι ίδιοι οι Μακεδόνες, «τα σπαθιά στόμωσαν και παραμορφώθηκαν καθώς λιάνιζαν τα κορμιά». Αν μπούμε λοιπόν σε αυτή τη λογική του μίσους και των πολιτιστικών συμψηφισμών θα πάμε αιώνες πίσω!

Ο διαχωρισμός με βάση τη θρησκεία, την εθνότητα, το χρώμα, την ομάδα, τις πεποιθήσεις, είναι η αρχή του κακού και σε μια χώρα με ανύπαρκτες δομές, δε χρειάζεται πολύς κόπος ώστε να «σκάσει» ξανά το αυγό του φιδιού που επιμελώς εκκολάπτεται από τα άκρο-αριστερά και τα άκρο-δεξιά στοιχεία της κοινωνίας μας. Ο εγκλωβισμός σε παρωχυμένους πολιτικούς, οικονομικούς και θρησκευτικούς σχηματισμούς μας ομαδοποιεί και μας στερεί τη δυνατότητα να κατανοήσουμε τη σκέψη του άλλου. Χρειάζεται διαφορετική, ανοιχτόμυαλη προσέγγιση αλλά δυστυχώς στον ορίζοντα δε διαφαίνεται κάτι τέτοιο.

Είναι τόσο εύκολο να τσουβαλιάζουμε τα πάντα! Διαβάζουμε 2-3 blogs, ακούμε αποσπασματικά 1-2 δελτία ειδήσεων, ξεφυλλίζουμε 2-3 βιβλία χωρίς εμπεριστατωμένη τεκμηρίωση, ακούμε και 3-4 ανθρώπους στο σχολείο, στη δουλειά, στο λεωφορείο και βγάζουμε με άνεση την κοσμοθεωρία μας η οποία όλως τυχαίως εμπεριέχει και μπόλικη συνωμοσιολογία! Εν πάσει περιπτώσει αν και οι απόψεις μου για την ανόρθωση μιας κοινωνίας σε κρίση είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με πολλές από αυτές που διαβάζω και ακούω τους τελευταίους μήνες, θα επιμείνω σε ένα πράγμα. Σεβασμό στη διαφορετικότητα! Μη βγάζετε αυθαίρετα συμπεράσματα και μη δαιμονοποιείτε την αντίθετη άποψη αλλιώς η ζούγκλα είναι επί θύραις. Δυστυχώς έχουμε φτάσει στο σημείο να ηδονιζόμαστε με τον αρνητισμό και την καταγγελία. Έχουμε προ πολλού πάψει να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον ενώ πιστεύουμε βαθιά μέσα μας ότι μόνον εμείς κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια.

Θα πρέπει επιτέλους κάποια στιγμή, εμείς οι νεοέλληνες, να μάθουμε να κάνουμε ουσιαστικό και εμπεριστατωμένο διάλογο. Να κερδίζουμε από αυτόν το διάλογο και να προσπαθούμε να ωφελούμαστε από τις αντιθέσεις μας. Να αναπτύσσουμε λογικά επιχειρήματα, να φιλτράρουμε απόψεις, να διαφωνούμε κόσμια, να επιχειρηματολογούμε χωρίς ύβρεις και προσωπικές επιθέσεις, να σεβόμαστε τη διαφορετική άποψη, να συνδιαλεγόμαστε πολιτισμένα τέλως πάντων. Αυτές τις αξίες οι αρχαίοι ημών πρόγονοι μας τις είχαν επιμελώς μεταλαμπαδεύσει, αλλά δυστυχώς στην πορεία τις λησμονήσαμε ολότελα. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο λοιπόν ότι αν εμείς επιμείνουμε στον ίδιο στραβό δρόμο θα επιστρέψουμε σε χρόνο dt στην εποχή του Homo habilis για να μην πω του Australopithecus afarensis…