Καταρχήν και πριν περάσω στο κύριο θέμα μου να ξεκινήσω με την πρώτη γελοιότητα της χτεσινής ημέρας! Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όπως και μια βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ ονόματι Χαρά Κεφαλίδου, από τη Δράμα, δήλωσαν δημόσια ότι επιστρέφουν τα βουλευτικά τους αυτοκίνητα ενώ παραιτούνται και από τις αμοιβές των επιτροπών. Προσωπικά τους συγχαίρω θερμά και αν ο Κυριάκος κατάγεται από εύπορη οικογένεια και δεν έχει ανάγκη το βουλευτικό αυτοκίνητο και τα λεφτουδάκια των επιτροπών, η κα Κεφαλίδου από όσο ερεύνησα είναι νέα βουλευτής και δε διαθέτει σε καμία των περιπτώσεων το γερό backup του υιού Μητσοτάκη. Αμηχανία και πανικός κατέλαβε τους άξιους εκπροσώπους μας και άρχισαν αμέσως τα όργανα! Άκουσα λοιπόν τον απαράδεκτο βουλευτή Κερκύρας της Νέας Δημοκρατίας, Νίκο Δένδια, να ομιλεί για «λαϊκισμό» και τον ανεκδιήγητο βουλευτή Ροδόπης, του ιδίου κόμματος, Ευρυπίδη Στυλιανίδη, να λέει με έμφαση: «Τι πολιτικό θέλουμε; Έναν πολιτικό που να είναι υπάλληλος οικονομικών συμφερόντων; Θέλουμε μέσα στη Βουλή να μπούνε μόνο τα πλουσιόπαιδα τα οποία έχουν λυμένα όλα τα βιοποριστικά τους προβλήματα και κάνουν πολιτική από χόμπι;» Έφριξα με αυτά που εκστόμισε! Όχι κύριε Στυλιανίδη, θέλουμε εσάς στη Βουλή που περιμένετε να βιοποριστείτε από την πολιτική! Συνεπώς και η μούτζα σε αυτή την περίπτωση (παρόλο που διαφωνώ με αυτές τις πρακτικές) λίγη είναι κύριε βουλευτά μου! Η γελοιότητα λοιπόν ξεκίνησε από νωρίς το πρωί και συνεχίστηκε!
Από εχτές το πρωί έσπευσε και ο «πολύς» υπουργός των Οικονομικών να μας παραπέμψει στο οικονομικό λήμμα της ημέρας. «Επιλεκτική χρεοκοπία» είναι η νέα μας λέξη και αυτή παπαγαλίζουν από εχτές πολιτικοί, καθηγητές και ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Μα δεν είναι χρεοκοπία αλίμονο! Δεν είναι καν ένα πραγματικό οικονομικό γεγονός! Είναι μια απλή αξιολόγηση που αν την εκμεταλευτούμε σωστά θα αποβεί προς το συμφέρον μας. Στο χορό μπήκαν φορτσάτοι πολλοί ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί με τις εμβριθείς αναλύσεις τους, ενώ παράλληλα δημοσιογράφοι και bloggers έψαχναν στα οικονομικά λεξικά την έννοια της λέξης. Στα κανάλια επιστρατεύθηκαν οικονομολόγοι ώστε να μας καθησυχάσουν. Δε θα χρεοκοπήσουμε κανονικά αλλά επιλεκτικά! Τη σκυτάλη παρέλαβαν τα blogs με τους κλασικούς πια παραλληλισμούς της ελληνικής οικονομίας με τις οικονομίες των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Αυτή τη φορά δεν είχε Εκουαδόρ το μενού. Πήγαμε πιο νότια και ανατολικά της ηπείρου και ανακαλύψαμε την πανέμορφη κατά τα άλλα Ουρουγουάη η οποία είχε περιέλθει σε καθεστώς «επιλεκτικής χρεοκοπίας» για 17 ημέρες. Παρέλειψαν βέβαια να αναφέρουν ότι η χώρα αυτή είχε πολύ μικρότερο δημόσιο χρέος και επομένως ήταν ευκολότερη η αντιμετώπισή του. Λεπτομέρειες… Κι έτσι μέσα στη χαρά προχωρήσαμε και στις «εμπράγματες εγγυήσεις» που εγώ προσωπικά τις θεωρώ φυσικό επακόλουθο όταν υπερ-δανείζεσαι. Θα πας για δεύτερο δάνειο και δε θα σου ζητήσει η τράπεζα μια ξεγυρισμένη διπλή υποθήκη; Βεβαίως το θέμα αυτό αντιμετωπιζόταν μέχρι τώρα ως «ταμπού» και απαγορευμένη λέξη από το σύνολο της πολιτικής μας βεντάλιας αλλά και από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας που πολύ απλά το ονόμαζε «ξεπούλημα». Αλλάζουν οι καιροί…
Στο προκείμενο. Τι είναι η επιλεκτική χρεοκοπία; Επιλεκτική χρεοκοπία σημαίνει ότι ένας οφειλέτης (βλ. Ελλάδα) δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο σύνολο των υποχρεώσεών του οπότε επιλέγει να πληρώσει κάποιες αργότερα και κάποιες καθόλου. Ωραίο ακούγεται! Στη δική μας περίπτωση πρακτικά σημαίνει μια επανεπένδυση μέρους της αξίας των ομολόγων μας, σε νέα μακροπρόθεσμης λήξης. Αυτό όμως οι οίκοι αξιολόγησης θα το εκλάβουν ως επιλεκτική χρεοκοπία και ορθά, κατά την άποψή μου. Τις επιπτώσεις που μπορεί να συνεπάγεται μια τέτοια ενέργεια δε μας τις είπε ο υπουργός. Δε μας είπε ας πούμε για πρόσθετα ενέχυρα (το ξεπούλημα που λέγαμε) ώστε να μπορέσει η ΕΚΤ να χρηματοδοτήσει τις τράπεζές μας (αν τα δεχτεί φυσικά αφού αυτά θα αποτιμώνται σε χαμηλότερη αξία). Η διάρκεια του χρόνου που θα είμαστε σε αυτό το ιδιότυπο καθεστώς, καθώς πλέουμε σε αχαρτογράφητα νερά, θα καθορίσει και την επικινδυνότητα του όλου εγχειρήματος. Φυσικά αν εξασφαλίσουμε επαρκή χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση (δεύτερο πακέτο διάσωσης) τα πράγματα κάπως θα εξομαλυνθούν.
Δε θα κουράσω άλλο με μακρο-οικονομικές αναλύσεις που όπως πολύ σωστά μου έγραψε εχτές το πρωί ένας καλός φίλος και κουράζουν και λίγοι πραγματικά τις καταλαβαίνουν, οπότε θα πω το εξής. Δεν έχω πρόβλημα με την αναπροσαρμογή μιας δεδομένης οικονομικής ή πολιτικής στρατηγικής. Είναι μέσα στο πρόγραμμα αυτά ιδιαίτερα σε συνθήκες πρωτοφανούς κρίσης. Έχω όμως την απαίτηση από την εκλεγμένη κυβέρνηση που ψήφισα να έχει το πολιτικό σθένος ώστε να υποστηρίζει τις επιλογές της με θάρρος και συνέπεια. Δύο χρόνια τώρα είμαστε στα ήξεις αφήξεις. Λεφτά υπάρχουν, ξαφνικά λεφτά δεν υπάρχουν, πιστόλι στο τραπέζι, πάει και το πιστόλι, δε θα μειώσουμε μισθούς και δε θα θίξουμε συντάξεις, στον πάτο πάνε κι αυτά, δε θα προσφύγουμε στο ΔΝΤ, εν χορδαίς και οργάνω και στο ΔΝΤ με βαρύγδουπες δηλώσεις τύπου «να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας ώστε να αποτινάξουμε από πάνω μας την υποτέλεια», όχι νέα μέτρα, τα μέτρα πέφτουν βροχή, όχι στην αναδιάρθρωση, προς τα εκεί οδεύουμε κλπ. κλπ. Γιατί τόσα ψέμματα;
Δεν αναγνωρίζω τον πρωθυπουργό με τον οποίο έχω συνομιλήσει κατ’ιδίαν τρεις φορές! Εδώ χρειαζόταν πυγμή, αποφασιστικότητα, καθαρές εξηγήσεις από την αρχή. Τότε που η ΝΔ άφησε ρημαγμένη τη χώρα και ο Καραμανλής έφυγε σαν κλέφτης. Εκεί είχε τη μοναδική ευκαιρία ο Παπανδρέου να αλλάξει την Ελλάδα! ΟΛΟΙ θα έβαζαν πλάτη τότε. Και εν πάσει περιπτώσει θα έπεφτε ως ήρωας αφού θα είχε συγκρουστεί με το κατεστημένο και με 10,5 μονάδες πολιτική προίκα. Τώρα θα φύγει με το κεφάλι χαμηλά και απαξιωμένος στη συνείδηση του κόσμου!
Δε φτάνει να γυρίζει τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ο πρωθυπουργός πότε να παρακαλεί και πότε να κουνά το δάχτυλο προς τους Ευρωπαίους ηγέτες τονίζοντάς τους τις ευθύνες της Ευρώπης. Ας κουνήσει πρώτα το δάχτυλο στα ντόπια συμφέροντα, στο βαθύ ΠΑΣΟΚ, στους ανάλγητους συνδικαλιστές που το κόμμα του εξέθρεψε και μετά ας πάει και στην Ευρώπη να τους πει: «Κύριοι εγώ έκανα το καθήκον μου. Τώρα η σειρά σας». Αυτό λέει και τώρα αλλά δεν έχει προβεί στις απαραίτητες δομικές αλλαγές ώστε να απελευθερώσει τις δημιουργικές δυνάμεις αυτού του τόπου. Τουναντίον, ούτε τη διαφθορά έχει καταπολεμήσει παρόλο που συμμετείχα σε δύο συνέδρια της Διεθνούς Διαφάνειας και τον άκουσα να ευχολογεί, ούτε τη φοροδιαφυγή έχει πατάξει, ούτε επενδύσεις έχει προσελκύσει. Χάθηκε μέσα σε ένα δαίδαλο συμβούλων και μαθητευόμενων μάγων οι οποίοι τον έσυραν στη λήψη βάρβαρων, υφεσιακών μέτρων τα οποία έχουν επιδεινώσει την κατάσταση.
Πριν 9 μήνες του έστειλα επιστολή κρούοντάς του τον κώδωνα του κινδύνου όταν εκβίαζε την κοινωνία με εκλογές και πόλωνε την πολιτική ζωή της χώρας. Του είχα πει τότε ότι, «πρέπει να διαμορφώσετε συνθήκες πολιτικής συναίνεσης και κοινωνικής συνοχής. Εκφράζω τον προβληματισμό μου απέναντι σε μια κατάσταση η οποία, όπως φαίνεται, θα γίνει χειρότερη». Πολύ αμφιβάλλω αν του εδόθη ποτέ εκείνη η επιστολή. Ήταν η πρώτη με ήπια επικριτικό περιεχόμενο. Εκείνος κέρδισε άνετα τις Νομαρχιακές εκλογές αφού ο κόσμος φοβήθηκε και πάλι την χρεοκοπία και τα ξέχασε όλα. Μέσα στους εννέα αυτούς μήνες διερράγη ο κοινωνικός ιστός και εμφανίστηκαν «κινήματα» πρωτοφανούς ανυπακοής και έντονης διαμαρτυρίας (βλ. Δεν πληρώνω και Αγανακτισμένοι). Μέσα στους εννέα αυτούς μήνες ξεκίνησε ένας ανηλεής προπηλακισμός βουλευτών και τοπικών πολιτικών αρχόντων ενώ η ΝΔ με τον ανεδαφικά αντιμνημονιακό λόγο του επικίνδυνου λαϊκιστή Αντώνη Σαμαρά πέρασε μπροστά στις δημοσκοπήσεις, λιγότερο από 2 χρόνια μετά τον καταποντισμό της στις προηγούμενες εθνικές εκλογές.
Με τις παλινωδίες, τους κουτσαβακισμούς, τα ψέμματα και τις υπερφίαλες υποσχέσεις δεν πάμε πουθενά! Ένα χρόνο μετά την υπογραφή του μνημονίου (στο οποίο δεν είμαι αντίθετος αλλά ποτέ δεν εφαρμόστηκε σωστά) και το δημόσιο χρέος ενδέχεται να κορυφωθεί στο 161% του ΑΕΠ το 2012 ενώ η ύφεση για το 2011 σύμφωνα με τις εκτιμήσεις θα αγγίξει το 3,8% (τρίτη συνεχόμενη χρονιά η οικονομία σε ύφεση).
Τώρα μας φταίει η Ευρώπη που δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων… Εγώ να το δεχτώ αυτό ως επιχείρημα. Εμείς τι κάνουμε τόσον καιρό; Στεκόμαστε στο ύψος των περιστάσεων; Βουλιάζουμε και δεν αλλάζουμε. Δεν αλλάζουμε όχι μόνο γιατί ο πρωθυπουργός είναι άτολμος και καταφεύγει στα εύκολα φοροσυλλεκτικά μέτρα αντί να αναμετρηθεί με τα συμφέροντα, αλλά επειδή και μια κοινωνία βρίσκεται σε ολοκληρωτική άρνηση και έχει στηλώσει τα πόδια της σε οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής. Αν ήταν μόνο οι πολιτικοί διεφθαρμένοι είμαι βέβαιος ότι θα το αντιμετωπίζαμε το πρόβλημα με μια συντεταγμένη αντίδραση απέναντι σε αυτή την παρακμή. Όταν όμως ΚΑΙ η κοινωνία είναι μέρος του προβλήματος από πού θα έρθει η αλλαγή;
Ο πολίτης αυτής εδώ της χώρας παρασύρεται από τα καθρεφτάκια και τις βαρύγδουπες υποσχέσεις γιατί ακόμη περιμένει από τον πολιτικό να τον «τακτοποιήσει» εις βάρος του συμπολίτη του. Ο πολιτικός πολιτισμός μας ήταν, είναι και θα παραμείνει στο ναδίρ γιατί ο σκοπός του Έλληνα πολίτη είναι πρωτίστως η συναλλαγή με το σύστημα και όχι η βελτιστοποίησή του. Ο εφοριακός που παίρνει τη μίζα, ο αστυνομικός που υπερβαίνει τα εσκαμμένα, ο δημοτικός υπάλληλος που βρίσκεται στο super-market όταν εσύ περιμένεις στο Δημαρχείο για να πάρεις ένα χαρτί, ο δάσκαλος που λουφάρει, ο παπάς που κλέβει το παγκάρι, ο γιατρός που παίρνει το φακελάκι και ο πολίτης που αράζει το θηριώδες τζιπ του πάνω στη ράμπα για τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα δεν πιέζονται από κανέναν πολιτικό ώστε να προβούν σε μια τέτοια ανοίκεια πράξη! Απλώς είναι και αυτοί ίδιοι και όμοιοι με τους πολιτικούς. Η ευθύνη βαραίνει το σύνολο μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Δεν είμαστε ικανοί να κρατήσουμε καθαρό ούτε το πεζοδρόμιο της γειτονιάς μας!
Ο Αμερικανός όμως το σκουπίζει, ο Γερμανός δεν ξεγελιέται από τα κάθε λογής καθρεφτάκια, ο Σουηδός δεν περιμένει τον τοπικό βουλευτή να τον διορίσει κλπ. Είναι σαφές ότι το αξιακό μας σύστημα, βρίσκεται στα πρόθυρα της ηθικής κατάπτωσης. Η έννοια της συλλογικής προσπάθειας έχει πάει περίπατο και ο καθένας προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε μια ζούγκλα! Ό Έλληνας πολίτης δρα αποκλειστικά και μόνο με γνώμονα το ατομικό του συμφέρον αντιλαμβανόμενος τον εαυτό του ως νησίδα. Έχουμε λοιπόν αληθινά ανοίξει τα μυαλά μας στις προκλήσεις της σύγχρονης κοινωνίας; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι!
Δυστυχώς δε διαθέτουμε το ψυχικό σθένος, το ομαδικό πνεύμα, την πνευματική ρώμη αλλά και την ισχυρή δόση αυτοκριτικής για να κάνουμε αυτό που πρέπει. Χωρίς ενδοσκόπηση, η οποιαδήποτε αλλαγή θα εξελιχθεί σε μία ακόμη αυταπάτη. Ένα αναποτελεσματικό, φαύλο κράτος που τρέχει την τελευταία στιγμή να σβήσει τη φωτιά και μια ράθυμη, κουτοπόνηρη κοινωνία που ψάχνει την «ευκαιρία» μέσα στα αποκαίδια! Δεν υπάρχει τσίπα σε αυτό τον τόπο γιατί η έλλειψη ανοχής στη διαφορετικότητα, η πατριδοκαπηλεία, η συναλλαγή, η επιλεκτική ερμηνεία του νόμου, η ισοπέδωση και ο εκχυδαϊσμός των θεσμών από ΟΛΟΥΣ, μας έφεραν κοντά στον πάτο... Γιατί πάτο ακόμη δεν πιάσαμε... Αν φυσικά υπάρχει… Καλό κουράγιο και καλό καλοκαίρι!
No comments:
Post a Comment